Ik weet soms niet meer wat ik moet schrijven. Noem het een schrijversblok, een gebrek aan inspiratie of domweg omdat er niets nieuws te melden is. De dagen komen en de dagen gaan, elke dag weer. Soms maak je wat mee en soms helemaal niets. En als je dan al wat mee maakt dan komt dat in vele vormen. Positief, negatief.. dingen die je wel wilt delen en dingen die je niet kunt of wil delen.

Het was even geleden dat ik weer bij mijn moeder was geweest, althans dat ik de tijd genomen heb. Ik kom er wel maar soms met iets te veel haast in het lijf. Soms is er een zoon of dochter mee en dan maak jet het bezoek toch wat korter. Vandaag kon ik weer eens tijd maken om er gewoon te zijn.

Op de fiets om onderweg een poging te wagen het hoofd een beetje leeg te fietsen en tijdens het leegmaken doe je ook nog een beetje Cardio EN het kost helemaal niets.. een win win win of zo iets. Het is een mooie route naar mijn moeder althans die kun je er van maken als je van de gebaande paden durft af te wijken. In plaats van het “van A naar B” gaan probeer ik de route te zien als iets wat ik zelf kan beïnvloeden. Een mooie route dus, klein beetje door de mooiere wijken van ons mooie Hilversum om vervolgens via een stukje bos op de hei te belanden.

Weidse (voor zover mogelijk) uitzichten over de hei welke door de zon in alle pracht aan het ontwaken is. Overal mensen, stelletjes, loners en ouderen al dan niet met of zonder hond bewandelen op het gemak de heide. Het zonnetje op het bolletje en gekleed in goddelijk t-shirt keutel ik op mijn gemak richting het verpleeghuis.

Het laatste stukje is een lange weg door het bos, mijn moeder heeft het geluk op 1 van de mooiste plekjes te zitten wat betreft verpleeghuis. Gevangen tussen “Duiker” en andere grootheden der architectuur en mooi groen bos staat het, overigens saaie 70’er jaren bouw, verpleeghuis. In de buurt van het huis zie je de mensen komen en gaan. Op bezoek of net op bezoek geweest bij hun vader, moeder of geliefde. Mensen die gaan zijn vaak uitbundiger dan de mensen die komen.. niet gek ook omdat je wederom weer gewezen bent op de tekortkomingen die de ziekte met zich meebrengt.

Lekker gefietst en tikkeltje (jaja ook een dagje ouder) moe in de benen parkeer ik de fiets en loop het warme tehuis binnen. Bezoekers en bewoners mixen zich bij de receptie en de gang. Voor het getrainde oog vaak overduidelijk in welke categorie ze horen begroet je zo op de daarvoor meest geschikte wijze.

Jan, die de hele dag rondjes loopt door de gangen en om de 5 meter stopt en hardop aan zichzelf vermeld “Hij doet het niet hoor.. hij doet het niet” en dan weer 5 meter verder loopt en grote snelle pas. Of Greet die hoofd naar beneden, keurig gekleed langzaam door de gangen sloft en heel af en toe schichtig op kijkt. Zeg je haar vriendelijk gedag kijkt ze je altijd een beetje verlegen aan en lacht vriendelijk. Ans kijkt helemaal niet meer en zit graag in een hoekje.. ze vind het daar fijn of ze krijgt rust. Altijd gewapend met handtas alsof ze elk moment opgehaald kan worden door een iemand die haar lief is.

Via de trap ga ik naar de eerste verdieping alwaar zich dezelfde scenes afspelen. Riet in de hoek naast de deur, haar hoofd in haar handen en ogenschijnlijk verdrietig. Haar ogen zijn altijd getekend met diep donkere wallen alsof ze heel hard heeft gehuild.

Ansje sloft over de gangen op zoek naar een sigaret of iets anders wat ze kwijt is maar altijd de sigaret. Als ze in de huiskamer zit waar ook mijn moeder zit dan kan ze slecht blijven zitten. Elke 5 minuten spreekt ze “ik wil een sigaret, ik wil een sigaret, ik wil een sigaret” net zolang totdat de verzorging aangeeft dat ze er net 1 op heeft en dat ze straks weer een sigaret mag. De komende 5 minuten is ze dan weer rustig.. Ik vroeg me wel eens af waarom ze haar niet gewoon de sigaret gaven, echt veel slechter met de gezondheid kan het toch niet meer gaan. Het antwoord was even simpel als terecht.. “omdat we haar niet alleen kunnen laten met en sigaret” .. Er zijn nog meer mensen en werk dat ook aandacht vergt.. Simpel en logisch.

Naast mijn moeder Bet, en Bet praat in raadsels. Ze roept altijd “zuster… Zuster” met veel volume en als de dan gehoord wordt weet ze niet meer wat ze wilde vragen. Vandaag had ze haar zinnen gezet op de bloemen en verteld, in raadsels, dat de bloemen zo mooi waren. De bloemen waren ook heel mooi, paars en gele bloemen vulde de vaas op tafel.

