Sinds een paar weken zijn er “bed dagen” ingevoerd bij mijn moeder. Het zijn 2 dagen per week op dit moment dat ze bewust in bed gehouden wordt. Het klinkt een beetje als “lekker makkelijk” als je het zo zegt. Laat haar maar in bed dan hebben we er minder last van. Misschien is dat wel een bijwerking maar het is zeker niet de hoofd reden.

Ze, en met “ze” bedoel ik de verzorgers van mijn moeder, hebben gezien dat ze zich goed kan ontspannen in bed. Meestal combineren ze het met een douche moment. Nou moet je je bij douchen niet al te veel voorstellen hoor. jij, hoogstwaarschijnlijk, en ik gaan lekker onder de douche staan en laten de warme stralen ons verwennen. Bij mijn moeder werkt dat niet zo. Ze kan niet meer staan en als ze onder de douche moet is dat een beste onderneming. Tegenwoordig doen ze het met een douche bed (als ik goed ingelicht ben!) waar ze haar op laten liggen. Ze verkrampt helemaal als ze onder de douche komt terwijl dat juist zou moeten ontspannen. Als ze het o het bed doen en haar bedekken met handdoeken en daar het water over heen laten lopen (nee geen waterboarding!) ontspant ze zich.

Hoe dan ook, de bed dagen zijn nodig. Omdat ze niet veel meer kan is zitten en liggen het enige dat nog gaat. Doorlig plekken zijn er zo als je er niet op let en schijnen nogal pijnlijk te zijn. Door het wisselen van houdingen en een speciaal matras dat zich om de minuut opblaast en weer leeg laat lopen kunnen ze dat goed tegengaan en inderdaad mijn moeder heeft er geen last van.

Het grote nadeel van de bed dagen is als ik op bezoek kom.. Ik vind er letterlijk geen ene reet aan. Als ze in de huiskamer zit kan ik nog praten met de aanwezige bewoners en verzorgers. Elke minuut is er afleiding te vinden… bij mijn moeder op de slaapkamer eigenlijk helemaal niet. Het zet je heel dicht bij d ziekte van iemand waar je ernstig gek op was en bent. De ademhaling, het bewegen van de handen onder het dekbed, de geluiden uit haar mond en het opblazen en leeglopen van de matras hoor je.

Gelukkig staat er een radio op de kamer en deze gaat dan ook lekker aan. RTV Noord Holland stond op en het allereerste liedje dat voorbij komt was “Golden Years” van David Bowie. Op een gekke manier gaat dan toch je gedachten met je aan de loop… Wat waren voor mij eigenlijk de Golden Years met mijn moeder? Sja ik heb er zo veel gehad en daar prijs ik mijzelf enorm gelukkig om. Wat ik nooit zal vergeten is dat we samen vaak naar het Oog op morgen luisterden. Mijn vader sliep apart vanwege zijn nachtelijke droomklussen die iets met omzagen van complete regenwouden te maken had. Ik bleef vaak met mijn moeder luisteren naar “het oog”. Samen een beetje ouwehoeren en luisteren naar de dag verteld op de radio door Violet of wie dan ook die tijd.

Op Vrijdag hadden we bonus en bleven we langer op want na het oog kwam de Stemband met Erik de Zwart en Kees Schilperoort.. heerlijk lekker meeluisteren en proberen te raden. Wederom aangevuld met veel praten over werkelijk van alles en nog wat. .. En zie je nu eens liggen. Wederom luisteren we naar de radio alleen zijn we beide in een hele andere situatie dan we ooit hadden gedacht.

Omdat ik het niet echt meer trek om lang bij haar te zijn als ze in bed lig ga ik na een klein half uur weer weg en op het moment dat ik de kamer uit loop zet Eric Idle het overbekende “Always look on the bright side of life” in en ik gniffel op weg naar buiten… Het liedje, zoals velen weten, heeft een bijzondere twist want aan het einde ..

For life is quite absurd

And death’s the final word.
You must always face the curtain with a bow.
Forget about your sin.
Give the audience a grin.

Enjoy it. It’s your last chance, anyhow.
So,…

Always look on the bright side of death,

Just before you draw your terminal breath.

Life’s a piece of shit,
When you look at it.
Life’s a laugh and death’s a joke. It’s true.
You’ll see it’s all a show.
Keep ’em laughing as you go.
Just remember that the last laugh is on you.
And…

Always look on the bright side of life.

Always look on the right side of life.

Come on, Brian. Cheer up.

Always look on the bright side of life!

Always look on the bright side of life!

Worse things happen at sea, you know.

Always look on the bright side of life!

I mean, what you got to lose? You know, you come from nothing.

You’re going back to nothing. What have you lost? Nothing!

Always look on the bright side of life!

Nothing will come from nothing. You know what they say?

Always look on the bright side of life!

Cheer up, you old bugger. Come on. Give us a grin. There you are. See?

 

It’s the end of the film. Incidentally, this record’s available in the foyer.

Always look on the bright side of life!

Some of us have got to live as well, you know.

 

Who do you think pays for all this rubbish?

Always look on the bright side of life!

They’ll never make their money back, you know. I told him.

 

I said to him, ‘Bernie.’ I said, ‘They’ll never make their money back.’

Always look on the bright side of life!

Hoe mooi kan je de kamer verlaten 🙂

Ik liep daarna nog even door het huis heen. Mijn moeder ligt tegenwoordig op de 1e verdieping waardoor ik eigenlijk nog maar zelden het hele huis doorloop. Wat ik wel had gehoord is dat ze alle gezamenlijke ruimtes waar je binnen komt of veel doorheen gaat om toveren naar dingen uit het verleden. Ze proberen de mensen een soort visuele houvast te geven waar ze de geestelijke houvast snel verliezen. Stimuleren van de hersenen in plaats van afstompen met eenvoud en saaiheid.

Zo hebben ze bij mijn moeder een trein coupe uit de jaren 50 nagebouwd. Hartstikke leuk om te zien en je kunt ook gewoon gaan zitten op de zitjes als alle af is. Al lopende door het huis kwam ik foto’s tegen op de muren waar je tegen aan loopt met stukjes verleden. Een foto van Loosdrecht en de boten omdat veel Hilversummers een band hebben met Loosdrecht en varen.

Een prachtige foto van een bloeiende hei, iets waar ook heel veel Hilversummers trots op zijn… Een bloeiende hei en weet je.. dat is ook een verdomd mooi gezicht. Ze hebben de gang er omheen ook maar gelijk dezelfde kleur stelling gegeven. Een bushokje van weleer met een oud adres. Een oude viskraam en in de gangen hebben de de lelijke palen omgetoverd naar prachtige Dudok zuilen zodat de mensen het gemeentehuis herinneren.

Het deed me goed om te zien dat ze zoveel doen aan de omgeving van de mensen en ze proberen te stimuleren.

En hoe mooi ook verlaat ik toch weer met een rot gevoel het huis… Wie weet.. volgende keer beter…