This gallery contains 2 photos.
Aparte dag vandaag, met zijn tweeën een gekke maar toffe dag. Veel verschillende dingen gedaan die zo tegenstrijdig zijn dat beschrijven onmogelijk is. Gelukkig ook samen even bij mijn moeder geweest, het is ten slotte Pasen toch? Ze was ondanks … Continue reading
Zij weet mijn grillen
Zij weet mijn zwaktes
Zij weet dat ik een lul kan zijn
Zij weet van mijn pijn
Zij weet mijn geheimen
Zij weet dat mijn nummers 1 er 4 zijn
Zij weet mijn dromen
Zij weet mijn schuldgevoelens
Zij weet mijn verlangens
Zij weet dat een gebroken hart moeilijker te winnen is dan een hele
Zij weet dat het soms allemaal verdomde moeilijk is
Zij weet dat ik er voor ga
Zij weet dat dat ik heel erg trots op haar ben
Zij weet dat “ik” niets vind en “wij” wil
Zij weet voor wie ik het doe
Zij weet wie ik bedoel
En als ze het nog niet alles wist, dan weet zij het nou!
Dank je! X
Een term van lang geleden. Voor de huidige “jeugd” (opa verteld) misschien wat minder bekend. De koude oorlog was een “oorlog” tussen de grootmachten van die tijd Rusland en Amerika. Ze waren niet in oorlog als in vechtende soldaten maar ze waren in oorlog op politiek en macht gebied. Als de een een nieuw wapen ontwikkelde moest de ander dat ook. Had de een 800 kernwapens dan wilde de ander er 900. Enfin koude oorlog en ja ik ben zo oud dat ik dat nog weet.
Koude oorlogen zijn er nog immer, op een minder grote schaal maar niet minder lastig. Op de werkvloer bijvoorbeeld.. De situatie zal niet geheel onbekend voorkomen voor enkelen. Een aantal mensen op een afdeling die niet zo goed met elkaar kunnen. Stuk voor stuk specialisten op hun eigen gebied met veel kennis van zaken. Het mooie is ze hebben ook kennis van zaken van de andere kant, de koude kant zeg maar, maar door de onmin tussen de kampen weigeren de mensen met elkaar te werken.
Landje verdedigen en ingraven. Stellingen opwerpen en kijken hoe je de ander er slecht uit kunt laten zien. Waar je normaal iemand aanspreekt op een fout of een niet zon goed idee is nu de eerste stap een mail naar de leidinggevende. Het is de munitie van dit soort situaties. Met heel heel heeeeeel veel mail verkeer worden de oorlogen uitgevochten met als resultaat een nagenoeg onwerkbare situatie. De een verdomd het nog wat te doen voor de ander en vice versa.
Wat ze uiteindelijk bewerkstelligen is een situatie waar de “klant” de dupe van is. Samen zouden ze zo veel kunnen doen maar apart steken ze te veel energie in het onderuit halen van de ander. Uiteindelijk is er nooit een winnaar in dit soort koude oorlogen. De geschiedenis heeft dat inmiddels uitvoerig bewezen.
Waarom er dan toch mee doorgaan? Is het een kwestie van gelijk willen hebben koste wat kost? Of is het haantjes gedrag? (of kippetjes in het geval van vrouwen die vechten). Doodmoe wordt ik er van de hele dag. Zeker als je afhankelijk bent van beide kampen en als “neutraal” type er tussen hangt. Op eieren lopen de gehele dag is zeer vermoeiend en levert uiteindelijk ook niets op. Iets toegeven over de ander wordt gelijk geïnterpreteerd als “zie je wel IK heb gelijk” wat zeer zeker niet het geval is.
Nee dat koude oorlog gedoe werkt niet en levert alleen maar spanningen op die niemand als prettig ervaart. Ik heb al gekscherend gezegd “ga naar buiten, sla elkaar het licht uit de ogen.. huil, scheld, lach en maak goed” niet dat ik geweld propageer maar jemig… zo werkt het ook niet. In mijn ervaring weet ik dat het voeren van koude oorlogen vaak gebaseerd is op verkeerde informatie een aannames meestal gevoed door derden die er belang bij hebben dat de een de ander in de weg blijft zitten. Als ze het echt zouden uitpraten en hun best zouden doen denk ik dat ze beide zullen ontdekken dat al dat gedoe nergens over ging.
