Wat maakt een “goede vader”? Een vraag die ik me nog wel eens stel. Geboren uit onzekerheid misschien, uit een gevoel van spijt of angst. Hoe beantwoord je een vraag als dat. Zelf die vraag beantwoorden is onmogelijk denk ik. Je kunt voor jezelf bepalen of je “genoeg” doet voor je kroost maar ja wat is genoeg.
Is dat elke Zaterdag langs de lijn staan? Is dat er “zijn” als ze uit school komen of is het dat ze je zien als vriend in plaats van vader. Ik weet het niet maar wat ik wel weet is dat ik voor allemaal heel veel over zou hebben en heb. Deze week ging er 1 onder het mes. Correctie van een pols die helaas niet goed gezet was. Operatie, snijden, plaatjes en schroeven in de pols etc. Door omstandigheden waren we in eerste instantie met zijn tweeën in het ziekenhuis en ging alles heel snel. Voor dat we het wisten waren we op de O.K. en ik modieus verpakt in een chirurgisch pak met teletubbie voeten.
De man van de verdovingen maakte de cocktail klaar en ik grap nog wat om de stemming en het moreel hoog te houden. De narcose wordt ingebracht via het infuus slangetje en langzaam trekt ze weg. Voor iedereen die dat meegemaakt heeft bij zijn eigen kroost weet dat dit al geen prettig gezicht is. Het wegvallen van de ogen .. daarbij kwam ook nog eens een stuip waarbij de armen en de benen een eigen leven gingen leiden. Samen hielden we haar op de tafel.
Compleet onder de indruk van alles loop je dan weg en laat je iets heel belangrijks van jezelf over aan een ander. De blik van het moment van narcose staat op het netvlies terwijl je een beetje doelloos door de gangen loopt. Na een goede 2 uur mag je naar de uitslaap kamer en zie je haar worstelen om wakker te worden. Als ze dan een beetje wakker wordt zie je dat ze pijn heeft. Dikke vette gemeende tranen rollen over de wangen. Je weet dat ze dat eigenlijk nooit doet en absoluut geen piepert is. na een halve minuut kan ik het niet meer aanzien en vraag aan de verpleegkundigen of ze haar willen helpen. Morfine is de truc en gelukkig helpt het.
De dag gaat verder en na pijn, proberen te staan, misselijkheid en ongemak door gips mogen we weer naar huis.
Pas ‘s avonds laat realiseer ik me hoeveel zo’n dag eigenlijk met je doet en het was ook toen dat ik dacht.. ik ben er misschien niet altijd en ik ben misschien niet de coole vriend of de (altijd) voetballende vader maar ik zou zonder aarzeling direct van plek wisselen als ik haar (of wie van mijn kinderen dan ook) daarmee de pijn en verdriet zou kunnen besparen…
de geschiedenis van de toekomst zal gaan bepalen hoe ik later gezien ga worden als vader. Of ze me kwalijk nemen wat voor moeilijke beslissingen ik (en we) hebben moeten nemen en moeten gaan nemen. Of ik er genoeg was en als ik er was ook wel ECHT was. Of ze een kans hebben gekregen in het leven en of ik (lees: we) ze al het mogelijke hebben meegegeven om op basis van eigen inzicht met een vleugje “ouderlijke overdracht” hun leven in te vullen zoals ze dat zelf willen. En dan denk ik.. ach ik ben in ieder geval geen slechte vader 🙂
Jij bent een goed jong uit een goed nest, van huis uit heb je het een en ander meegekregen en daarop voortbordurend probeer je de pa te zijn zoals je denkt dat je de pa moet zijn. Of je het wel of niet goed doet zullen ze je later wel meedelen of niet!
