Vandaag was een bijzondere dag, het was de dag waarop we een bijzonder en belangrijk man zijn laatste rustplaats gingen geven. Ruim 20 jaar een tweede vader en na het overlijden van mijn eigen vader (1995) eigenlijk nog de enige man in mijn leven die ik heb beschouwd als een vader. Een harde werker, loodgieter van beroep en een goede ook.

Geveld in eerste instantie door Alzheimer waardoor de sterke man afzakte naar een hulpbehoevende ouwe man welke een schaduw was van wat hij ooit was. Het was niet de Alzheimer die hem geveld heeft uiteindelijk maar het stoppen van zijn hart. Misschien ook maar het beste, ondanks zijn verwarde staat wist hij de meeste mensen in zijn omgeving nog bij naam te noemen en kon je zo nu en dan nog met hem lachen.. want humor.. dat had hij!

Als 14 jarige kwam hij in aanraking met het water, zijn beste vriend woonde er aan en samen hebben ze een heel leven mogen doorbrengen aan dat zelfde water. Varen was alles voor hem en van een BM tot aan een Doerak heeft hij bij elkaar gesprokkeld (hier en daar met wat hulp van zijn vrienden). Vakantie op het water, weekendjes op het water.. Het virus sprong over naar mensen in zijn buurt en zelfs wij hebben een aantal jaar nog een boot gehad. Ooit nog samen eens een week op vakantie geweest met de 2 boten. Utrecht, Woerden, Amsterdams Rijnkanaal.. mooie tijden.

Vandaag brachten we hem thuis, zijn vrouw, dochters, zoon, schoonzoon, schoondochter, kleinkinderen, zus en zwager, en ik. Met 2 sloepen zijn we de grote plas opgevaren met een lucht zo donker als inkt. Stevige golven en een korte maar hevige regenbui gingen vooraf aan een samenzijn op het water. Alsof het zo moest zijn klaarde de lucht op en scheen de zon met grote regelmaat door de imposante stapelwolken.

Iemand uitstrooien, ik had het nog nimmer gezien of gedaan. Midden op zijn geliefde plassen waar een enorme hoeveelheid geschiedenis en herinneringen liggen is hij uitgestrooid. Terug op de plassen, terug in zijn zo geliefde Loosdrecht.. thuis..

Het was op meerdere manieren heel bijzonder en speciaal. De groep waarmee we waren is niet meer zo gewoon. Ieder zijn eigen gedachten bij dit moment, bloemen van zijn zoon.

Bij mij zit hij in mijn hoofd. Vrijdag nog had ik een verstopping en op een rare manier hoor ik hem in mijn hoofd uitleggen wat ik zou kunnen doen om het op te lossen.. “Waterpas loopt af” hoor ik hem zeggen.. doordat hij ooit de moeite heeft genomen me dat te leren was ik ook Vrijdag in staat de verstopping te vinden en op te lossen. Heel concreet en heel praktisch. Het was dan ook niet meer dan logisch dat mijn afscheid in het teken stond van zijn oude vak.

We missen hem al een tijdje om zijn humor en eenvoudige maar rijke kijk op het leven. Om zijn eerlijkheid en recht door zee karakter en gewoon om hem. Vanaf vandaag is hij thuis en sluiten we een mooi boek af. Ik vond het een eer er bij te mogen zijn vandaag.

Godspeed tweede vader!