Koude oorlogen, ze werken niet.. niet tussen grootmachten, niet tussen collega’s, niet tussen geliefden .. ze werken gewoon niet.
Ja hoe kun je er omheen he de laatste jaren. Banken die niet in staat zijn zichzelf in de lucht te houden. Alle miljarden winst zijn gedurende de vette jaren “geïnvesteerd” in dubieuze projecten en in de diepe zakken van bestuurders en nu hebben ze die miljarden weer nodig. Het gebeurt natuurlijk niet alleen in Nederland neee zo uniek zijn we nou ook weer niet. Uiteraard is zo’n beetje ons hele bankwezen inmiddels eigendom van jan lul en ik ergo “de staat” maar het gebeurt op grote schaal binnen Europa.
Laatste situatie was Cyprus, daar ging het helemaal mis. Geloof dat de bankensector op Cyprus 10 keer groter was dan het zou behoren te zijn gezien de inwoners en nationale inkomen. Het bleek dat de banken goed waren in het bewaren van geld van de Russen. Dat stond daar maar een beetje te staan en werd elke maand weer een procentje of 10 meer waard. Mooie deal voor de Russen natuurlijk en niet geheel onbegrijpelijk dat die economie wel groeit.
Maar het ging mis en nee ik heb geen idee waarom. Ik ben geen econoom of financieel specialist, ik ben gewoon een simpele ondernemer die krampachtig stand probeert te houden in deze barre economische tijden. Het ging mis dus, de banken zouden vallen en Cyprus zou failliet gaan en dat KON niet ABSOLUUT NIET. Als je dan vroeg “waarom niet” kreeg je eigenlijk geen antwoord. Niemand was/is in staat te vertellen wat er gebeurt als een Euro land failliet gaat en dus duiken we er met zijn allen op. Duitsland voorop met het grootste woord e stiekem mogen ze dat ook daar ook hun economie het eigenlijk best goed doet. Redden met die hap, miljarden zoeken en steunfondsen opzetten.. Het klinkt allemaal heel goed en best geruststellend.
Geruststellend? Ja Geruststellend.. want wie weet zijn wij ook aan de beurt in de nabije toekomst. Nee hoor ik je denken wij niet.. wij superieure Nederlanders met de VOC mentaliteit.. wij niet.. Nou het feit blijft dat wij voor bijna 100% genationaliseerde banken hebben (als in van jan lul en mij en de staat) en dat is nou niet echt een goed teken.
Enfin terug naar Cyprus, het zoveelste land dat door er een enorme puinhoop van te maken mag rekenen op steun van het collectief. In mijn achterhoofd blijft toch dat andere scenario knagen… het “wat als” scenario. Want tot nu toe kan niemand voorspellen wat er gebeurt als we een land failliet laten gaan. De verhalen strekken zich van Hel en verdoemenis tot ach het zal wel meevallen… Zolang we het nooit doen zullen we het nooit weten? Misschien is dit wel het moment? Misschien moeten we gewoon eens een land failliet laten gaan en zien wat er gebeurt? We bouwen nu verder op instabiele fundamenten en hopen dat het bouwwerk sterk genoeg is. Misschien is een reset wel goed?
Echt veel slechter dan het nu gaat kan het toch niet lijkt wel. De economieën in Europa geven nou niet heel veel vertrouwen in de toekomst en de consumenten (jan lul en ik) hebben dat ook niet echt. Al die miljarden die in steunfondsen verdwijnen zonder echt een duidelijk beeld van of daar ooit nog wat van terug komt…
Maar van alles wat me het meeste stoort is dat ooit was er heel veel geld. Miljarden en miljarden… dat geld is nu allemaal weg? Maar waarheen dan? Wie heeft dat? Wie kan mij uitleggen hoe je zoveel geld kunt “verdampen” als een pot bier op een gezellige avond met je maten. Ik heb werkelijk geen idee behalve de theorie dat het nooit geld is geweest. Het was altijd geld op papier, aandelen, opties, obligaties en god weet wat voor dubieuze leningen. En op basis van die dubieuze leningen werden flinke provisies uitgekeerd etc blah blah dat verhaal kent u inmiddels wel.
