De afgelopen dagen heb ik best veel berichten gehad via de verschillende media. “Hoe gaat het met je moeder” was de strekking van 99.9% van die berichten. Ik bedacht me dat het inderdaad wel zo netjes was om een update te doen daar er voor mij veel mensen mee leven.

Een paar dagen later.. Mijn moeder heeft Morfine via pleisters. Het was de bedoeling dat dit verlichting zou geven wat betreft de pijn (zie blog 1 en blog 2 ) Afgelopen Maandag is de arts bij haar geweest en heeft haar andermaal onderzocht. Ze konden gelukkig geen bewijs vinden voor een breuk in of om haar heup. Dat gaf een soort van rust dat we in ieder geval niet hoefden te gaan slepen met haar.. of niet natuurlijk. Wat ze wel heeft is er niet te zeggen, het kan een verdraaiing zijn maar ook wat anders.  Per slot voor rekening zit er nagenoeg geen beweging meer in haar en is zitten en liggen alles wat ze doet.

Dinsdag kwam ik binnen en verdomd.. de oude eik zat toch weer aan de tafel in de huiskamer. Ze zat niet echt ze lag meer in de speciale stoel maar ik was stomverbaasd haar daar te zien. Ze is suffig door de morfine en als ze probeert te bewegen zie je duidelijk dat ze nog steeds pijn heeft maar ze zat er gewoon weer. De morfine doet zijn werk en haalt de scherpe rand van de pijn af waardoor er toch weer een soort van kwaliteit ontstaat in haar leven. Suffig is ze wel en ze slaapt veel en snel. Ze is ook onrustiger dan anders. Emotioneel, meer dan anders en ondanks dat ze half door haar ogen kijkt lijkt ze scherper dan eerst.

Ik heb haar eten gegeven en dat gaat best goed. Poffertjes voor de lekker en daarna nog wat quiche. Ze eet met mate maar ze eet en ook het drinken met een rietje gaat wonderwel. Als ik vraag of het lekker is kijkt ze me suffig aan en zegt met een hele luide duidelijke stem “Ja” en dan echt op een manier dat ik bijna schrik. Haar stem klinkt even zoals die altijd klonk???

Ze heeft ook heel af en toe een giebel moment, dan zit ze als een klein meisje te giebelen om onduidelijke redenen. Ik begrijp niets meer van dat mensje. Doodziek, pijn, slecht tot nauwelijks goed functionerend hart en een hersenactiviteit die dermate klein is dat het een wonder is dat ze überhaupt nog kan ademen en eten.  Tegen alle verwachtingen en “regels” in zit ze er gewoon weer. Uiteraard weet ik dat het echt de laatste oplevingen zijn en dat stukje bij beetje het einde in zicht komt maar verdomd ze zit/ligt er.

Ze is inmiddels de langst aanwezig op de afdeling en velen zijn er gekomen en inmiddels weer gestorven maar zij zit er nog. Een lichaam dat weigert op te geven .. een eik.

Hoop dat de morfine haar de korte tijd die ze nog heeft wat verdraaglijker maakt voor haar.

Nogmaals ontzettend bedankt voor alle berichten en reacties die er geplaatst zijn de afgelopen tijd. Wonderlijk dat ze nu nog zo veel los kan maken bij zo veel mensen…