Vanmiddag iets eerder van werk weggegaan om even bij mijn moeder langs te gaan. Soms neemt het leven zo bezit van je dat je te weinig tijd hebt en of neemt om dingen te doen die buiten de dagelijkse zaken vallen. Zo ook mijn moedertje en daarom wat eerder weg. Iedereen zat wederom aan de inmiddels overbekende tafel een beetje te zitten. Het gekke is er hangt altijd een soort verwachting in de lucht als je daar zit. Het is net of ze allemaal ergens op zitten te wachten. Alsof ze allemaal opgehaald worden aan het einde van de schooldag.
Anyhoe, ik ging naast mijn moeder zitten en gaf haar wat extra aandacht en knuffels. Ook al weet ze niet meer wie ik ben, knuffelen doet het altijd goed. Na een tijdje gezeten en geluisterd te hebben naar bewoners en verzorgers kwam er een spelletje naar voren. Het spelletje was simpel in opzet en speciaal voor de wat oudere mens. Kaartjes in verschillende kleuren met verschillende vragen. Vragen over topografie, het koningshuis, oude versjes en algemene vragen.
De verzorgster begon vragen te lezen en heel langzaam kwam er reactie vanuit de ruimte. Het viel me op hoeveel er toch nog wel zat bij de meeste. Vragen waarvan ik dacht “eeuuuhh” werden vlekkeloos beantwoord door de bewoners. Van balkenbrij tot en met gezegdes en spreuken, ze kwamenergens bij iemand wel weer op.
In de tussentijd zat ik een beetje mee te luisteren en betweterig alle vragen te beantwoorden, ik ben inmiddels niet meer zo jong dat ik die vragen niet ken 😉
Ik neem altijd foto’s van mijn moeder als ik er ben en ook deze keer was ik bezig met het maken van een foto. Een gewone foto zoals ik er al zoveel heb. Zittende en kijkende…
Nadat ik deze foto genomen had wilde ik eigenlijk wel weer eens een foto samen met mijn moeder dus ik plaats de camera (telefoon) voor ons op de tafel en richt de lens op ons. Terwijl ik dat doe geef ik haar een knuffel en druk verscheidende keren af in de hoop er een mooie foto tussen te vinden.. dat lukte redelijk.
Na dat ik deze foto had genomen wilde ik wat instellen op de camera en ik kijk weg van haar. Terwijl ik bezig ben met het instellen van de camera voel ik iets naast mij gebeuren. Ik heb het eigenlijk niet helemaal door wat er gebeurt en rommel door.. tot in ene ik begrijp wat er gebeurt.. Zonder te aarzelen druk ik wederom op de ontspan knop …. de foto spreekt verder boekdelen!!!!
Ik was werkelijk even van slag.. dit heeft ze heel lang niet gedaan… compleet onverwacht geeft ze me een kus…. en verdomd.. ik heb het nog op foto ook!!! Ik kijk met een enorm domme look naar de camera maar jemig het ging ook al zo snel. Ik kan met recht zeggen dat ik overdonderd was (en nog steeds een beetje ben na het wederom zien van de foto).
Nadat ik de kus beantwoorde met weer een knuffel en een kus reageerde ze wederom primair en ondanks dat ze dit vaker doet was deze keer net even anders.. alsof ze dondersgoed doorhad dat het slecht met haar gaat..
Een dag met een gouden randje wat mij betreft. Een moment waarvan ik niet meer had gedacht dat het ooit zou komen!
Oh wat lief en wat fijn voor je!! Moest gewoon zo zijn dat je dat nét op de foto kreeg, een plaatje om te koesteren….
een pareltje Thea!!
wauw, wat mooi <3
Dank je wel Renata!!
Geweldig! Sinds 3 maanden werk ivm met mijn opleiding in een huis met 6 demente ouderen. De 1 is wat verder dan de ander. Maar hier heb ik ook leren genieten van dit soort pareltjes.
Tussen al het leed en lijden ook heel veel mooie momenten Ernestine.. je moet ze alleen leren zien inderdaad! Dank voor je reactie!
Man wat een aangrijpend verhaal en foto’s! Ben er door geraakt! Zoooo intens verdrietig, mooi en liefdevol tegelijk! ik ben blij voor jou dat dit een onverwacht moment is dat je toch kreeg!
Paul.. probeer te blijven genieten van de kleine dingen!
Heftig, maar oohh zo mooi, het zijn de kleine dingen. X Monica
zeker weten Monica! Dank je wel X
Die ‘enorm domme look’ van jou valt enorm mee hoor! Weet je eigenlijk hoeveel liefde die foto’s laten zien? Ben echt zo blij voor je dat je deze momenten nog mee mag maken met je mams. :’) X
Dat is grappig Jutta, dat zei Erika ook al! Dank je wel X
Dag Menno,
Wat prachtig geschreven. Foto’s maken van mensen met Alzheimer is heel bijzonder, In veel gevallen stopt de familie met fotograferen, waarschijnlijk vanuit een zekere gêne. Ik had het daarover met mijn overbuurman Herman van Hoogdalem. Hij heeft een tentoonstelling in het Drents museum in Assen met portretten van dementerende ouderen. Erg mooi en de moeite waard. http://www.drentsmuseum.nl/tentoonstellingen/tentoonstelling-uitgelicht/exhibition/gezichten-van-dementie-27.html
Groet, Richard Ridder
Ik had het gezien Richard, het is jammer dat ik zo weinig in Drenthe ben anders ging ik zeker langs! Dank je wel!
