Vandaag was een drukke dag. Nadat de kinderen uit bed en naar school waren moest ik er snel op uit met de kleine man. Boodschappen doen, iets wat we elke week samen lekker doen. Het was opschieten want om 12 uur komt 1 blaagje weer thuis om te eten en aangezien ze studie middag hadden was ze nog vrij ook.

Samen de boodschappen in de kar gedaan afgerekend en de spullen in de auto. Bliksem bezoek bij mama waar hij gretig zichzelf hielp aan een kaasstengel en hop door. Meerdere winkels door op zoek naar inspiratie welke uiteindelijk ook gevonden is. Met de auto weer terug naar huis om precies op tijd weer terug te zijn voor de lunch.

Na de lunch tegen 1 uur vanmiddag kwamen de pakken met afbak spullen uit de kast. 24 stuks brownie en 12 stuks muffin stonden er op de wensenlijst. Ingrediënten zoeken, mixen en pak voor pak verwerken in de kartonnen doosjes of bak vormpjes.  Gedeelte voor gedeelte in de oven en in de tussentijd een powerpoint afmaken voor een spreekbeurt voor de volgende dag.

Eten maken, jongste douchen, verhaaltje, zingen en slapen. Oudste bleven nog even zitten maar tussen 20:30 en 21:30 moesten die ook in volgorde van leeftijd aftaaien. De afgebakken goederen verwerken in een soort van creatieve vorm met aluminium folie (x 36) met een marshmallow op de top. Terug naar de bank met pakpapier en schaar, de inspiratie van die morgen verpakken in een mooi papiertje klaaar om er met veel bombarie af te laten scheuren.

Een zak ballonnen met 50 stuks keken me nog aan inclusief een doosje met lint. Ballon voor ballon duw ik de laatste beetjes lucht uit mijn doodgerookte longen in de ballonnen hopende dat ze niet in mijn gezicht klappen…

Tussen al die werkzaamheden van die dag welke bijna 100% in het teken stonden van de hoofdpersoon van dit blog droom ik onwillekeurig en regelmatig weg. Weg naar andere tijden, beter op veel punten mede omdat de mens de neiging heeft de slechte dingen sneller te vergeten. Ik dwaal af naar het nieuws dat ze zou komen.. ik dwaal af naar het moment dat we naar het ziekenhuis moesten en ik dwaal af naar het moment dat ik dat mooie kleine hoopje leven voor het eerst mocht aanschouwen met mijn ogen. Voelen met mijn handen en ruiken met mijn neus.

Een dochter.. jemig.. we hadden al een zoon en daar werden we gezegend met een dochter.. wat wil een mens nog meer he? God wat heeft ze het ons lastig gemaakt die eerste momenten van haar leven. Geen nacht was compleet meer en ten einde raad inmiddels bleek de oorzaak van al dat nachtelijke leed te zitten in een verstoring van het bloed en ijzer gehalte. Nadat we dat wisten transformeerde e in een heerlijk meisje. Lief, gek, maf, aanhankelijk.

Ik zie haar bijna elke dag, ik zie haar moeder in haar elke dag, gelukkig als ze slaapt lijkt ze een beetje op mij als het gaat om achterlijke manieren van liggen 😉 Ze is al zo groot. Vandaag vieren wij haar 11 jaar, haar 12e levensjaar gaat vandaag in. Van een hoopje mens tot een prachtige meid die me nog steeds kan beroeren als ik stiekem naar haar kijk als ze het niet doorheeft. Vandaag is ze 11.. en kijk nou toch…

1 van die goede dingen in het leven!