Tjee kerel je maakt je zorgen om iets…iets wat er eigenlijk helemaal niet toe doet. je bent bezorgd omdat ééntje van je kroost een ingreep moet ondergaan, of die nou groot of klein is maakt niet uit. Het feit dat jij die ingreep niet kunt voorkomen of over kunt nemen baart je zorgen en da’s begrijpelijk; als goed pa (ja dat lees je heel duidelijk – een GOEIE PA) maak je je zorgen om je kroost.
Eigenlijk is dat al het antwoord op je vraag maar ik ga nog effe door…
Als ouwe vrijgezelle zak met de zorgen voor een kind van een ander kan ik me niet helemaal in jouw plaats wanen maar wel voorstellen dat je wil weten of je het goed doet en vooral of je kroost jou als pa waardeert?
Die onzekerheid hou je, wat je ook wel of niet doet!
Toen een jonge meid van een jaar of twaalf, dertien plotseling op mijn pad kwam door diverse omstandigheden worstelde ik met hetzelfde probleem als jij nu hebt.
Of die leipe oom met z’n zotte kameraden eventjes de rol van pa en ma over wilde nemen voor een jong wicht dat door omstandigheden pa en ma was kwijtgeraakt en in een tehuis dreigde te komen.
Man man, van een wild leven zonder enige regelmaat – ben internationaal trucker geweest, lid van een bepaalde motorclub geweest, heb talloze baantjes gehad, wilde feesten bezocht en gegeven en meer van die onverantwoorde zaken gedaan – effe je leven switchen om voor het vlees en bloed van je familie te zorgen…
Dacht je dat ik niet die vragen heb gehad “Doe ik er wel goed aan…” of “Ben ik wel een goeie vervangende pa geweest…” en “Had ik niet een ma voor haar moeten zoeken?”
Vragen waar ik nu nog niet het antwoord op weet….
Ja t wicht komt graag thuis (zegt ze), ze kan met mes en vork eten, kent de normen en waarden (dacht ik), heeft een goede opleiding gehad en is nu met haar vriend in het land van haar dromen (Texas) maar of ik alles wel goed heb gedaan?
Vrouwenzaken bespreken vrouwen nu eenmaal beter met elkaar als met een kerel dus daarvoor had ik de moeke van Bennie gecharterd, dat ze een beetje in een mannenwereld is opgegroeid en al jong op een motor of in die ouwe brik van haar oom reed….tja t was niet echt een meissie voor poppen (die er wel ruimschoots waren)
Ik heb haar eerlijk gezegd nooit de vraag gesteld of ik wel een goeie pa en een beetje moe voor haar ben geweest, ik heb gedaan wat me goed leek.
Jij bent een goed jong dat heb ik je al eerder laten weten, je hebt indruk op me gemaakt met de wijze waarop je met je ma omgaat en je zoekt nu een soort van bevestiging of je een goeie pa bent….
Nou jonge, neem van mij aan dat menig kind graag zo’n pa als jij zou willen hebben….dat zegt wel genoeg dacht ik.
En hou je kop d’r veur, t komt wel goed 😉
Welke ouder stelt zichzelf deze vraag nou niet…. deden wij ook… 😉 Gelukkig zijn die van ons op een leeftijd dat ze regelmatig zeggen hoe ze over van alles en nog wat denken. Dat ze ons goede ouders vinden is ons dus al te verstaan gegeven…. een grote meevaller haha. Je doet maar wat he als ouders en hoopt dan dat het goed gaat. Zolang jij met alle liefde de pijntjes en verdrietjes van je kind zou willen overnemen, zolang jij er op die belangrijke momenten bij bent, koste wat kost, ben je in mijn ogen al geslaagd als vader. Als je liefde voor je kind zo groot is dat je jezelf zou vergeten dan komt het wel goed. En dat gaan ze je nog wel vertellen ook dan!
Dikke veer in kont, liefs, Thea
Ik heb ze niet. Kinderen. Soms ben ik daar heel blij om. Soms ook niet. Maar ik kan die gevoelens en de vertwijfeling wel heel goed begrijpen.