Ik had vandaag een ervaring die ik nog niet eerder heb gehad de afgelopen jaren. Ik “loop” al een heel tijd met mijn moeder. De Alzheimer kwam halverwege 2000 en heeft daarna een groot gedeelte van mijn leven bepaald. Zonder er over na te denken ga je in de verzorg modes en doe je wat nodig is om haar het leven zo leefbaar mogelijk te maken.
Zoveel tijd heb ik besteedt aan een zieke. Thuis en in het verpleeghuis ook al werd het daar minder vanwege de 24 uurs zorg die ze daar heeft. Boodschappen, eten, kleding, verzorging, administratie en geldzaken. Elke dag gevuld en meer gevuld naarmate de ziekte erger werd.
Vandaag was ik op weg naar mijn moeder zoals zo vaak in het weekend. Het is onderdeel van de dagelijkse praktijk geworden zeker in het weekend. Ik hou mijzelf altijd voor dat als ze niet zo goed is er altijd wel een andere ouder zit die van een beetje aandacht gaat glimmen.. al is het maar voor even. Bakkie koffie drinken of gewoon even kletsen met hen die het wel kunnen.
Ik liep binnen en ze lag te slapen in haar stoel. Na een kus op haar voorhoofd werd ze een beetje wakker en keek me dromerig en wazig aan om vervolgens weer weg te zakken in haar slaapje. De sfeer was niet zoals anders. Tikkeltje vijandig onder de bewoners. Niet vreemd dat gebeurt wel vaker en is ook geen wonder als je leert begrijpen dat ze elkaar niet meer begrijpen. Plus dat elke dag met elkaar in dezelfde ruimte voor iedereen een aanslag is.
Voor het eerst trok ik het niet.. ik kan niet lang blijven want ik voelde me stikken. Alsof opgesloten in een te kleine ruimte zat ik daar. Bijna paniek maar vooral rusteloos. Het was de sfeer, het gekissebis de aandacht van de dame die bij mijn moeder slaapt en altijd, lief, aan mijn moeder wil zitten en praten alsof ze een kindje is. Het was het geluid van de lieve dame die de hele dag bromt. Het was de 10e vraag om een sigaret en het was de lucht… ik trok het niet meer.
Voor het eerst sinds ik kom ben ik binnen 15 minuten weer weggegaan… en ik weet niet waarom. Ik weet dat het niet hoeft maar toch voel ik me schuldig (en nee ik aas ook niet naar bevestiging dat ik dat niet ben!!!) want wat heb ik nou te zeiken? Ik kan gewoon de deur uit, mijn auto instappen en mijn leven leven zoals ik dat blief te doen. Zij kan nergens heen en heeft meer recht van spreken dan ik.
What the hell happend…
Niks. Het is gewoon heel logisch dat je het even niet trekt. Het is eerder een wonder dat dat niet eerder gebeurt is. Ik zou zeggen : goed gedaan. Weggaan is het beste en de volgende keer met frisse blik opnieuw proberen. Wat mij vaak opbrak was inderdaad die lucht. En ik zeg het lekker toch, je moet je nooit schuldig voelen over zoiets.
Het verstand zegt, ze heeft gelijk.. het gevoel is lastiger. Dank je Marty!
Heel herkenbaar, ik heb het ook vaak gehad. Ik voelde me soms ook schuldig voor het feit dat ik hem daar gebracht had terwijl het niet anders kon. Mijn vader heeft daar maar 1 jaar gewoond en toch benauwde me het zo erg. Een keer ging ik naar hem toe en ik kon gewoon niet naar binnen, ik kon het niet en ben weer naar huis gegaan. Erg toch en ik voelde er echt heel rot over. Maar die atmosfeer daar en hij kon zo erg tegen me snauwen. Soms trek je dat gewoon niet. Ik snap het heel goed en als jij doet dit al vanaf 2000, petje af hoor.
gek is dat het Alies? We doen ons best maar soms gaat het gewoon niet… En toch ondanks dat iedereen het begrijpt en wellicht kent voel ik me er schuldig over…
……. X
🙂 x
Mijn vader zit nog thuis, maar ik had vandaag precies hetzelfde gevoel. Niks was goed, praatte niet, werd boos, viel in slaap. Logisch als dat soms teveel wordt. De realisatie, het besef… Heel even het schuldgevoel voelen, en weer door. Goed genoeg = goed genoeg. x
Dank je Erica, lief van je! Geloof me dat ik ooit hetzelfde tegen jou ga zeggen!
