Ik was lekker weg geweest met 2 van mijn kinderen. Met de slee op pad het bos in en van de heuvel af sleeen. Met een rode koude kop ga ik naar huis terwijl mijn dochter vraagt of ze warme chocomelk mag. Ik heb het niet in huis dus ontdoe ik de kinderen van 47 truien, 3 broeken en 31 paar sokken alvorens ik wederom mijzelf naar het koude buiten schop.

Ik woon vlak bij een leuke winkelstraat in Hilversum en de Appie (de enige super nadat de buurtsuper geforceerd vervroegd met pensioen moest vanwege aflatende omzet en iedereen daar schande van sprak maar inmiddels wel de goedkope supermarkten opzocht.. maar ik dwaal af) is slechts een minuut of 10 lopen. Ik loop de straat uit en ga links, vlk voor dat de winkelstraat begint is een kerk welke jaren geleden in verval is geraakt. Verwoede pogingen van diezelfde Appie om het perceel te kopen en er een grote supermarkt te beginnen waren telkens gestrand op weerstand van de buurt in verband met een hoge te verwachten verkeersdruk. De kerk is op een aantal plaatsen ontnomen aan het gezicht door bosjes en begroeing, een uitstekende plek om jezelf aan het zicht van andere te onttrekken.

Niet ver daar vandaan is een opvang huis voor de medemens die het minder heeft getroffen of zich heeft laten meeslepen in verval en verslavingen. Ook ooit veel weerstand tegen geweest omdat al die verslaafden zo maar rondliepen in het wild. We weten dat ze er zijn en we vinden het heel naar en willen allemaal dat wij als sociaal land een plekje hebben waar deze onderkant van de samenleving kan verblijven.. maar niet in onze achtertuin want.. huizenprijs enzo.

Als ik de hoek omloop hoor ik hard geschreeuw. Ik zie een persoon in een blauwe jas met paarse trainingsbroek paniekerig rondlopen en om zich heen kijken. Schreeuwend om iemand die ze zoekt. Iedereen kijkt en iedereen gaat verder met zijn of haar beslommeringen of inkoop acties. Als ik die kant op loop staat ze, inmiddels zie ik dat het om een “ze” gaat stil op straat. Volledige paniek ik haar ogen en de tranen rollen over haar wangen. Wat ze zegt kan ik niet horen, althans wel horen maar niet verstaan. Ze praat met een soort van dubbele tong zonder dat ze dronken klinkt.

Ik steek de weg over en in enkele seconden vraag ik me af wat ik nu moet doen. Ga ik er gewoon langslopen als de rest en ga ik er van uit dat er vast wel iemand is die stopt? Of ga ik vragen wat er aan de hand is? MAar ja als ik dat vraag.. wie weet is het wel 1 of andere ontsnapte psychopaat die bij het horen van mijn stem door het lint gaat en me achterlaat met een mooi stuk ijzer op een plek waarvan de wetenschap heeft vastgesteld dat leven met ijzer in je lijf op een dergelijke plek geen goede garantie is voor een lang leven. Ik twijfel als ik dichterbij kom…

Ik ben op haar hoogte en besluit mijn angsten aan de kant te schuiven en alsnog te vragen wat er is. Zichtbaar verrast kijkt ze me aan met half dichtgeknepen betraande ogen. Haar gezicht spreekt boekdelen, ik heb te maken met iemand die uit het opvanghuis in de buurt komt. Aan haar zijde een tas van de Gal en Gal waarin een fles zit. Ik kan niet zien wat er in zit maar mijn bevooroordeelde gedachten gaan uit naar sterkte drank. “BEn je iemand kwijt?” Vraag ik haar.

“Ja ik ben mijn vriend kwijt” snottert ze
“Waar is hij heen dan?” Probeer ik te vragen
“Ik moest plassen buiten en toen ik dat gedaan had was hij in ene weg, we zijn al anderhalf jaar samen en nu laat hij me zo maar in de steek!!!” Snikt ze met luide stem

HEt is mijn omgeving niet ontgaan dat ik sta te praten en ik durf te zweren dat er mensen voorbij lopen die mij aankijken en verwachten dat ik bij haar hoor, het kan me geen reet schelen..

