Ik denk dat iedereen in zijn of haar leven de momenten wel kent. De momenten dat je het even niet meer weet. Complete chaos in het hoofd en complete chaos in je leven.

Je bent jong en je kunt de wereld aan. Vol goede moed en energie stap je zorgeloos in de avonturen die op je pad komen. Naarmate je ouder wordt neemt dat af, je gaat selectiever te werk en denkt meer na voordat je ergens in springt.

Gezin, kinderen en zorgen om je heen doen je voorzichtiger worden tot het moment dat je min of meer genoegen neemt met wat het is… Denk je

Het knaagdier der tijd blijft onwillekeurig aan de poten van je gedachten knagen en soms zacht, soms harder neemt de onrust toe. Is dit het nou? Komt er nog wat? En waarom voelt het niet wat het zou moeten zijn?

Langzamerhand ontdek je dat je veel kansen achter je hebt gelaten. Sommige pakte je aan met beide handen en anderen liet je zo maar gaan. Soms omwille van jezelf, soms omwille van een ander.
De ene kans pakte goed uit, de andere wat minder. Allemaal stuk voor stuk hebben ze bijgedragen aan wat of wie je bent. Als het goed is heb je geleerd van je fouten en probeer je die ze vermijden. Trek je dat door kijk je terug op een leven lang met gemiste kansen en verzuur je tot een ouwe zeiklul die “vroeger was alles beter” vond.

Was het beter? Nee bullshit, je had minder verantwoordelijkheden en was vrijer. Boeie dat je eens een keer geen geld had, er was altijd wel iemand die je uit de brand kon helpen met een slaapplaats en een boterham.

Nu is dat niet meer, geen geld is geen eten en dat is het laatste wat je een gezin zou moeten willen aan doen. Inkomsten en overleven worden eerste natuur en in plaats van kijken wat je zou willen val je in wat je domweg moet. Het is de realiteit van elke dag en van velen een met een  zwart randje.

Vandaag kreeg 1/3 van mijn collega’s (lees 80 mannen en vrouwen) te horen dat hun baan ophield te bestaan. Mensen met en zonder gezin, veel of weinig verantwoordelijkheid, met of zonder hypotheek. De een ervaart het gelaten, vaak hen die in de categorie minder verantwoordelijk vallen, de ander is compleet stukgeslagen en ziet geen uitweg.

Ook mijn plek is niet zeker maar aangezien ik het grootste gedeelte van mijn werkzame leven al zelfstandig ben is dat voor mij geen echte verassing. En toch juist vandaag kwam het harder aan dan gedacht. Nog meer onzekerheid in een toch al onzeker bestaan.

Het zijn de momenten waarop je jezelf realiseert dat ondanks dat je leuk werk hebt waar je ook best goed in bent het niet is wat je eigenlijk wil. Je past je doelen aan gedurende je leven maar stoppen met knagen diet het nooit. Maar ja wat dan? Alles aan de kant gooien en gaan voor wat je wel wil? De omgeving is daar altijd heel makkelijk in… “ga voor je droom”  “als het goed voelt moet je het doen” is snel het antwoord. Niet op de hoogte van problemen of  verantwoordelijkheden die er ook zijn.
Wat geeft mij het recht om een ander die niet voor zichzelf kan kiezen of zorgen het recht mijn geluk na te streven, wetende dat dit consequenties heeft voor hem of haar.

En dan zit je in de val, je kunt eigenlijk niet meer om.. Je moet je moment afwachten en overleven tot dan.. Of niet?

Ik vind het pijnlijk voor mijzelf dat ik het niet doe. Jaloers op hen die het wel doen en gewoon een beetje meer aan hun zelf durven te denken. Sommige iets meer dan een ander. Ik geef ook niet op, alleen nu kan het niet en zal ik gewoon moeten doen wat ik ook leuk vind maar niet wat ik het allerliefste wil. Gewoon omdat ik te laat was of verkeerd heb gegokt.

Fact of life waar je je tijdelijk bij neer moet leggen (of sommige helemaal doen). Niet opgeven maar proberen te blijven kijken naar je kansen op het juiste moment en de juiste persoon..

Ik merk dat ik ook meer moeite heb met hen die het wel doen. Zonder echt overzicht van de consequenties ergens induiken omdat het is wat ze het liefste doen. Het voelt onrechtvaardig op een gekke manier. Waarom zij wel en ik niet. Ook bullshit natuurlijk, ik ben op een zeker niveau jaloers of beter gezegd ik benijd ze dat ze het durven. Niet te veel nadenken maar gewoon doen en later, indien nodig, de puinhopen opruimen.

En als het dan heel dichtbij komt en je voelt in elke vezel van je lijf dat de consequenties van de beslissing van een ander jou ook gaan raken wat doe je dan. Ontneem je ze de sprong in het diepe dan krijg je dat ooit weer voor je voeten geworpen. Ga je mee dan en steun je onder protest komt dat later ook terug.. Laat je los….

Wijsheid komt met de jaren zeggen ze en zo op de drempel van mijn 42ste zou ik nog wel wat wijsheid kunnen gebruiken eerlijk gezegd.

Ik sluit me maar aan bij de rest van de paupers en onderga maar wat het leven me voor de voeten gooit. En wie weet krijg ook ik ooit nog de kans en het lef poep te hebben aan de rest en te gaan voor wat ik wil.

En dit allemaal op een koud bankje ‘s avonds ergens in Loosdrecht aan het water 🙂