Menno je bent alleen maar mens. Ik ken de situatie zoals je weet. Ik weet hoe het kan zijn. Ik als verzorgende doe mijn werk met heel veel liefde maar soms als je slecht geslapen hebt of je zit even niet zo lekker in je vel dan kun je inderdaad niet tegen dat gekissebis en de geur en de sfeer. Shit happens, de volgende keer beter. Het geeft niet, echt.
🙂 dank je!
Ik trok het gistermiddag ook niet langer dan noodzakelijk. Vaak kan ik er tegen, soms niet. De geur, de geluiden, de blikken …
Blijft naar voelen he?
U bent een topper. Soms is het heel moeilijk allemaal. Logisch toch? Greets. (Een verzorgende van uw moeder)
1 van de kanjers bedoel je! Dank je.. en niet in de laatste plaats voor alle goede zorgen.
Dag Menno, zo herkenbaar dat schuldig voelen. Je weet zelf dat dat niet hoeft en toch voel je het. Mijn schoonmoeder was dement. In het begin riep ze vaak: “jullie laten me hier toch niet achter!”. En dan weg gaan naar je eigen huis. En dan dat schuldgevoel, vreselijk. Soms 2 keer per dag gingen we heen, maar dat schuldgevoel bleef. Ze heeft niet lang in het verpleeghuis gewoond en is inmiddels overleden. Soms word ik midden in de nacht wakker en hoor haar roepen: “Jullie laten me hier toch niet achter!”. Ik zal mijn leven lang dit schuldgevoel blijven houden, ook al weet ik dat er geen andere oplossing meer was. Heel veel sterkte en hoe gek het ook klinkt, soms heel even, geniet er van zo lang ze er nog is. Zwaar is het maar toch zo mooi.
Janny
Janny, dat schuldgevoel heb ik ook gehad, zeker in het begin. Toen wilde ze mee en nam ik haar ook nog wel eens mee. Zeggen dat ze dan naar “huis” ging en haar achter laten in het verpleeghuis was op zijn zachts gezegd “klote” Inmiddels is dat allemaal weg en doet ze nagenoeg niets meer behalve zitten, kijken en soms huilen en heel soms lachen en wederom schuldgevoel als ik niet vaak genoeg kom. Hoe iedereen ook zegt dat het niet hoeft knaagt dat diep gewoon door.
Dank je voor je reactie!
Zeker blijft dat naar voelen. Alleen de wetenschap dat ze het zelf zo kwijt zijn, geeft dan een beetje houvast. Mijn man kende me gisteren niet, wat wel vaker is, maar dan ben je toch even geweest.
Dat machteloze raak je niet kwijt. Het blijft verdrietig.
Over kanjers gesproken! … Sterkte… en een virtuele knuffel gewoon omdat het kan.
het is moeilijk,maar wel nodig
niet dat je zelf eronder door gaat,dus let op jezelf
neem een pauze als je het nodig hebt
weet zeker dat zij dat ook zou willen als ze het besef nog had
het is belangrijk dat je regelmatig gaat,weten dat er goed voor haar gezorgd word
mijn moeder is 14 april 2013 overleden net geen 85 jaar geworden
ben heel vaak en veel bij haar geweest,dan zie je hoeveel er niet gaat hoe het zou moeten gaan
gewoon te weinig mensen die te veel in te weinig tijd moeten doen
of toch niet het gevoel wat er nodig is om voor hun te zorgen
wens jou de je kracht en rust toe die je zo nodig hebt
Mooi gezegd Yvonne en je hebt gelijk. Zeker vanuit je eigen oogpunt wil je dat jouw moeder de allerbeste zorg krijgt.. dat gaat gewoonweg niet altijd omdat er geen tijd is of mensen zijn. Ik heb gelukkig wel de rust en wetenschap dat ze heel goed verzorgd wordt daar. Nog gecondoleerd met je moeder, daar is ondanks dat je ze bij je wil houden, rust gevonden.
dank je wel menno
blij dat jij rust krijgt dat er goed voor haar gezorgd word
ik had die rust niet
wil de mensen die dat wel deden niet te kort doen
die waren er ook,
wist bvb altijd wie haar bad beurt had gegeven
,zag of ze van de kapster kwam
en heb deze verzorgster dat ook gezegd,
en dan had je ook de verzorgster
die haar op kamer koffie gaf
die wat lekkers uit de kast haalde omdat ze wist dat het er was
maar heb meer negatieve ervaring gehad jammer genoeg
en ja rust heb ik ,omdat ik weet dat ze haar verdiende vrede heeft
Dag
Dank je voor je ‘even niet’ bericht.
