Wij mensen hebben vaak de neiging alles op onzelf te betrekken. Ik zelf ben niet anders al pretendeer ik dat wel te zijn. Stel, iemand is ziek dan vergelijk ik dat altijd met mijzelf. Iets in de trend van “ach de definitie van ziek is niet altijd helder” of “ik blijf pas weg als ik al kotsende over de bak hang” etc etc. Op jezelf betrekken wat met een ander te maken heeft.

De afgelopen tijd heb ik dat ook vaak gedaan. Het ging dan om digen die me niet snel genoeg gingen. Steeds naar mijzelf kijken en denken wat ik gedaan zou hebben. Sneller, meer, beter en vol overgave. Wat je voor het gemak vergeet is dat we dus niet vergelijkbaar zijn. Ja natuurlijk hebben we dingen die we samen aanvoelen en natuurlijk is ziek voor de een een snotterende deus en voor de ander een levensbedreigende situatie maar we zijn niet hetzelfde.

Opwinden kon ik me hierover. Waarom zo langzaam en waarom zo moeilijk. Compleet voorbijgaande aan de veranderingen die er aan vooraf gegaan waren. Het was namelijk allemaal al heel anders. Er was al heel veel verandert zonder dat ik daar rekening mee hield. Stom is dat, je hebt wel de drive om anderen aan te spreken op wat ze wellicht allemaal niet goed doen maar vergeet te zeggen wat je vind dat ze wel goed doen en wat ze wel allemaal bereikt hebben de afgelopen tijd.

Dat erkennen was voor mij een omslag in een nare periode. In plaats van zeiken over wat er nog moet gebeuren kijken naar wat er al gebeurt is en stimuleren om verder te gaan. Stimuleren is nog altijd heel wat anders dan zeiken. Respect opbrengen voor de veranderingen die iemand doorgemaakt heeft en de stappen die iemand genomen heeft dichterbij te komen. Zo maar even je halve leven vergeten en 180% draaien is een dingetje dat je niet zo maar even doet. Het vergt inspanning en moeite en heeft ook last van een kleine terugval zo nu en dan.

Mijn credo voor nu, kijk naar wat er wel verandert is en wat er wel mogelijk is in plaats van zeiken over wat had gekunt en wat niet is verandert. Het geeft een hoop rust en niet in de laatste plaats respect en eer voor hen die in staat bleken hun leven aan te passen en om te draaien naar wat nieuws.

Dank je.. voor het doen! You know who you are…

Zo… ik heb gezegd 🙂 en nu kap ik met bloggen voor vandaag!

Ik liep vandaag tijdens de lunch over het terrein waar ik dagelijks mijn werk mag uitoefenen. Terwijl ik daar liep kreeg ik spontaan een flashback naar lang vervlogen tijden.

Ik was denk ik een jaar of 7 , misschien 8 en ik had gehoord van de open dagen van de Avro. De Avro, toen nog gezeteld in het mooie pand op de ‘s Gravelandseweg in Hilversum, deed dat jaarlijks. De deuren open voor publiek om te delen wat ze nou eigenlijk deden daar in dat “media” wereldje.

Ik had de oren van mijn vaders hoofd af gezeurd en kreeg mijn zijn, wij gingen naar de open dag van de Avro. Met zijn tweeën op de fiets (daar ik Hilversummer bij geboorte ben) en zo vroeg mogelijk. Kon niet goed slapen de avond daarvoor omdat ik zo gespannen was over wat ik daar zou treffen. Op de fiets dus naar de Avro. Eenmaal aangekomen liepen we naar binnen over de prachtige oprijlaan. Binnen was alles mooi aangekleed met licht en decor. De decor stukken van toen zoals wie van de drie glansten je tegemoet en de herkenning was groot.

Lampen zo groot als ik zelf op statieven die zoveel warmte uitstraalden dat een kachel niet nodig was. Het hele pand (voor zover ik me kan herinneren) mochten we door maar het goud was natuurlijk in de studio te vinden. Mijn vader liep rustig met me mee, had geen affiniteit met techniek dus moest het hebben van mijn enthousiasme.

De studio.. daar stonden ze.. de LDK camera’s, Thomson camera’s met lange lenzen op dolly (duur woord voor statief met wieltjes) en in het midden van de camera’s stond een treinbaan. Later leerde ik dat het oefenen met een treinbaan (miniatuur vanzelfsprekend) veel gebruikt werd bij bijvoorbeeld Zantbergen (later beter bekend als de Media Academie).

Ik wachte net zo lang tot er een plekje vrij kwam achter een camera. Ik was nog jong en nog niet zo lang dus een aanwezige Avro medewerker hielp mij de camera te doen zakken tot een hoogte waar ik mee kon werken. Hij legde mij eenvoudige uit wat de verschillende knoppen en hendels deden op de camera. 1 voor inzoomen, dichterbij halen, en 1 voor scherpstellen. Nadat ik de kennis tot mij had genomen en de held die mij het uit had gelegd had zien weglopen kroop ik achter de camera.

Uren en uren volgde ik de trein die rondjes reed over de miniatuur trein baan. Inzoomen, scherpstellen en mee draaien met de trein. Ik dreef mijn vader tot wanhoop want elke keer als hij weg wilde bllef ik maar zaniken om langer te blijven. Ik herinner me dat ik als laatste het pand uit liep en mijn vader compleet afgemat van het nietsdoen met me mee slofte richting de fiets. De beste man had van ‘s morgens 10 uur tot 5 uur ‘s middags in mijn buurt gestaan, gezeten en gehangen. Het was toen dat ik zeker wist dat ik iets in deze markt ging doen!

De jaren daarop ben ik nog elke keer geweest tot dat de open dagen op hielden te bestaan tot groot ongenoegen van mij natuurlijk. Denk dat mijn vader en wel blij mee was.

Vandaag liep ik over het Media Park en moest terug denken aan die tijd. Mijn vader zou denk ik best trots geweest zijn als hij gezien zou hebben dat ik inderdaad van mijn jongens droom een werkelijkheid heb kunnen maken. Ik heb spijkers getimmerd in decor, geluid gemaakt, beelden geschoten, beelden verwerkt, geluid verwerkt.. en vandaag de dag overzie ik dat hele proces… mede dankzij mijn vadertje die het geduld had met mij uren en uren te staan wachten op een plekje achter een studio camera bij de open dagen van de Avro!