Heb ik jou ooit wel eens verteld wat ik van jou vind? Heb ik ooit wel eens met je gezeten en gewoon gezegd hoe ik over je denk?
Weet je wel wat je voor invloed hebt gehad in mijn leven? Je was er altijd zonder uitzondering. Voor mijn gevoel was je nooit ziek, moe of niet in staat iets voor me te doen. Al vanaf zolang ik kan herinneren was jij er voor me tussen de middag. Broodje met hagelslag (oude jeugdvriend hielp me herinneren) of kaas als je vond dat ik iets gezonders moest hebben. Jaren lang kocht jij elke week de Donald Duck voor me. Ik denk dat ik wel 15 jaargangen compleet heb. Als pa later werkte mocht ik altijd tegen je aan zitten op de bank, samen lekker nog even naar de TV kijken en net even iets later naar bed als normaal.
Dat tegen je aanliggen gaf een geborgenheid die je nooit meer zult voelen in je latere leven. Vergelijkbaar met een partner maar niet hetzelfde. Ik wist dat als ik daar lag, tegen je aan, dat me niets kon gebeuren. Ik was en ben veilig… Jij was ook altijd de bemiddelaar. Had ik mot met mijn broers wist jij het zo te draaien dat we allemaal zonder gezichtsverlies konden afdruipen als winnaars (of verliezers) en de vrede was weer geborgen. Jij was het ook die de ruimte gaf om te leren, niet direct alles afkappen of verbieden nee je hebt me de kracht van “inzicht” en “gezond verstand” mee gegeven. Door jou weet ik feilloos wat goed en slecht is en wat ik wel of niet zou moeten doen in mijn leven, gewoon omdat ik het voel.
Nee je was geen zwever alles behalve. Je was een kei en kon ook hard zijn. Vallen betekende een knuffel voor de troost maar dan ook gewoon weer verder. Voelde ik me niet lekker in de ochtend was jouw standaard antwoord “Ga maar gewoon naar school en als het echt niet gaat kom je gewoon weer naar huis” en daardoor ben ik eigenlijk zelden ziek genoeg om niet te gaan werken of te doen wat ik moet doen. Ik hoor je in mijn achterhoofd die zelfde zin zeggen als ik me niet lekker voel, hell ik zeg het tegen mijn eigen kinderen!
Je veroordeelde me ook niet, altijd kon ik bij je aankloppen voor alles. Er waren geen taboes en alles was bespreekbaar. Omdat je niet veroordeelde of kwaad werd deed ik dat ook. Het vertrouwen dat ik in jou had en je integriteit is ongeëvenaard. Dat heeft mij geleerd dat vertrouwen en integer handelen je misschien geen huis van een miljoen opleveren maar wel een hele gezonde en goede nachtrust en schoon geweten.
Als ik dan eens een boefje was sprak je op me in en op de een of andere manier liet je me zonder het te zeggen realiseren dat ik verkeerd bezig was. Weer niet boos maar wel duidelijk want ooohh duidelijk zijn kon je zonder problemen. Nog iets wat ik van je heb overgenomen, een feilloos inzicht in bullshit. Ik heb door jou geleerd te vertrouwen op instinct. Als iemand niet oprecht overkomt of het gevoel is niet goed dan klopt dat 99% van de tijd. Mensenkennis…
God wat heb je me altijd laten lachen en wat lachten we veel af samen. Zo heel soms om een ander maar vaak om onszelf We deelden dezelfde humor en je was niet vies van schunnigheid. Uren zaten we te ouwehoeren over soms niets. In de tuin, bak koffie wijntje en een peuk.. want dat heb je me niet gegeven, het talent te roken wanneer je dat wil en niet structureel. We gingen zelfs samen op vakantie omdat pa niet mee kon. In de oude bruine Opel kadet naar zuid Duitsland, damn wat hebben wij gelachen onderweg. Bijzonder want ik was denk ik 16? Niet echt een hippe actie om dan met je moeder op vakantie te gaan, zou het zo allemaal weer over doen.
Toen je alleen overbleef ben je nog vaak meegegaan op vakantie, met mij of met mijn broer. Oostenrijk, want daar was je gek op maar ook Tsjechië. Dik in de 60 en alsnog gewoon voor het eerst gaan vliegen en wat vond je dat geweldig.. je raakte er niet over uitgepraat. Nooit bij de pakken neer gaan zitten. “Even slikken en weer doorgaan” zoals Borsato dat zong, dat was jij. Niet lullen maar poetsen!
Ik kan er nog vele digitale bladzijden over volschrijven maar de essentie is dat ik ben wat ik ben voor een groot deel komt door jou. Weet je dat ik je daar heel dankbaar voor ben?
