Al wordt het in het Oosten des lands maar mondjesmaat geaccepteerd moet ik het toch kwijt: Ik hou van Twitter!

Op Twitter heb ik goede vrienden, die ik nog nooit heb ontmoet, van wie ik weet
hoe het met ze gaat, en wat ze doen in het leven. Soms nuttig, vaak niet, maar het
schept een band om regelmatig contact met iemand te hebben.

Zo ontstond vanmorgen een gesprek met onder andere ‘Twitterbroer’ Bakkie. Hij
had wat tijd over en er ontstond een dialoog van onzinnige doch vermakelijke
teksten over en weer. Op de vraag of hij soms niets te doen had meldde hij dat hij
zat te wachten. Toen ik voorstelde dat hij een blog zou schrijven over wachten in
de tussentijd zou hij daar ‘geen tijd voor te hebben’, en zoals mij vaker gebeurd
op Twitter meldde ik met mijn grote mond ‘dat ik dat dan wel even zou doen’
onder de naam ‘zusje van Bakkie’, grof gestolen van ‘het broertje van Loesje’.

Op dat moment was het kwart over 11 ’s morgens en lag ik al een uur in bed met
m’n telefoon in m’n hand de wereld te volgen zonder er actief aan deel te nemen.
Al vaker heb ik gedacht aan schrijven, en hoewel ik dat tot nu toe alleen deed
d.m.v. songteksten, waarschijnlijk door angst weerhouden om meer woorden
op ‘papier’ te zetten, zet ik hierbij dan dus toch mijn eerste stap! Mijn eerste blog!

Onwetend over de geschreven en ongeschreven regels van het bloggen begin ik
te typen. Ik moet vast een pakkende titel hebben, zo één die uitnodigt om verder
te lezen? En de eerste alinea moet natuurlijk de lezer grijpen… Zuchtend besluit
ik al die gedachtes weg te stoppen, want al die gedachtes hebben mij er altijd
van weerhouden überhaupt iets te schrijven, uit angst het niet goed te doen, niet
volgens de regeltjes in schrijfland.

Alhoewel… uit hoeveel woorden mag een blog bestaan? Ik besef me ineens
pijnlijk dat ik Bakkie had beloofd dat deze blog over wachten zou gaan en ik zit
nu al 350 woorden te zwetsen over onzin. Zou hij deze blog doorlezen en hem
met rood gekleurde aantekeningen en doorgestreepte woorden terug sturen?
Opnieuw bekruipt de angst me… Voor m’n gevoel geef ik me zó bloot door al
deze woorden met ‘de mensheid’ te delen!

Ach, wat geeft het? Ik ben ik, mijn woorden zijn MIJN woorden, en wie er tot deze
laatste zinnen heeft doorgelezen is mijn held (en zit ondertussen waarschijnlijk
ook te wachten op iets héél belangrijks)!

Nu maar wachten op het eindoordeel van broer Bakkie!
Zo! Toch noch een linkje gelegd!

Het zusje van Bakkie