Gisteren was de laatste uitzending van de wereldomroep. Een station wat bij de huidige generatie niets meer oproept omdat deze via de digitale snelweg op elke plek in de wereld toegang hebben tot de informatie die ze hebben willen. Je klikt 3 keer (of 4) en je bent weer helemaal bij. het maakt niet uit in welk land je bent er is overal wel een WiFi acces point waar je voor exorbitante kosten verbinding kunt maken met het thuisfront.

Vroeger, Opa verteld, was dat er nog niet. Er was geen Internet en geen mobiel bellen. Je moest met 100.000.000 miljoen peseta’s in je handen proberen het thuisfront te bellen vanuit je Spaanse hemel. Het gesprek was altijd kort en vol herrie van het continue insteken van de beruchte peseta’s. Tijd om naar de ontwikkelingen in de wereld te vragen was er niet. De buitenlandse televisie gaf een beetje informatie maar mijn Oekraïens was toch niet goed genoeg om te begrijpen wat er gebeurt was.

Nee vroeger waren “we” aangewezen op radio. Ik herinner me de talloze vakanties (toen ik klein was, ja ook ik was dat ooit .. net toen de Batavieren over de rijn vertrokken waren)  waar we geen contact hadden met het thuisfront. De wereldomroep was dan een oplossing en ik herinner me de kick van het zoeken en vinden. Voor de vakantie op zoek naar een stukje papier waarop stond wanneer en op welke golflengte ze zouden gaan uitzenden. Dat is op elk continent anders namelijk. Eenmaal aangekomen spendeerde ik uren met het zoeken, eerst de grote tune knop en dan de kleine. De radio maakte geluiden welke leken op een aflevering van Star Trek en mijn ouder werden er soms gek van. Maar als ik het dan gevonden had kregen ze een lach op het gezicht.

De automatische melding van de wereldomroep draaide in een carrousel totdat de programmering zou beginnen.  Nieuws, sport, weer en vermaak. Allemaal op de wereldomroep. Er was ook een item waarin mensen in het buitenland gezocht werden. Tegenwoordig is dat zo makkelijk. Je stuurt een mail, whatsapp of een porretje als je iemand nodig hebt. Vroeger kon je gewoon verdwijnen.. niet bereikbaar. Ik herinner me (soms met weemoed) de tijden dat je gewoon in de auto kon zitten zonder bereikbaar te zijn. Stond je vast, sja dan stond je vast en kwam je later.. niets aan te doen. De radio schalde de namen, kentekens en locaties waar ze zouden moeten zijn uit. Vaak in relatie met een overlijden of ander spoedgeval.

Na de vakanties met mijn ouders werkte ik als geluidsman en bereisde een aanzienlijk deel van de aardkloot. Ik had altijd een wereldontvanger bij me en waar ik ook was nam ik de tijd om eerst met de grote knop en daarna met de kleine knop een stukje thuis weg van huis te vinden. Later met digitale ontvangers wat alles al weer veel makkelijker maakte.

Nu zijn ze gestopt, geen wereldomroep meer. Geen mogelijkheid om gewoon een radio aan te zetten en op 2 AA batterijen een week te luisteren. Nu moeten we WiFi of Data in het buitenland hebben om te weten wat er gebeurt. Jammer, ze sluiten een lange periode af waar ik nog een staartje van heb mogen meepakken. Het hoort bij de huidige tijd waar informatie voorziening anders loopt en bereikbaarheid meer gewoonte dan uitzondering is maar toch vind ik het jammer…

Ik zal ze missen om meerdere redenen!