Het je nu vertellen doe ik nog steeds. Elke keer als ik bij je ben en we zijn alleen dan vertel ik je dit allemaal weer, in de hoop dat je heel soms nog eens wat opvangt. In de hoop dat het je sterkt en de last wat minder zwaar maakt.
Zelfs nu ben je nog van invloed op mijn leven. Door jouw ziekte ben ik anders gaan kijken naar Alzheimer en sowieso de waarde van het leven want zeg nou eerlijk.. als je zelf de keuze had gehad dan zou je jezelf niet zo willen zien.. maar je ligt er wel en niemand kan er wat aan doen. Er zijn nog maar weinig mensen die bij je komen ma en dat is jammer. Jij was er ook altijd voor hen in het verleden. Maar ik weet dat je het allemaal zo weer zou doen al weet je dat velen je nu niet meer opzoeken.
Dank je gek mens voor al je wijsheid, humor, liefde en aanwezigheid…
Je laatste invloed is via mij aan vele anderen die de ziekte niet kenden of serieus namen. Ooit was Alzheimer of dement worden ook een grapje voor me. “je vergeet dat je ziek bent” of “je maakt elke dag nieuwe vrienden” daar denk ik nu wel anders over. Ik denk dat we samen na je diagnose regelmatig grapjes maakte over dement worden en dat is ook goed. Het relativeert en maakt alles wat dragelijker maar als ik nu naar je kijk kan ik geen grapjes meer maken.
Ik deel je ma, met een hele hoop anderen. Je zou me voor gek verklaren en wellicht op mijn donder geven dat ik je zo maar laat zien aan vreemden maar ik vind dat het moet. Ik vind dat na alle foto’s de mensen die mijn blogs lezen ook wel eens mogen zien hoe dat er bewegend uitziet.
Alzheimer… 3 minuten integraal uit het huidige leven van mijn moeder…
Ach lieverd, wat moet het pijn doen je moeder daar zo te zien liggen…. Het is geen kwestie van het aankunnen, want je hebt geen keus…
Die sterkte vrouw die ze ooit was… je zou haar in je armen willen nemen en wiegen zoals ze dat vroeger met jou deed…
Inderdaad maar goed dat ze het zelf niet weet… het is om te janken… Ik weet niet meer wat te zeggen…
Xxx
Je zegt meer dan genoeg X
Wat mooi geschreven weer. Misschien sla ik plank volkomen mis maar het leest alsof je van binnen afscheid van haar aan het nemen bent. Sinds zij deze ziekte heeft zul je steeds afscheid hebben moeten nemen van delen van haar maar het lijkt nu alsof je definitief afscheid neemt. (ik hoop niet dat ik te confronterend ben)
Nee dat ben je niet, ik neem ook afscheid want ik hoop vurig dat het allemaal niet lang meer duurt..
Ik denk dat dit filmpje de mensen die het zien tot hun ziel zullen raken. Bijna 2 jaar na mijn moeders overlijden (we/ik realiseerden ons pas op het allerlaatste moment dat ze dementeerde, alzheimer had) zie ik beelden van die van míjn moeder hadden kunnen zijn..Ik weet niet of ik nog heel lang je blog wil volgen/lezen.. Ik gun je moeder dit niet, begrijp je?
Ik begrijp je helemaal!
Ja, het heeft ons heel erg geraakt en ons respect voor onze vriend Menno is nog meer toegenomen.
Wat moet het ongelofelijk veel pijn doen om een geliefde persoon zo af te zien takelen terwijl je daar niets, maar dan ook helemaal niets tegen kunt doen…
Lieve vriend jij hebt het onbekende van Alzheimer weg genomen, niet alleen je moeder maar wij denken vele anderen zullen je dankbaar zijn dat je de taboe rond Alzheimer hebt doorbroken.
“Tis een goed jong…” zei de moeke van Bennie met tranen in haar ogen.
Wij zijn blij dat we jou en je ma hebben mogen leren kennen, dank vriend Menno 😉
Huil
X
Ben er echt stil van… Sterkte Menno, Erika en de kids… Dikke knuffel van mij…
May you know
the peace and comfort
this heartfelt thought imparts
the ones we love
are never gone
they live within our hearts
Dank je Jutta
Dit raakt me diep. Ik hoop dat deze fase mijn vader bespaard blijft, maar als zijn hart zo sterk is als dat van jouw moeder …..
Ik hoop oprecht dat dit jullie bespaart blijft!
Mooi Menno, Voor mij ziet het er uit als en herhaling. Mijn moeder overleed in 2010 aan Alzheimer. Maar als ik het zo zie komt alles weer boven. Traantjes. Veel sterkte.
