Voor veel mensen komt die dag, de dag dat je leven definitief anders wordt. De dag waarop je de verantwoordelijkheid krijgt over een nieuw leven. Waar je eerst kon doen wat je wilde zonder echt bang te zijn voor de consequenties naar een periode waar dat niet meer kan. Je bent jong en hebt geen idee, geen idee over hoe het moet en hoe het kan. Je red het, samen, en doet wat je kan op de manier zoals je zelf denkt dat het best is. Gevoed door de kennis van hoe ze het bij jou hebben gedaan gemengd met hoe je het had willen hebben.

Jarenlang vertellen ze je dat het “allemaal zo snel gaat” en je hoort het aan en denkt “zal wel”. En dan in ene knipper je een keer met je ogen en bemerk je dat ze verdorie gelijk hadden. Het gaat rete snel. Van de eerste aanblik met het wonder dat nieuw leven heet tot de aanblik van ogen die bijna op gelijke hoogte staan. Van ielige armpjes tot een stevige kerel die op zeer korte termijn sterker is dan jij.

Op zaterdag is het al weer 14 jaar geleden dat ik het wonder van nieuw leven voor het eerst mocht meemaken. Op zaterdag is het 14 jaar geleden dat ik 27 was… Op zaterdag is hij 14 jaar oud.

1  keer knipperen en…

Apetrots zal ik het vieren morgen!