Cyprus gered, ten koste van de spaarders met meer dan 100.000 euro. Boze Russen die “nooit meer terugkomen” en ongeruste Europeanen die zich afvragen of Cyprus de laatste was of dat het volgende land al weer in de wacht staat.
Stiekem zeg ik.. probeer het eens Europa.. laat maar eens een land failliet gaan.. een kleintje zodat het niet zo opvalt. Kunnen we zien wat er gebeurt en we dragen samen toch wel de consequenties. Jan lul en ik zijn sowieso altijd de pineut, dan maar een keer goed de pineut.
Je wordt geboren en na een jaar of 6 krijg je bewustzijn van wie je bent. Althans die stelling baseer ik op het feit dat ik me eigenlijk pas dingen kan herinneren van rond die leeftijd. Uiteraard wel meerdere dingen van daarvoor (ooit eens over geblogd) maar echt herinneren pas vanaf een jaar of 6.
Bewustzijn dus, weten dat je iemand bent en dat er dingen zijn die je graag wilt. Per leeftijd varieert dat natuurlijk. Ben je 6 dan is die auto in de speelgoed winkel helemaal “da bombbbbb” en elke leeftijd heeft zo zijn dingen. Dan ga je naar school en beging je de tocht naar de rest van je leven. Sommige mensen weten exact wat ze willen gaan doen. Althans dat is wat je hoort van de enkele succesvolle persoon die “precies wist dat hij/zij op zijn/haar 6e dat en dat wilde worden” en dat dan ook geworden is. Het zijn uitzonderingen volgens mij.
School afmaken en de een gaat studeren en de ander gaat werken. Vrijheid proeven door middel van het verdienen van geld en dat dan ook zonder enig probleem aan de meest onzinnige dingen uitgeven natuurlijk! Hoe het ook gaat je hebt een idee van je leven. Trouwen, huisje, kinderen en leuk werk. Oud worden en gelukkig zijn, whatever the hell gelukkig zijn may be, en doodgaan op 100 jarige leeftijd in je bedje. Hoe vaak komt dat uit..
Ik weet dat ik in al mijn jaren (en dat zijn er inmiddels al een paar) mijn plannen en wensen voor de toekomst aardig heb moeten bijstellen. Dingen liepen en lopen niet zoals je ze graag gezien had. Soms lopen ze beter maar vaak zijn de doelen die je stelt niet realistisch of zijn er tegenslagen die je verplichten je doelen aan te passen.
Wat je niet kan bevroeden zijn de dingen die niemand verwacht, je gaat lekker en alles lijkt op zijn plaats te vallen.. en dan in eens vanuit het niets gebeurt er iets waardoor werkelijk alles anders gaat lopen dan je had verwacht. Ik heb er wel een paar gehad in mijn leventje. Wat ik merk is dat je gedurende de tijd minder makkelijk aanpast aan dit soort situaties. Ik spreek voor mijzelf natuurlijk maar vraag me wel af ik dat alleen heb. Waar ik vroeger een situatie “weg hoonde” of af deed als “ach dood gaan is erger” blijf ik tegenwoordig langer hangen in het “waarom” van dat soort dingen.
Vaker het gevoel van “de hele wereld is tegen me” terwijl dat natuurlijk bullshit is.. het is slechts 90% 😉 Nee serieus aanpassen gaat steeds lastiger op heel veel gebieden en de veerkracht van een persoon neemt af gedurende de jaren. Star en onverzetbaar zijn we niet (hoop ik) maar het wordt me langzaam wel duidelijker waarom bijvoorbeeld ouders zijn zoals ze zijn. Je gaat gewoon minder makkelijk om met veranderingen.
Minder makkelijk betekent trouwens niet dat het onmogelijk is .. lastig ja dat wel. Pijnlijk ook heel vaak (althans wederom bij mij) maar niet onmogelijk.
Veranderingen maken het leven mooi en complex tegelijkertijd .. ouder worden geeft ervaring, kracht en “wijsheid” maar ook de verstarring van gedachten.
Enfin het kwam in me op en dacht.. ach laat ik het eens delen daar mijn sociale media aanwezigheid tot een vooroorlogs dieptepunt is gezakt leek me dit een mooie gelegenheid even dag te zeggen.
Dag!