Naar om dan weer te zien, excuus daarvoor..
Nee hoor. Het is goed zo. Geen sorry.
Waar ben je? Ben je er nog?
Nee Jan, ze is er niet meer ben ik bang.
Mooie ode aan je moeder Menno (en al een beetje een afscheid)
Dank je Adriaan!
Wat een lief mens, die moeder van jou, en wat een mooi en sterk hart…
Heel veel sterkte voor wat nog komen gaat..
Ja het was/is een kanjer.. en “helaas” een sterk hart .. dank je wel Wilmi
Kut ziekte !!!! Excuses voor mijn woordkeuze, maar vaak kan ik niets anders bedenken.
Heel veel sterkte!
Ik sluit me helemaal aan bij jouw woordkeuze! Dank je voor je reactie.
Wat een lange, zware en diepe weg moet zijn gaan, en moeten jullie gaan.
Alle sterkte toegewenst..
Wat ben ik blij dat juist dit laatste stukje mij bespaart is gebleven. Mijn vader is afgelopen juni overleden.
Na een periode van 6 jaar verpleeghuis waarvan gelukkig maar 5 dagen in bed…
Prijs jezelf (en je vader) gelukkig Beppie.. het is zoveel humaner al mis je ze sneller.. Dank je voor je reactie!
Hallo Menno,
Ik heb je filmpje van je moeder met tranen bekeken….of ik me moeder zag liggen ,me moeder heeft ruim 6 jaar zo gelegen. Hopelijk blijft je moeder dat bespaard.
Hartelijke groet,
Helma
Bah Helma dan weet je precies hoe hulpeloos je je voelt.. verschrikkelijk al dat lijden. 6 jaar is heel erg lang 🙁 dank je voor je reactie.
Wat moet dit pijn doen… Enkel haar lichaam is er nog. Sterkte!
En zelfs dat faalt aan alle kanten inmiddels Alida.. ook jij heel erg bedankt voor je reactie.. ik vind het zo tof dat voor mij “vreemde” herkenning zien of gewoon op een andere manier willen laten weten dat ze er zijn.
Graag gedaan!
Ik ben een ziekenverzorgende, werk al jaren op een afdeling waar dementerenden verblijven.
Ik heb privé (gelukkig) nooit met dementie te maken gehad, zie op mijn werk dat het hartverscheurend is, voor zowel de bewoner als diens naasten.
Mooi om te zien dat je een taboe doorbreekt, het filmpje getuigd van de harde waarheid!
Nogmaals sterkte, koester de mooie momenten.
Ik kom hier via ‘Stapje terug’ en pfffft, wat een intens logje over je moeder. Ik hield het niet droog bij het filmpje, wat confronterend. Mijn schoonmoeder is vorig jaar juli na zes jaar dementie gestorven en deze fase is haar gelukkig bespaard gebleven. Ze was de laatste anderhalf jaar van haar leven volkomen apathisch en sliep bijna continu. Sterkte.
Dank je wel voor je reactie. Dat apathische is ook verschrikkelijk om te zien. Ik ben met jou gelukkig dat ze het laatste stukje heeft mogen overslaan!
ik lees al een tijdje mee, wat spreekt er uit jouw berichten veel liefde voor je moeder. Heel veel respect !
Ik mag alleen maar hopen dat deze fase niet lang hoeft te duren.
Gek om dat te lezen 🙂 En heel fijn om dat te lezen… had het haar graag willen zeggen 🙂 Dank je voor je reactie!
wat let je ? Zo lang ze er nog is kun je het nog zeggen ( ook al heb je geen idee of het aankomt) zowel mijn vader als schoonmoeder zijn aan een andere ziekte gestorven maar ook toen ze niet meer aanspreekbaar waren hebben we het heel vaak gezegd( en dat het goed was als ze het leven loslieten). Ergens voelde dat goed.
Ik doe het ook eigenlijk, met regelmaat. je weet nooit wat er aankomt 🙂
Beste Menno,
Wat een prachtige woorden heb je geschreven. De liefde van haar voor jou en wederzijds springt er vanaf.
En dan is het inderdaad even heel hard slikken als je beneden aan het filmpje ziet…..ik ben er stil van.
Jouw herinneringen zijn zo mooi, zo puur…zo liefdevol…dat ik hoop dat je dat altijd blijft onthouden!
Dat hoop ik eigenlijk ook al zijn de woorden “dit nemen ze me nooit meer af” inmiddels wat minder betekenisvol geworden dan dat ik ze ooit zag. Dank je wel voor je reactie!!
Via het blog van Inge hier terecht gekomen.
Wat hartverscheurend. Allebei mijn ouders zijn dement geworden, dus ik weet heel goed wat het betekent.
