Door verandering in de invulling van de weekdagen ontbreekt me tegenwoordig wat vaker de tijd om rustig bij mijn moeder te zitten. Ik doe dat meestal graag, zitten en luisteren. Het is de enige manier om een beetje contact te hebben met de mensen in het huis en soms zelfs met mijn eigen moeder. Helaas komt dat er niet meer van vaak. Meestal heb ik maar kort tussen de diverse activiteiten van de kinderen door dat ik alleen ben en soms ook helemaal niet.
Afgelopen weekend was het wederom niet mogelijk om alleen te gaan naar mijn moeder en besloot ik na lange tijd weer eens mijn jongste mee te nemen. Hij komt er zelden meer maar weet het precies… “zieke oma die niets zegt” In het verpleeghuis is hij altijd opgetogen omdat hij de lift zelf mag laten komen en dat is in een huis voor mensen met dementie net even anders. Met veel moeite weet hij de 2 knoppen van de lift op hetzelfde moment in te drukken waarna de lift komt. In de lift drukt hij op de juiste verdieping en we zoeven naar boven.
Hoe dichter we bij de huiskamer komen hoe stiller hij wordt, van betweter en kwek koning naar ingetogen verlegen jongetje. Geen idee waar het vandaan komt maar ik vermoed dat de overdreven aandacht voor een klein ventje van 4 de grootste reden is. Hij loopt gek genoeg wel direct naar mijn moeder terwijl hij die eigenlijk nooit echt goed meer heeft meegemaakt. Gaat op de kruk naast haar zitten en kijkt wat verlegen om zich heen.
Mijn moeder reageert gelijk, ze is opgetogen op haar manier en uit zich heftiger dan anders. Haar hand beweegt en armen bewegen en ze lacht en huilt tegelijkertijd. Ze reageert op Nick.. je ziet het gebeuren. Hij weet niet zo goed wat hij er mee moet en vraagt na een paar minuten al wanneer we weer weggaan. Ik probeer het nog even te rekken en weet hem nog een minuut of 10 vast te houden maar dan is het voorbij…
Ik vind het moeilijk om de juiste keuze te maken. Ik neem eigenlijk zelden nog maar mijn kinderen mee omdat ik ze dat eigenlijk niet aan wil doen. Aan de andere kant zie ik hoe heftig mijn moeder reageert en hoe “goed” het haar doet en tevens vind ik dat de kinderen best mogen weten dat het niet allemaal leuk is in het leven. Maar ik wil niet dat ze een hekel krijgen aan hun Oma omdat ze “zo nodig mee moeten” elke keer.
Gelukkig vraagt mijn dochter nog wel eens of ze mee mag en dan gaan we ook en niet te lang maar ze is eigenlijk de enige nog maar. Vind het vreselijk dat ze haar zo moeten zien en niet als de toffe oma die ze ooit was… Heb ze graag bij me als ik naar mijn moeder ga omdat ik dan niet alleen ben en alles wat beter aan kan.. maar ik kan ze niet dwingen…
Hoe dan ook, de jongste was er weer even en deed mijn moeder goed. Wie weet onthoud hij er een beetje van en anders kan ik hem onder andere deze foto’s laten zien.
Vooral de tweede foto vind ik mooi, de expressie op beide gezichten.
En expressie liegt zelden 🙂
Zelfs vrienden van pap bezoeken hem niet of minder omdat ze het vreselijk vinden. Het is ook niet leuk, niemand kan me wijsmaken dat hij/zij het leuk vindt om een verzorgingshuis binnen te gaan op bezoek bij iemand die steeds verder achteruit gaat ….
Oh zo waar wat je zegt.. Ik vind het ook niet leuk maar heb inmiddels wel een modus gevonden waar ik dan wel weer leuke dingen kan zien.. blijft lastig 🙁
Schattige foto’s. En ik zou ze nooit dwingen, maar af en toe mee nemen kan volgens mij alleen maar goed zijn. Jonge kinderen en dementerenden is volgens mij een goude combinatie. En je schrijft het zelf, voor je zelf is het ook fijn. De afleiding.
Op een gek niveau is het bijna alsof je een dier mee neemt. Ze reageren er heel actief op, alsof het ze extra prikkelt 🙂
Om stil van te worden….. en die tweede foto is echt geweldig! Ook bij “gezonde” opa’s en oma’s willen kinderen niet altijd graag mee hoor, wij moesten ook vaak genoeg lichte dwang uitoefenen… Maar ik denk ook dat het op de een of andere manier wel vormend is om ze wel mee te nemen. Al heb je gelijk om niet al te lang te blijven, het moet wel “leuk” blijven inderdaad. Maar prachtig om het plezier op die koppies te zien. Te zien dat ze nog wél van elkaar kunnen genieten, hoe dan ook…
Kinderen kijken zo anders naar de wereld als wij. Zonder medelijden of angst, zonder oordeel.. Mooi is dat om te zien 🙂
Mooi stukje weer en wat fijn dat kinderen zelf kunnen kiezen. Mijn kinderen gingen als ze zin hadden op bezoek bij Opa en daarvoor ook bij Oma en hebben er nu gelukkig (bijna altijd) goede herinneringen aan. En mijn vader was toch vaak geen pretje hoor maar dat is zo mooi aan kinderen, ze weten zelf wat goed voor ze is………….
Ben ik helemaal met je eens, de keuze hebben is heel belangrijk! Het werkt veel minder belastend allemaal.
Wat een lieve foto’s Menno , heerlijk om je stukjes te lezen….Dit doet me zo denken aan de jaren die ik met mijn vader mocht doorbrengen.Helaas voor mij ,maar gelukkig voor hemzelf overleed hij vorig jaar.
En daarom smelt ik waarschijnlijk extra door jouw tedere waarneming en delen van je ervaringen.
Glimpjes ontmoeting en herinnering aan de intieme tijd met mijn vader , dankje.
Dank je voor je mooie woorden, en dat stukje van “jammer voor mij en gelukkig voor hemzelf” zijn woorden die blijven extra hangen! Zo denk ik er al een tijdje over…