Als een antwoord op mijn gebed.
Via Facebook staat daar ineens de link naar jouw verhaal.
Ik ben nu drie weken niet bij mijn moeder geweest.
Schuldgevoel knaagt en ook ontreddering.
Altijd ben ik bezig geweest haar te redden, uit welke situatie ook.
Nu, lukt me dat niet meer en moet ik toezien hoe ze in ‘haar hel’ zit Dat waar ze haar hele leven bang voor was.
En ik kom tot de ontdekking dat ik niet alles aan kan.
Het is een lastige.
Moedig voorwaarts en soms even gaan zitten en moet ik echt alleen met mijzelf bezig zijn.
Op mijzelf wachten noem ik het.
Vanmorgen voelde ik het schuldgevoel weer knagen, vreten.
Moeilijk vind ik het.
Ik hoopte ergens een steun te vinden en daar was de link.
Dank voor je delen.
Liefs voor jou (jullie)
E.
lieve E
het is moeilijk je mama zo te zien
en te weten dat ze dat niet wilde
ik bid en hoop dat jij de kracht vind om haar weer op te zoeken
en kun je het niet,dan hoop ik dat je iemand kunt vinden die het kan
dat ze niet afhankelijk van vreemden is
liefs yvonne
Dank je Yvonne.
Ik heb even geen reactie.
Dit erkennen geeft al kracht.
De moed verzamel ik, ik laat haar niet in de steek.
Liefs E.
Ik verzamel mee!!
dank beide voor de reacties!
Hallo Menno, ik zie dat je na je vaders nu je moeders zorgen draagt. Ik vluchtte in die situaties met mijn moeder altijd naar buiten of naar haar kamer. Maar ik zie dat ze bij jou nog de kamers moeten delen? Vreselijk. Kun je nergens een plekje vinden waar je met je moeder kan zijn, je eigen sfeertje bouwen? Samen dutten en af en toe dromerig kijken?
Op zich kunnen we wel alleen zijn. De kamers zijn eenpersoonskamers maar we hebben bewust gekozen voor een kamer voor 2 voor mijn moeder. Ze voelt zich samen, lijkt het, beter dan alleen… Maar weet je, als ik bij haar ben dan zijn we eigenlijk altijd alleen. Niet in persoon maar in gedachte. Dank je voor je reactie!
Hoi, ik ben zorgcoördinator op een klein schalige woonvorm.
Ik vind het heel herkenbaar, ook heel knap dat je voor jezelf gekozen hebt!
Ik kwam ooit een zin tegen over Alzheimer die me voor altijd bij zou blijven.
“Henk heeft Alzheimer, zijn echtgenote Truus lijdt eraan”
Ga eens met de dames van de zorg praten, licht je hart. Als het kan spreek je gevoel uit. Wij (mensen in de zorg) zijn er niet alleen voor de zorgvragers maar ook coor familie.
X, Sharel
Mooie zin inderdaad!! Gelukkig zijn ze in het huis van mijn moeder ook altijd bereid om te praten.. het zijn stuk voor stuk kanjers die daar staan… Dank je voor je reactie.
Zo herkenbaar. Je gaat met het proces mee. Past je aan aan elke nieuwe situatie. En dan ineens knapt er iets in je. Ook het schuldgevoel is herkenbaar. Toch raapte ik mezelf elke keer weer bij elkaar om door te gaan. Mijn moeder is alweer 7 maanden geleden overleden. Ik heb voor haar gedaan wat ik kon en heb nergens spijt van. Veel sterkte xx
Dank je voor je reactie, bij elkaar rapen gaat ook weer gebeuren! Dank en nog gecondoleerd met je moeder.
Je verhaal is zo herkenbaar. Ik verbaas mezelf er soms over met hoeveel energie ik soms om 5 uur een boterham met koffie voor haar smeer en met hoe weinig energie ik daarna thuis het eten klaarmaak. Alsof ik leeggelopen ben.
Soms overvalt mij ook het gevoel dat ik daar weg moet en dan ga ik ook want ik wil niet per ongeluk lelijke dingen tegen haar zeggen. Daarna komt inderdaad het schuldgevoel, maar ik weet ook dat zij dat anders aangevoeld heeft en dat ik me absoluut niet schuldig moet voelen.
Je bent een kei dat je dit al zoveel jaren doet.
Zo herkenbaar.. Niet vanuit dochter/vrouw/familie van, maar wel als verzorgende van een groep van zeven cliënten. En dan bedoel ik dat ik het herken van familie. Logisch, er zit zoveel andere gevoelens bij dan bij mijn rol als verzorgende.
