De geest is een bijzonder mechanische. Jaren geleden kwam de diagnose “Alzheimer” bij mijn moeder en je eerste grens is gelegd. “Ze is nog goed en ach ze vergeet af en toe wat” en daar leer je mee omgaan.
Dan gaan er spullen verdwijnen en gebeuren er gekke dingen. Telefoontjes met paniek of rare vragen “hoe laat komt je vader thuis” terwij de beste man al gestorven is in 1995. Ach denk je, ze vergeet wel eens wat en de grens is verlegt.
Telefoontjes van de buurman omdat ze de weg kwijt was, midden in de nacht boodschappen wil gaan doen in alleen een hemdje mid winter.. Ach gelukkig heeft ze oplettende buren en brengen we haar wel weer terug.
7 keer per dag opgebeld worden wederom in paniek en als je dan met gierende hartkleppen voor de deur staat de verwonding en blijdschap dat je “zo maar langskomt” Je plant je leven meer en meer om haar heen en blijft vaker en langer in de buurt. Grens aangepast.
Gevaarlijke situaties in huis, gas afsluiten, gevaarlijke stoffen weghalen of achter slot en grendel zetten. Melk in de koffiemachine en koffie in de koelkast. Verse worst van 2 weken geleden in de boekenkast gevolgd door een festijn van insecten die het rottende vlees als feestmaal zien.
Hulp voor opstaan, hulp voor eten, hulp in de huishouding, hulp voor de avond en hulp voor de nacht. Colportage aan de deur en 35 keer wisselen van energie leverancier. Maffe gezondheids pakketten in de post en abonnementen op de meest vreemde dingen. We zeggen het wel weer af en verleggen de grens.
Opname in een huis omdat thuis na zoveel jaar onhoudbaar is geworden. Met pijn in je hart laat je haar achter in een vreemd bed in een vreemd huis. Wekenlang beantwoord je de vraag “gaan we naar huis?” met “ja straks ma” tot het moment dat de vraag niet meer komt. Grens..
Van gesprekken naar verwarde gesprekken. Van verwarde gesprekken naar woorden wisselen, van woorden wisselen naar blikken en een traan en een lach.
Van samen door de gangen lopen, koffie drinken in de tuin naar achter een rolator kleine stukjes naar een rolstoel. Van de tuin naar het restaurant, van het restaurant naar de huiskamer. Van samen koffie drinken naar alleen koffie drinken.
Nu zat ze alleen in haar stoel, hele dagen “zit” ze uit. Samen konden we lachen.. Bulderen.. Nu lacht ze niet meer. Ze huilde veel, nu huilt ze niet meer.
Knuffelen deed ze veel, nu steeds minder. Ze zit en kijkt… Gevangen in haar eigen steeds kleiner wordende wereld.
Vanmorgen verlegde we weer een grens. Wegvallen en wegtrekken, hoogstwaarschijnlijk een TIA (kleine bloeding in de hersenen). Haar ogen gaan nu niet meer open en ze slaapt of lijkt te slapen. Ik hou een rietje voor haar mond en verdomd ze drinkt, uit zichzelf…
Van een hartelijke lachende verzorgende moeder naar blijdschap als ze drinkt. Met recht hebben we heel wat grenzen gepasseerd samen. En hoe zeer ik haar ook haar rust gun zie ik toch enorm op tegen het gat dat ze zal gaan achterlaten.
Een gat dat nooit iemand meer kan vullen.
……….ben even stil Menno.
X
Ik ben weer helemaal ontroerd.
En als ze er niet meer zijn ga je alles missen.
Wat houdt je moeder het toch vol he!
Een eik Alies.. een eik…Dank voor je reactie
(en mis je vader nog steeds op “zijn” stoel!)
pfff gewoon geen woorden voor,en weer mooi geschreven!
Dank je wel Yvonne x
liefde……….
X
Zwaar kerel, sterkte!
Dank Coen!
Als helpende herken ik de weg die je intussen hebt afgelegd. Als schoondochter ben ik nu bij de eerste alinea…
Wat ontroerend om te lezen hoe je over je moeder schrijft.
Bah.. wens je sterkte en vooral de kracht om uit elke fase die gaat komen iets positiefs te halen! Dank je voor je reactie!
Heb alles met mijn vader ook zo meegemaakt , ben ontroerd door je verhaal , heel veel sterkte.
Dank je wel Tara! Dan weet jij als geen ander hoe het voelt… helaas.