Meneer Bart zit in zijn rolstoel en nadat ik naast mijn moeder ben gaan zitten vraagt hij mijn aandacht. “Hey .. hey jongen!!” roept hij mijn kant op. Nagenoeg iedereen ken ik bij naam of achternaam en ook mijnheer Bart spreek ik aan met zijn achternaam. “Wat leuk dat je komt jongen” verteld hij. Ik geef aan dat ik graag kom naar iedereen daar. Per slot voor rekening is het allemaal een beetje familie geworden. De meest krijgen niet zoveel bezoek en de afwisseling vinden ze wel fijn. “Vriendelijk bedankt hoor!!” zegt mijnheer Bart een keer of 5 tegen me en ik beantwoord hem met een vriendelijk lach.

Mijn moeder ziet het allemaal aan en balanceert tussen slaap en wakker. Het toedienen van de morfine heeft een apart effect op haar. Ze is suffer dan voorheen maar ook meer alert dan voorheen. Klinkt als een tegenstelling en in elke normale situatie ben ik het daar mee eens maar voor mensen met Alzheimer is niets normaal meer. Ze heeft een knuffel op schoot. En hond, een Sint Bernard om precies te zijn. Lekker zacht en ze houd hem ook stevig vast.

Samen drinken we koffie en ik praat wat met de verzorging en de bewoners. Er heerst een beetje raar sfeertje. Soms gebeurt  het dat ze niet zo lief zijn tegen elkaar. Ze hitsen elkaar op en de verwensingen, over niets overigens, vliegen over de tafel en door de gang.

Ansje zit binnen en gaat staan, ze is er van overtuigd dat een medebewoner haar vest heeft meegenomen. Het maakt niet uit welke medebewoner maar die heeft het gedaan. Bij de deur staat ze en als een kind dat oneerlijk behandeld is barst ze uit in tranen en snikt dat ze har vest terug wil. De verzorging pakt het mooi op en brengt haar tot bedaren. Nadat ze weer zit is de eerste opmerking of ze een sigaret mag.

Ik geef mijn moeder een stukje chocolade en nadat ze het eerste hapje heeft genomen geniet ze er zienderogen van. Op de vraag of ze nog een stukje wil kijkt ze me aan en spreekt luid en duidelijk ” Graag!” De verzorging hoort het en is met mij net zo verbaasd als ontroerd. Het zijn die kleine dingen die je nog wat doen en dat is niet uit te leggen aan iemand die dit nog nooit heeft meegemaakt.

Terwijl ik bezig ben komt Riet vervaarlijk op me afgelopen en sist me toe “wat mijn intenties zijn” Vanzelfsprekend antwoord ik dat ik niets anders dan goeds in de zin heb maar ze is er niet gerust op. Ik steek mijn hand uit als gebaar van vertrouwen en alles wat ik terug krijg zijn een paar flinke tikken op mijn hand en een blik die mogelijkerwijs echt kan doden.. en ze loopt weer weg.

De verzorging heeft spekkies gehaald voor mijn moeder, lekker zoet en zacht waardoor ze het met haar tandeloze mond lekker kan wegwerken zonder al te veel moeite. Ik breek een stukje af en geef het haar. Heerlijk sabbelt ze het weg en tijdens het opeten maak ik de opmerking “Spekkie voor het bekkie” en ze zet het op een lachen. En wederom is iedereen verbaast over de helderheid die ze af en toe toont.

Onderwijl begint het kibbelen weer in de huiskamer en mijn moeder begint weer te huilen. Het was iedereen die met haar werkte al opgevallen dat ze slecht tegen ruzie kan. Iets dat ze in haar onderbewustzijn nog steeds bij zich draagt. Ze kon er vroeger ook al slecht tegen als ik ruzie had met mijn broers of mijn vader over iets onbenulligs. Ze was bij gezondheid een van de beste politica geweest denk ik als ze dat had gewild. Het bemiddelen in conflicten was haar allersterkste punt en hoe ze het deed weet ik niet maar ze wist het altijd zo te draaien dat niemand zich echt in het ongelijk gesteld voelde. Misschien dat ik het allemaal teveel aan het romantiseren ben.. dat kan natuurlijk en al zou het… boeie!

Ik knuffel haar en ga weer weg na een kleine anderhalf uur verpleeghuis. Wederom op de fiets, door de mooie stukjes van Hilversum waar ik ooit voor het eerst geweest ben met mijn ouders en waar ik nu voor kies om te fietsen. En ik ben dankbaar voor de enkele momenten dat ik respons krijg, de lach op het gezicht of de geruststelling op een anders gezicht als ik zeg dat ” het allemaal wel goed komt”. Het hoofd leegfietsen, de hei over en terugdenken aan mooie tijden in de stille hop dat ooit mijn kinderen hetzelfde zullen denken en voelen als ik.

Een mooie vervolmaking van de cirkel van ouderschap.