“Heb je al door de straat gelopen?” Vraag ik haar in een poging iets terug te krijgen waar ik wat mee kan.
“Ja ik ben al hier langs door en over gelopen” is het ietwat lastige antwoord
“Hoe ziet hij er uit dan?”
“Nou hij is ongeveer zo groot en een lichtgetint uiterlijk, zeg maar Marrokaans en hij is met een jongen die een stuk kleiner is… en ze hebben me gewoon in de steek gelaten!!!”
“Zijn ze niet terug naar het opvang huis?” Probeer ik met de gedachte dat dat de beste plek is waar ze kan zijn nu..
“Nee dat kan niet.. echt niet” snauwt ze me toe.

Ik weet even niet wat te doen en biedt haar aan mee te lopen tot de Appie wat halverwege de winkelstraat is. “Kunnen we kijken of we ze zien lopen ok?” Zeg ik tegen haar. Ze stemt in en maakt aanstalte om te lopen.

Het lopen is meer een vorm van krampachtig voortbewegen, haar lichaam helt helemaal naar voren over en elke stap die ze neerzet gaat met idioot veel kracht gebaard. Als ze die kracht om zou zetten in lopen zou het voor haar allemaal een stuk makkelijker gaan bedenk ik me tijdens het lopen.. Tijdens het lopen blijft ze jammeren over der vriend en dat ze al anderhalf samen zijn en dat hij haar in de steek heeft gelaten. Ik loop op snowboots en dat loopt niet echt heel comfortabel. Tijdens het lopen zakken mijn sokken zover af dat mijn hiel bloot komt te liggen en de opsgestroopte sok op het laatste stukje van mijn voet zit. Ik stop om mijn sokken op te halen althans ik doe daar een zeer debiele poging toe en sta te haspelen op de straat. Als ik op kijk is de vrouw al en kleine 100 meter verder en praat tegen een onzichtbare ik.

Ik vervolg mijn weg en bij de Appie staat ze stil en ziet me aankomen. Als ik er ben verteld ze me dat ze haar vriend nog niet heeft gevonden. Ik zeg haar dat het beste wat ze kan doen is terug gaan naar de opvang, het is te koud om buiten te blijven en ik heb nou niet het idee dat ze een eengezinswoning heeft om de hoek of uberhaupt een dak boven haar hoofd.

“Dat kan niet meer” verteld ze waarop ik vraag of ze er niet meer mag komen of iets dergelijks.. “nee natuurlijk niet” zegt ze enigszins geergerd “het is al 1 uur geweest en dan mag je niet meer naar binnen..”
Ik weet het ook niet meer en stel voor dat ze de andere kant van de straat nog terug loopt en kijkt waar ze zijn.
“Ze zijn vast aan het gebruiken” deelt ze nog met me en ik vraag haar of ze aan de drugs zijn. Zonder woorden weet ik eigenlijk het antwoord al. “Misschien zitten ze bij de kerk” probeer ik nog en ze knikt instemmend.
“Anders ga ik hier wel jatten” zegt ze terwijl ze bij de Appie naar binnen kijkt.

Ze loopt bij me weg zonder woord en verdwijnt de straat in. Toch wel een beetje verrast door de actie ga ik de appie maar binnen en haal wat ik halen moet. Op de terugweg zie ik een aantal mensen dezelfde kant opkijken en daar loopt ze weer. Op weg naar de kerk in complete staat van paniek, angst en woede. Ouders met kinderen steken uit voorzorg de weg over en ontlopen haar net als ieder ander.
Voor dat ik bij haar ben slaat ze een steegje in naast de kerk, een befaamd plekje waar regelmatig gebruikt wordt en ze verdwijnt wederom uit het zicht.

Opweg naar huis en eenmaal thuis laast ze me toch niet los. Waarom is iemand zoals ze is. Wat is er missgegaan met het leven van zo’n vrouw dat ze met min 10 buiten moet zwerven op zoek naar haar vriend of dealer. Compleet platzak en dakloos leven. Waarom.. Geloof me dat mijn leven ook niet over rozen gaat en dat ik meerdere malen niet geweten heb (of weet) hoe ik het einde van de  maand weer moet halen maar nimmer de hoop opgegeven en nimmer gestopt met proberen het op te lossen.

Ik ben bang dat ik er nooit achter zal komen waarom iemand zo is en kan alleen maar hopen dat ook zei vannacht de nacht goed doorkomt.. en morgen…