In mijn blog van gisteren veel zorg voor de conditie van mijn moeder. Ik had geen idee wat de nacht ons zou brengen. Met de telefoon dicht bij slapen geeft toch een onrustige nacht. Gelukkig ging de telefoon niet vannacht!
Vanmorgen even gebeld met het huis en het leek iets beter te gaan met haar. In tegenstelling tot gisteren wilde ze vanmorgen wel wat eten en drinken en dat op zich is al een verbetering. Wel deed zich een nieuwe complicatie voor, een futiele complicatie die mij voor het eerst sinds lange tijd voor een ernstig dilemma zette.
Bij het controleren vanmorgen bleek dat ze ernstig pijn had in haar been, ze gaf heel duidelijk aan dat het aanraken of bewegen pijn deed. Het aangeven is niet meer zo gewoon bij haar dus als ze dat doet is het echt pijnlijk. Ze hebben in overleg met mij de dokter later komen die zou gaan kijken naar wat er aan de hand is. Inmiddels loopt ook mijn dag door en ik was al weer aan het werk geslagen. Per slot voor rekening heeft stil zitten ook geen enkele positieve invloed op de hele situatie. Na mijn besprekingen zag ik een gemiste oproep en een voice mail.
Toch wel wat angstig luister ik de voicemail af waar een aardige stem mij vraagt terug te bellen in verband met de toestand van mijn moeder… hmmmm knaagt het in mijn hoofd..
Ik spreek de arts en ze verteld mij haar bevindingen. “De pijn zit in haar heup gebied en is ernstig genoeg om wat mee te doen” verteld ze me “ik mag er niet aan komen en bewegen is heel erg pijnlijk aan de grimassen van je moeder te zien”
Ik krijg een uitleg over wat zei denkt dat er aan de hand is en ik hoor het geduldig aan. Nooit aan gedacht dat ze inmiddels al weer een jaar alleen maar zit en ligt en dat door het alleen maar zitten en liggen je botten stukje bij beetje zwakker worden. De opmerking dat er wat gebroken kan zijn doet me dan ook wel schrikken. Nooit aan gedacht.. zwakke botten breken wellicht al bij het verleggen van een persoon.
“Wat gaan we er mee doen” vraagt ze verder. Toch wel overdondert door wat ik hoor probeer ik een antwoord te formuleren maar kan het niet. Het beste wat ik kan vragen is “wat zijn de alternatieven?’
Ze vervolgt haar verhaal en verteld me dat er een paar opties zijn te weten, niets aan doen.. pijn bestrijding en afwachten. Hmm wederom.. dat klinkt toch niet heel fijn in mijn oren. Optie 2 is een foto te laten maken van haar heup en omgeving. Het grote nadeel daar van is dat we aan de sleep moeten met haar. Weghalen uit de vertrouwde omgeving en meenemen naar een vreemde. Ooit blogde ik over een duimtop (KLIK voor blog) en over de stress die dat met zich mee nam. Dat was in 2010.. en toen was ze nog redelijk “goed”. En optie 3 volgt eigenlijk alleen als we optie 2 gaan doen…
Wat moet je dan.. laat je haar voor wat ze is? Maar ze heeft pijn dus dat kan helemaal niet. Elk vezeltje in je lijf en elke werkende hersencel wil gewoon dat het goed gaat met je moeder en dan is laten gaan eigenlijk helemaal geen optie. Maar ja de stress van het naar het ziekenhuis gaan is ook niets. En dan .. dan weet je dat ze iets heeft, stel ze moet een andere heup? Dat kan helemaal niet meer. Verdoving is geen optie en opereren al helemaal niet meer… wat moet je dan…
Duivelse keuzes die je dan moet maken voor iemand anders, ik voel de pijn niet.. ik weet niet hoe zat ze het is en ik heb al helemaal geen idee wat ze zelf wil. Ooit waarschuwde iemand me dat deze dagen zouden komen. Dagen dat je beslissingen moet nemen voor een ander welke je eigenlijk niet wil en kan nemen en toen dacht ik daar nog niet zo zwaar over. Inmiddels weet ik wel beter.
Voorlopig maar morfine wetende dat dit een opstap is naar het einde maar wat moet je dan.. ik weet het niet en als we met weinig morfine beginnen (pleisters) kan het allemaal wel meevallen en ik weet dat ze het weekend in ieder geval geen pijn heeft. Maandag kijken we dan wel weer verder en ik heb mijzelf 2 dagen extra “gekocht” om de beslissing te nemen die ik eigenlijk al heb genomen…
ps, dank voor alle reacties.. dat is zo gaaf en het helpt!
He getver…. als er ook nog pijn om de hoek komt kijken wordt het een heel ander verhaal he… Een naderend afscheid is al erg genoeg, maar je lieve moeder pijn zien lijden… Ik zou er ook beroerd van worden… Morfine is een goede optie inderdaad, maar het lost niets op behalve de pijn. Heen en weer slepen is niks, dus eigenlijk heb je geen keus. Als ze zoveel pijn heeft zou je haast wensen dat het afscheid snel komt. Aan de andere kant is dat zo definitief he… Sterkte Menno, weet dat ook ik aan je denk … X
Heel droevig. Voor haar, maar zeker ook voor jou en andere naasten, als die er zijn. Begrijp ik het goed dat dit het begin van het einde is? Dan wens ik je ongelooflijk! veel kracht Menno! Dit is vreselijk moeilijk, maar wellicht de enige eerbare en juiste keuze.
Wat vreselijk zwaar hè en dan keuzes moeten maken die eigenlijk geen keuzes zijn… Heel veel sterkte gewenst in de komende tijd!
