Of ik een aantal vragen wilde beantwoorden vroeg de verzorgende die op de afdeling van mijn moeder werkt. Voor haar opleiding moest er ook een gesprek zijn met een client onder toezicht van een begeleider. Uiteraard wilde ik dat doen, ze zijn altijd zo goed voor mijn moeder, hoe kan ik hen nou wat weigeren.

Met dochter op naar het verpleeghuis om het gesprek aan te gaan. Eerst even bij mijn moeder langsgegaan natuurlijk en haar een vette knuffel gegeven. Daarna nog even staan kletsen met de bewoners en de verzorgers van dienst. Ik ken iedereen inmiddels redelijk goed en bij voornaam dus er is altijd wel wat te praten. Na wat stukken roze koek, wat ze overigens heeeerlijk vind, aan mijn moeder te hebben gegeven loop ik mee met de verzorgster om het gesprek te doen. Het is het bespreken van een client plan en de wensen die de nabestaanden hebben in het geval van overlijden.

Het zijn van die gekke gesprekken.. Je praat over het stukje na de dood terwijl het lijdende voorwerp een kamer achter je zit te vegeteren. “Wat gaan we doen als ze terminaal is” etc of “wil ze een laatste sacrament” en waar ze opgebaard zou kunnen worden. Uiteraard ook gesproken over hoe de laatste stappen in haar leven te benaderen. Rekken of langzaam laten gaan, zal jullie niet verbazen dat ik voor de laatste kies. Ook de gewone vragen die willen weten hoe ik de zorg voor mijn moeder ervaar en ik krijg eindelijk weer eens de kans te zeggen dat ik heel erg tevreden ben over ze. Dat ze allemaal hun uiterste best doen de kwaliteit van mijn moeders leven zo hoog mogelijk te houden. Ben ze dankbaar ook al weet ik dat ze “gewoon” hun werk doen.

Na afloop ga ik met mijn dochter, die er het hele gesprek bij zat overigens, terug naar mijn moeder. Sta even te kletsen met de vaste bewoners en wissel de geijkte gesprekken uit. Iets met een woonplaats aan de Vecht bijvoorbeeld 😉 Ik heb al eens eerder geblogt over een oud dametje dat daar zit. Ongelukkig daar terecht gekomen na een operatie en narcose. Voor die tijd prima in orde, na die tijd bam.. verpleeghuis. Ze is dik in de 90 maar loopt er nog redelijk goed op los en praat ook best goed. Ze “bromt” ook de hele tijd waardoor ze de bijnaam “de cavia” heeft gekregen in mijn jargon.

Ze was in een gekke bui en heel aanhankelijk. Ze had al geknuffeld met een verzorgster en ik ging zitten op de stoel naast mijn moeder.. die stoel stond ook naast haar. Ze kijkt me aan en begint te praten over hoe fijn ze het vind dat ik er ben. Ik vertel haar dat ik het ook fijn vind er weer te zijn en vraag of het goed gaat. Ze kijkt me aan en leunt naar me toe met haar handen uitgestrekt. Al brommende zegt ze dat ze zo blij is en wil me knuffelen. Ik knuffel haar stevig en ze kust me meerdere malen op de wang.

Als ze weer terug zakt in haar stoel kijkt ze een beetje verschrikt om zich heen. Zichtbaar aangedaan door iets (jajajaja die uitwerking heb ik soms) begint ze een beetje angstig te praten.

“mijn mama en mijn papa.. ja mijn papa mag niet zien dat ik gekust heb hoor…”

“ze mag niet weten dat ik een kus heb gehad, hier.. en hier” en ze wijst op haar beide wangen.

“Ik mag het eigenlijk niet… verkering.. want mijn man komt ook thuis.. en mijn papa en mijn mama morgen het niet weten”

In ene keek ze me weer aan en begreep ik dat ze het over mij had, ik verkering?? Ze wilde me andermaal knuffelen en wederom kreeg ik een dikke kus op mijn wang. Mijn dochter kreeg er ook 1 inclusief de opmerking dat het een mooie meid was .. en wie ben ik (ja der vader) om dat tegen te spreken 😉

“Niet vertellen hoor” roept ze me nog na.. en wat doe ik… sja..

MAAR IK HEB VERKERING!!!!!

Mijn moeder keek het maar een beetje aan.