En toch herken ik het ook een beetje je gevoel vanuit mijzelf: de onmacht die van mensen met alzheimer een heel ander persoon maakt. Ik voel mij ook heel betrokken bij “mijn”cliënten, voel ook hun verdriet en onmacht en krijg ik een brok in mijn keel als iemand zo verdrietig is wanneer ze, heel even, beseffen dat dit niet het leven is dat ze willen. Ook ik heb zo af en toe wel eens het gevoel ‘weg’te moeten.. en net zoals jezelf al zegt: op dat moment besef je dat wij dat nog kunnen en zij dit zo graag willen en niet kunnen..Wat ik wel vind is dat de sfeer in huis mede bepaald wordt door degene die de verzorging verleend, is diegene druk, wordt de groep druk, is diegene knorrig wat ons allemaal kan gebeuren, wordt de groep knorrig. Het is een hele kunst om de sfeer in de groep warm te houden en ook mij lukt dit uiteraard niet altijd. Als jij als “normaal”(gezond) persoon de spanning al aanvoelt kan je nagaan hoe deze spanning voor de mensen met dementie aanvoelt. Maar dat weet je zelf inmiddels ook wel.
Uren kan ik praten over mijn werk, ik vind het een privilege dat familie ons de zorg van hun geliefde toevertrouwd,
Soms krijg je heel even een klein stukje van de “oude’ ik te zien.. en dat sterkt mij dan weer om door te gaan om “mijn” cliënten zo goed als mogelijk hun leven te laten leiden zoals zij dat vroeger gedaan hebben. Dat valt niet altijd mee, maar die glimlach die je kan ontfutselen doet wonderen!
Ik wens je veel kracht en sterkte toe, … je komt er wel.
Vriendelijke groet van iemand die met heel veel liefde zorgt voor mensen met dementie,
Monique
blij dat je er bent op die plek
hoop dat mijn dochter ook weer snel op een
pg afd aan het werk kan
de mensen zoals jij en mijn dochter maken een verschil
en er moesten meer mensen op de werkvloer komen
er zijn veel en veel te weinig 🙁
yvonne
Thnx, mijn werk behoeft geen compliment, maar zo af en toe een krijgen doet goed!!!! En je hebt gelijk, meer mensen op de werkvloer zou erg prettig zijn.. Maar ja.. Den Haag hè?
weet je mijn mams is 15 jaar in een verzorgingshuis geweest
is een hele hoop niet goed gegaan,ben ik ook aan de bel gaan trekken (zeuren)
maar als het goed was gaf ik dat ook aan,gewoon omdat het heel belangrijk is/was
en als ik mn tante opeen pg afd zie kan ik wel huilen,is mens onwaardig
word tijd dat den haag eens 2 weken op de werkvloer gaat,maar ook 2 weken als een afhankelijke bewoner met luier
kijken hoelang ze dit belijd volhouden
Ik denk dat het verstandig is om te gaan als je het niet trekt. Zij merkt het toch niet. Je moet ook op jezelf passen. Mijn man is zes jaar lang zo ongeveer 4 of 5 keer per week naar zijn moeder gegaan. Maar af en toe, af en toe, dan ging hij niet. Want ‘vandaag kan ik het gewoon even niet’. En daar is niets mis mee.
nee dat klopt,als je er onderdoor gaat kun je niks betekenen
en dan moet je ef bij tanken
Hoe herkenbaar… en hoe menselijk….ook ik zit al enkele jaren in de verzorg modus, doe het met heel veel plezier en liefde, maar heel af en toe trek ik het ook even niet en ga binnen een half uur weer weg of sla zelfs wel eens een dag over.Het schuldgevoel daarover kan ik inmiddels gelukkig snel genoeg langs me neer leggen.De volgende dag ben ik dan weer helemaal blij als ik weer een paar snoetjes aan `t glimmen heb gekregen.Want zeg nou zelf,een glimlach van een kind is vertederend, maar een glimlach van iemand met dementie/alzheimer raakt me nog meer.mijn motto is…geniet van alle kleine momenten van geluk…en blijf niet hangen in de momenten dat het wat minder gaat.Voor iedereen die op welke manier ook bijdraagt aan een paar geluksmomentjes per dag voor deze mensen zeg ik….CHAPEAU !! laten we vooral zo doorgaan !
Gewoon een knuff voor jou M
Pingback: Het gaat beter, een paradox | Menno Drenth's