Pfffffffff stil van Menno,maar wat een mooie foto’s.Moet erg aan mijn oma denken nu…….<3 mis haar nog altijd……laatste jaren van haar leven zwaar Alzheimer gehad.Ik heb gelukkig ook nog mooie foto's van haar:-) Sterkte voor jou en je moeder en verdere familie
Dank je wel Gisela, ja als je het hebt meegemaakt weet je hoe naar de ziekte verloopt en hoe waardevol de kleine momenten zijn. Dank je wel!
Zo lief en hartverwarmend en oh zo herkenbaar….ik zie mijn vader en mijzelf terug in jouw verhaal en jouw foto’s…dank je!
Naar dat je het als herkenbaar ziet want dan heb je het ook meegemaakt.. dank je voor je reactie!
Hart verwarmend koester deze momenten!
absoluut Yvonne!!! dank!
Je laat me glimlachen vol liefde…. Zo mooi dit… Genietend beide van elkaar.. Moeder en zoon. Mooi Menzo thnx
Dank je wel Diana 🙂
Prachtig Menno. Dank je wel voor het delen. Dit is waarom ik zo graag met mensen zoals jouw moeder werk! Ik wens jullie allebei nog veel van deze kostbare momenten.
Vasthouden dit moment. Prachtig
Omdat het steeds meer en meer in deze maatschappij doordringt dat er vele mensen in afwachting zijn….. Wat een prachtig beschreven relaas van een zoon over en met zijn moeder!
Blijf schrijven! E zijn zoveel mensen, kinderen in dit geval die totaal niet weten hoe hiermee om te gaan.
Een luisterend oor, een knuffel, een arm. Zo moeilijk is het helemaal niet! Maar deze beschrijving
Zal anderen zeker helpen om een klein bruggetje te slaan naar die andere wereld, want zo voelen de meesten het. Maar die wereld is voor iedereen dichtbij, we krijgen er allemaal mee te maken, vroeg of laat. Niet wegstoppen en het aan de algemene zorg overlaten. Nee, iedereen zal een steentje moeten bijdragen! Met een arm, een knuffel en een lustend oor!
En daar ben ik het helemaal mee eens! Dank voor je reactie!
Dag Menno,
Excuses voor de typefout lust oor moet luisterend oor zijn, maar dat zal wel duidelijk zijn!
Omdat ik me ook zeer betrokken voel bij de groter wordende groep dementerenden en tegelijkertijd afwachtenden, verdiep ik me dagelijks in het nieuws over dit onderwerp.
Talloze congressen, lezingen overal ter wereld, er wordt veel over geschreven. Hoe met de mensen om te gaan, hoe ze te begeleiden, welke medicijnen, of ze pijn kunnen aangeven.
Ieder mens is gelukkig uniek. En dient dan ook uniek behandeld te worden. Maar of dat zo in de praktijk gaat. Sommige mensen zijn te bescheiden, voelen zich lastig om iets te vragen of te melden.
Kunnen niet meer zeggen wat ze willen. Kunnen niet meer zeggen wat ze voelen.
Maar lichaamstaal zegt genoeg, observeer de mensen en doe er iets mee. Een vriendelijke groet,
Een glimlach een vraag of een compliment. Verzorgers in de instellingen zijn zwaar belast, heel intensief met het verschonen, toilet begeleiden, eten en drinken geven, verslagen maken, waken als het moet. Kortom een tak van zorg die veel respect verdient. Laten de familieleden, buren, kennissen,
Vrienden of vrijwilligers op hun manier een steentje bijdragen.
Zet een klas met kinderen in de recreatiezaal laat ze zingen voor die mensen en laat ze een glimlach overhandigen aan die oude mensen, niets byzonders op zich, zij horen ook bij de maatschappij, hebben
In het verleden wellicht genoeg bijgedragen op allerlei vlak. Nu mogen zij ontvangen!!
Toen ik die foto`s zag, was ook ik diep ontroerd! Mijn moeder-ze was nog helder van geest- overleed vorig jaar 11 oktober, 3 dagen vóór mijn verjaardag. Een week eerder bezocht ik haar en het is onvergetelijk, want ze streelde mij, alsof ze wist dat haar stervensuur dichtbij was. Het waren haar l;aatste strelingen, die ik nooit meer vergeet
Tranen in mijn ogen!! Dát maakt elke seconde van mijn werk zó dierbaar!
Zo mooi dat je dat intieme deelt met je moeder!! (Gebeurt veeeel te weinig)
Die intimiteit zou ik zo graag willen overbrengen op collega’s en familie!