Even geleden schreef ik een blog over het debat dat gehouden is (en gehouden gaat worden) over het fixeren van demente ouderen. Er is sprake van een nieuwe wet die kaders zou moeten stellen aan het hoe en waarom. De wet is niet goed overdacht (wat mij betreft) en kan op nog wel wat tegenstand van mij en hopelijk anderen wachten. Naar aanleiding van dat blog nam een instantie contact met mij op. Of ik bereid was in een interview te vertellen wat mijn gedachten en met name mijn bezwaren waren wat betreft dit wetsvoorstel. Omdat het mij direct raakt en ik weinig andere middelen heb dan zoiets was ik uiteraard beschikbaar voor een dergelijk interview. Het zou mij de kans geven aan een groot publiek de bezwaren uit te leggen wat betreft het voorstel.

Ze (en als jullie het goed vinden laat ik de naam nog even weg) zouden het mooi vinden als mijn moeder, welke Alzheimer heeft, aanwezig zou zijn bij dit interview. Het “verkoopt” beter als je een beeld hebt van iemand die het aangaat toch? Na even nagedacht te hebben ben ik akkoord gegaan met dit voorstel. We zouden in het huis waar mijn moeder verblijft opnemen in haar eigen kamer….

Eikel als ik ben wil ik dat dan volgens de normale wegen laten lopen en heb netjes het huis geïnformeerd over wat zou kunnen gaan gebeuren. Het was nog niet zeker of  het interview gedaan zou worden en wanneer al helemaal niet. Items als dit hebben pas echt waarde als het strak op de actualiteit ligt ergo het vervolgdebat over deze wet. De mensen ter plaatse, van de werkvloer, kennen mij redelijk goed. Ben een trouwe bezoeker van mijn moeder en over het algemeen niet al te moeilijk. Zolang ik maar zie dat ze hun best doen mijn moeder goed te verzorgen is het mij prima. Na duidelijk uitgelegd te hebben dat het mij niet gaat om de verzorging maar om het management van dergelijke “bedrijven” vonden ze het al helemaal geen probleem.. totdat…

De persdienst van de zorgverlener lucht kreeg van het op stapel staande interview… Ik kreeg duidelijk te vernemen dat het onmogelijk was op te nemen in het huis. Alle flauwe smoezen werden er bij de haren bijgetrokken zoals privacy van de bewoners etc. Ik had al eerder afgesproken dat het filmen alleen zou kunnen met mijn moeder daar ik alleen daar zeggenschap over heb. De reactie was nogal fel, feller dan ik had gedacht. En dan mijn waarde bloglezers moet ik toegeven dat mijn wantrouwende karakter eigenschappen de bovenhand krijgen.

Waarom zouden ze dat niet willen? Filmen in de kamer van mijn moeder met alleen mijn moeder en ik, niemand anders hoe kan dat de privacy van andere bewoners in gevaar brengen? Een kul verhaal natuurlijk.. daar zijn duidelijke afspraken over te maken met elkaar. Nee het klinkt bij mij als pure angst, angst dat er zaken naar boven komen die liever niet aan het grote publiek getoond moeten worden. Dat alleen sterkt mij al in mijn stelling wat betreft deze wet, de zorg is (in veel gevallen) in handen van mensen die geen idee hebben waar ze over praten. Het enige dat ze zien is inkomsten.. en die zijn er zat. En hoe minder uitgaven des te meer inkomsten en des te meer idiote subtaken ze kunnen verzinnen.

Nou is het nog niet duidelijk of het interview doorgaat om eerder genoemde redenen zoals actualiteit en of het wel “past” binnen de uitzending, maar als het doorgaat (wat ik stellig hoop!) dan ga ik het toch op het spits drijven. Stoïcijns ga ik daar naar binnen met een 3 mans camera ploeg en ga op de kamer waar mijn moeder zich suf voor betaald zitten en gewoon ons ding doen. Het is haar kamer zolang ze daar zit en dat geeft haar recht op privacy en het geeft haar het recht daar te doen wat ze wil. Omdat zij niet meer bewust de keuze kan maken ben ik als wettelijk vertegenwoordiger gemachtigd dergelijke beslissingen te nemen voor haar en dat zal ik zonder twijfel doen.

Dus “verzorgende instantie” maakt u zich geen zorgen, als u geen zaken heeft die het daglicht niet kunnen verdragen hoeft u zich geen zorgen te maken.. is dat wel zo dan is zorgen maken wat mij betreft voor u net zo goed nodig als dat wij die zorgen hebben.

Ps, overbodig te zeggen maar ik doe het andermaal.. Alle direct betrokkenen op de vloer doen hun uiterste best binnen de kaders van het haalbare de mensen te verzorgen. Mijn kruistocht is ook zeker niet tegen hen, zij hebben mijn respect al. Mijn aversie gaat uit naar dat zakelijke kader wat er boven hangt en via allerlei slinkse manieren aan carrière bouw doen in plaats van het zinvol managen van zorg.

Het blog waar het mee begon vind je HIER