Wat een moeilijke keuze en eigenlijk ook weer niet Menno. Je bent een super lieve zoon die altijd het beste met zijn moeder voorhad, dat pakken ze je niet meer af. Heel veel sterkte met de keuze!
Wat te zeggen…heel veel sterkte met deze ‘keuzes’. Wat heb je werkelijk te kiezen…X Marianne
Terugduikend in de tijd weet ik dat afscheid en einde het beste zijn voor iedereen. Maar dit moment, waarop de keuzes gemaakt moeten worden, is zo verdomd moeilijk. Ik wens jullie heel veel sterkte hierbij, en in de tijd die komen gaat.
In je laatste zin van je blog geef je aan dat je eigenlijk al een beslissing hebt genomen en wens je daarom heel veel sterkte met deze situatie en dilemma’s. Fijn dat je via dit blog ook de nodige steun krijgt dat is de mooie kant van internet.
Lieve Menno, ik wens je heel veel sterkte toe. Welke beslissing je ook neemt, ik weet zeker dat je moeder het er mee eens is. Ik ben helaas niet in Nederland en daar baal ik nu wel van. Geef haar een dikke kus en hou je taai xxx
Potverdikkeme kerel wat een kl.te situatie!
Je houd met alles rekening maar niet met zoiets en dan sta je voor een duivels dilemma…
Ik heb je verhaal geprint en aan mijn oudeheer laten zien, die is inmiddels ook op leeftijd, en ik heb hem de vraag gesteld `Pa wat zou jij een goede beslissing vinden als ik in de schoenen van Menno zou staan?`
Van het antwoord moest ik even slikken maar is wel het meest eerbare….
Hij zei `Jongen, als je van mij houdt – en dat doe je – dan zou je mij geen pijn laten lijden. Die Menno heeft voor zijn moeder gezorgd, is goed voor zijn moeder geweest in dik en dun, zelfs toen ze Alzheimer kreeg heeft hij haar niet laten vallen maar nu is een moeilijke tijd aangebroken omdat een beslissing genomen moet worden. De morfine zorgt ervoor dat zijn moeder geen pijn hoeft te hebben maar de tijd van loslaten is nu gekomen, hoe hard en wreed dat ook moge klinken. Hij wil het beste voor zijn moeder, het beste is haar een lijdensweg te besparen…´
Pffff, Menno jongen….ik zal een kaarsje voor je moeder branden en in gedachten zijn we bij jou en je gezin.
Hou je kop d`r veur!
Wat een mooi antwoord van je pa zeg….
Lieve Menno,
Je schrijft het al, de beslissing is eigenlijk al genomen, je hebt nog wat tijd nodig maar geloof me ‘je doet er zo goed aan deze keuze te hebben genomen’. Pijnbestrijding is belangrijk, pijn hoeft ze niet te hebben en mag ze niet hebben.
Ik denk dat het goed is zo, je toont zoveel liefde als je haar nu laat gaan en met rust laat en haar niet gaat belasten met zaken die ze eigenlijk niet meer aan kan en waar ze onrustig van gaat worden. En waarvoor?
Je doet het goed lieve Menno, je moeder zou trots op je zijn !!!!!
Hold on en sterkte deze dagen.
Morfine is een goed idee, opereren kan niet meer. Dus dan maar pijnstilling. Hoewel je vaak ook niet weet hoe erg de pijn is. Ze kan het niet meer echt aangeven, Akelige rotziekte die Alzheimer. In ieder geval weer veel sterkte.
Lieve Menno,
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid.
Zoals je zegt, de beslissing is eigenlijk al genomen. Die beslissing word je opgedrongen door het leven zelf.
En helaas is leven niet altijd leuk genoeg meer om ermee door te gaan.
Een dikke knuffel van mij en zet ‘m op.
Terwijl ik zit te denken wat te typen lees ik: een reactie is altijd leuk!!
Nee soms zijn reacties niet leuk, maar wel brood nodig om te weten dat er mensen zijn die aan je denken ookal kunnen dat mensen zijn die je helemaal niet kent (zoals ik)
Je staat voor een keuze die alleen jij kunt maken en waar niemand een waardeoordeel over kan en mag geven, dus welke keuze je ook maakt het is de beste!!
Heel veel sterkte!!voor nu maar zeker ook voor de dagen, weken die komen gaan.
Ach Menno wat ontzettend naar. Je hoopt dat het zover nooit hoeft te komen, om te moeten kiezen waarbij de alternatieven allemaal eigenlijk even verschrikkelijk zijn.
Het zachtste blijft over…. Lieve Menno, volg je hart en de stem van je moeder zoals ze ooit was. Een vaag advies maar o zo handig… Het hielp mij door de afgelopen maanden heen.
En geeft thans troost.
Sterkte Menno ik denk aan je.
Odette
Jee Menno…
Pittige beslissingen!
In je hoofd weet je het antwoord, maar je hart moet ook mee…
Ik wens je veel wijsheid en sterkte toe, de komende periode.
Prachtige woorden trouwens, van iedereen.
Prachtige berichten als antwoord op jouw mooi vertelde waargebeurend verhaal!
Nogmaals heel veel sterkte!
Sigrid
Lieve Menno. Ik ben erg geschrokken. Ik ben in gedachten bij jou!! Ik denk heel vaak aan jou maar ook aan mijn lieve Tante Ellie die ik vanaf mijn geboorte al ken. En dan lees ik dit en vind het dan vreselijk om dit te lezen. Heel veel sterkte Menno!!!
7 dikke zoenen van je grote vriendin Harriette