21 September 2012 is het weer Wereld Alzheimer dag. Een dag speciaal en exclusief in het teken van de ziekte van Alzheimer. Een slopende mensonterende ziekte die er voor zorgt dat mensen alles verliezen. Ik heb er ruime ervaring mee omdat mijn moeder de ziekte heeft. Naast mijn moeder had mijn schoonvader het en mijn voorouders ook.
Alzheimer nog immer een onbegrepen ziekte. Het is meer dan alleen vergeten, het is lichamelijk verval, verlies van vertrouwen en waardigheid. De ziekte manifesteert zich op vele manieren en kan resulteren in langdurige ziekte maar soms is het ook in hele korte tijd voorbij. Alles wat ons waardig maakt verdwijnt op den duur. Van de herinneringen die we zo koesteren tot de capaciteit om zelf te eten of in te schatten wat gevaarlijk is of niet. Van warrig zijn tot volledig onaanspreekbaar.
Ik zie het elke keer weer, mensen met Alzheimer hebben in het begin nog aandacht van familie eb vrienden maar des te verder de ziekte vordert des te minder mensen er blijven komen. Ten dele omdat ze het schrijnende karakter van de ziekte niet aankunnen of omdat ze geen contact meer hebben en ten dele omdat ze gewoon niet kunnen verwerken dat ze die ziekte hebben. Vereenzaming in een lichaam waarvan de geest al langzaam vaarwel zegt is dan een dubbele straf.
Op Wereld Alzheimer dag gaat he niet alleen om de ziekte op zich, het gaat om de aandacht voor deze groep mensen die niet alleen door anderen maar ook door zichzelf worden vergeten. Een beetje aandacht voor hen zou een mooie geste zijn en geeft een beetje vreugde in de oh zo lange dagen.
Denk er even aan op 21 September en misschien zelfs een bezoekje. Huisdieren en kleine kinderen zijn bijna een garantie voor een welgemeende lach van een patiënt maar een vriendelijk praatje of aai over de wang doen zeker net zo veel. Zelfs mijn moeder, die echt heel ver weg is in haar ziekte, laat een dikke vette glimlach zien als ik met de jonge boef binnen kom lopen. Dat alleen is al de moeite van het heen en weer gaan waard.
Wereld Alzheimer dag.. voor mensen zoals mijn moeder…
mooi en herkenbaar!
Mooi en correct verwoord.. Morgen ga ik naar mijn moeder toe. Ik mis haar zelfs als ik bij haar ben.. Maar soms uit het niets begint ze hard te lachen, van haar eigen grappen. Dat maakt me zo blij.. Voor deze momenten leef ik. Haar glimlach is het mooist wat er bestaat..
Dank je wel voor de manier waarop je aandacht geeft aan onze geliefden, de ziekte Alzheimer die ze nu eenmaal hebben, en welke impact het heeft op iedereen die ermee te maken krijgt. Prachtig!
Mooi verwoord ,kleine dingen geven veel plezier.
Aangezien mijn vader Alzheimerpatiënt was, gaat alles rondom deze vreselijke ziekte mij zeer aan het hart. Ter gelegenheid van de Wereld Alzheimer Dag heb ik een speciale kaart gemaakt in de serie “Momentje Geluk” met de tekst: je demente vader zien genieten van muziek uit zijn jeugd.
De kaart kan gestuurd worden naar naasten of mantelzorgers als bedankje of om sterkte te wensen. Gebruik de link: http://www.kaartje2go.nl/sterkte-kaarten/geluksmoment-demente-vader-en-muziek?sk_id=145
Els Lücker
Helemaal goed, regelmatig doe ik de Alzheimertelefoon, en dan hoor je vaak hele verdrietige verhalen. Ik ben zo blij dat ik dan een luisterend oor kan bieden. Een we lachen ook wat af hoor!!!!
Het is niet allemaal kommer en kwel, gelukkig. Mijn Alzheimervriendinnetje is nu ook helemaal weg, vind ik. Volgens haar man reageert ze nu nergens meer op. Zegt alleen nog maar ja en nee. Als ze bij mij zijn geweest, dan worden al onze problemen echt tot nul.
Wat kun jij het altijd mooi zeggen… bijna poëtisch… Jammer dat het onderwerp minder poëtisch is… Je moeder weet het misschien niet, maar ze mag trots zijn op een zoon als jij, die nog regelmatig komt en zo lief voor haar is. Niet altijd even gemakkelijk, maar toch hoort ze bij jou en jij bij haar.
Ik hoop dat je haar nog lang kunt knuffelen en haar nog regelmatig ziet lachen.
Xx
Pfoeh Menno, het is voor mij nog vrij ‘nieuw’. Hoewel mijn vader geen Alzheimer heeft, raakt hij zichzelf steeds meer kwijt door 2 hersenbloedingen die hij heeft gekregen. Hij weet niet meer wie ik ben, dat hij kleinkinderen heeft en soms weet hij niet meer hoe hij zelf heet.
Het is dus dezelfde gang naar beneden. Ik vind het moeilijk om bij hem te zijn, temeer omdat hij immers niet meer weet wie ik ben.
Respect voor je dat je zo geregeld nog naar je moeder gaat.
XX Big hug, Zonnetje