Zóoo herkenbaar dit Menno! dank je voor het delen hiervan; kan bijna zeggen dat dit wel een kopie kan zijn van de beschrijving hoe het met mijn moeder is gegaan met de ziekte van Alzheimer…. Tranen en fijn dat dat gebeurt want het komt niet zo gemakkelijk. Vaak ook in strijd met de verzorging die gegeven wordt in het verzorgingstehuis; en me dan ongelooflijk machteloos voelen omdat ik eigenlijk weinig zelf kan doen; bang zijn om gezien te worden als klager….. of iemand die het er bij ‘laat zitten’ terwijl dat niet zo is; maar er kan gewoon steeds minder… alles valt op een gegeven moment weg. Inderdaad, nu lacht of huilt mijn moeder ook niet meer….
Ik wens jou ook sterkte met dit voor beiden moeilijke proces! Een knuffel!
Rotziekte he? Dank je wel voor je reactie!
Prachtig stuk en zo herkenbaar voor veel mensen, prachtige foto , helemaal gevangen in zichzelf en alles op slot, met liefde geschreven. Als het mag zal ik het verspreiden via een link onder een van mijn blogs http://gavimensch.blogspot.nl/2013/08/geriatrie-brief-van-een-verscholen.html Het jouwe is een andere kijk.
Dank je wel voor het delen.
Gavi uiteraard mag je dat.. ik ga jouw blog ook lezen! Dank je voor je reactie.
Ach. Ik weet uit ervaring dat je het ergste verdriet nu meemaakt. En eigenlijk ben je al een hele tijd bezig met afscheid nemen. Dat is het nare van Alzheimer. Stukje bij beetje raak je ze kwijt. En dat doet pijn. Veel pijn
Dank je voor de bevestiging van wat ik voel!
ik weet wie mijn moeder is of was
Wat een prachtige omschrijving van een verschrikkelijk iets…
Dank je wel!
O kerel, vriend Menno…
Al dagen praten we hier over jouw blogs, deze blog…
Heb mijn ouwe heer en de ouwelui van Bennie je verhalen laten lezen en eerlijk gezegd is het niet helemaal meer alleen jouw ma maar ook een beetje de onze…
Jij hebt ons een beetje wegwijs gemaakt in die Alzheimer-wereld, jij hebt onze ogen geopend en die van vele anderen door met je verhalen te omschrijven wat Alzheimer met mensen en familie doet.
Volgens mijn ouweheer en de pa en moe van Bennie ben jij een zoon waar elke ouder trots op zou zijn!
Lang hebben we hier met z’n allen zitten praten, hoe we het beste een passende reactie kunnen geven…maar wat is passend?
Verdikkeme je komt steeds dichter bij het moment dat je afscheid van je ma moet nemen, een vrouw die eens voor jou de rots in de branding was maar waar jij nu de rots voor bent.
We willen iets schrijven, je laten weten dat je ma onvervangbaar is maar ook laten weten dat wij er voor jou en je familie zullen zijn maar hoe? Hoe doe je dat het beste?
“Wacht niet langer maar schrijf die jongen Hammie” zei Bennie’s moeke en ik moest erbij schrijven “…laat hem weten dat hij niet alleen staat, dat hier in Drenthe mensen zijn die hem en zijn familie niet zullen vergeten, die hem begrijpen, in zijn tekst zijn verdriet en vertwijfeling lezen maar tevens weten dat de Heer zo’n goede jongen niet alleen zal laten staan…”
Ik hoop dat je tussen de regels door kunt lezen dat wij met z’n allen hopen dat jij en je familie de kracht zullen vinden om je hier doorheen te kunnen slaan. Jouw verhaal heeft ons allemaal diep geraakt.
Houd vol beste jongen en dank dat je je ma met ons hebt willen delen 😉
Elke reactie kort of lang is er 1 en de waardering voor reacties is altijd groot. Dank jullie!
klopt je verlegt ook grenzen,je past aan
briefjes plakken omdat ze vergeet,
op tv rollator koffiemachine
bij de voordeur schilderijtje hangen wat ze gemaakt had, om voordeur te herkennen
en dan komt het punt dat het niet alleen gaat,maar toch nog proberen
welke richting was het ?,proberen zelf broodbeleg te laten kiezen
moet mn vest dicht of open,ma wat jij fijn vind
is het goed zo ??
en dan komt de tijd dat het helemaal niet meer gaat
dan moet je de beslissing nemen,
ik was zo blij dat ik met haar gepraat had toen ze nog goed was
wat wil als je in een ziekenhuis komt…………….
heb voor de moeilijkste beslissing ooit moeten nemen…………
echt niet mijn wil maar HAAR wil …………………