Heel veel sterkte.
Janny
Dank je wel Janny en jemig beide ouders.. dat moet helemaal hard zijn. Mijn vader heeft het “gelukkig” nooit mee hoeven maken. De sterkte is in dit geval ook heel zeker op jou van toepassing!
Al lezend over Alzheimer kwam ik hier terecht, mijn ma heeft het ook. Alhoewel ik eigenlijk niet wil weten hoe het verdere verloop zal zijn, kan ik het af en toe niet laten om even te surfen naar meer weten. Ik heb na enige twijfel (ik voelde mij een gluurder) je filmpje aangeklikt, hartverscheurend.
Prachtig wat je schreef, heel herkenbaar. Niet te geloven hoe eens gezonde, levenslustige mensen zo kunnen veranderen door die klootziekte. Sterkte Menno.
Ik heb ook heel lang getwijfeld of ik het filmpje neer zou zetten maar na een lange tijd heb ik toch besloten om het te doen. Het geeft ook eens weer dat het gewoon echt een klote ziekte is en dat het niet alleen maar vergeten etc is. Gelukkig zijn er zat mensen die dat al wisten en gelukkig zijn er zat mensen die ziek zijn en dit stadium nooit bereiken, hou je daar aan vast!
Dank je voor je reactie en sterkte met jullie “last” (bewust tussen aanhalingstekens omdat ik het niet negatief bedoel!)
Ik kom hier via Inge´s Stapje terug waar ik af en toe meelees. Heftig om je moeder zo te zien. Mijn voorland ? … mams heeft FTD en is nu nog redelijk bij, maar hoop dat het bij haar nooit zover hoeft te komen. Wens je heel veel sterkte toe en zal je verhaal binnenkort eens uitgebreid gaan lezen. Hoop voor jou, je gezin en je moeder dat deze onmenselijke toestand niet te lang meer gaat duren. Hartverscheurend om te zien.
Dank je wel voor je reactie, ik hoop met jou mee dat het bij jullie zo ‘mooi” mogelijk verloopt. Vergeet nooit dat ondanks de tragiek en het leed er ook heel vaak leuke dingen zijn. Ook die schrijf ik op en vertel ik zo nu en dan. Dat houd de balans in evenwicht.
Sterkte!
Wat een ontroerend en lief logje schrijf je over je moeder. Ik ben nog in het beginstadium met mijn man, pas 60 jaar. Ik wil er voor hem zijn, zoals jij er voor je moeder bent. Je bent een voorbeeld voor velen. Dank je wel dat je dit wilde delen.
Liefs Frederique
Bah 60 is ook veel te jong. Het verloop is ook zo verschillend, sommige kunnen jaren “mee” voordat het te erg wordt. Neemt niet weg dat zij die achterblijven een pittige taak staan te wachten. Ik wens jou ongelovelijk veel sterkte de komende tijd!
Wat schrijf je liefdevol over je moeder. Heel ontroerend om te lezen. Ik zit nog in het beginstadium van mijn man, pas 60 jaar. Ik wil er voor hem zijn, net zoals jij er voor je moeder bent.Dank je wel voor het delen.
Liefs Frederique
vier jaar geleden is het al,dat mijn mama overleed aan Alzheimer, volgens de arts een ongewoon agressieve vorm (ik wist niet eens dat ook Alzheimer een agressieve vorm had…). En ik ben zo blij en dankbaar dat het al bij al maar een tweetal weken heeft geduurd. Ik weet het, ongelooflijk, op twee weken tijd van een nog redelijk lucide vrouw die nog heel veel dingen zelfstandig kon, tot niks meer…Twee weken heeft het geduurd en toen is mijn mama heel zachtjes overleden, (na palliatieve sedatie). Wij zijn vooral dankbaar dat we gespaard gebleven zijn van een jarenlang afscheid, zowel voor ons maar zeer zeker ook voor haar. Ze leefde zo graag…ze was er zo graag voor kinderen en kleinkinderen.
Het heeft ‘maar’ twee weken geduurd en toch herken ik heel wat uit hetgeen je schrijft en Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je toch op een mooie manier kunt afscheid nemen.
Ik heb het filmpje nog niet bekeken, ik weet niet of ik dat aankan, want ik kan mij voorstellen hoe confronterend dit zal zijn.
Ik wil je heel heel veel sterkte en moed toewensen…
Jij ook heel erg bedankt voor het delen van jullie verdriet. Het korte ziekteverloop is een zegen voor de persoon die er aan moet lijden maar is voor de nabestaanden niet minder tragisch als een lange weg. Als ik mocht kiezen zou ik de korte weg hebben gekozen voor mijn moeder… Helaas (of misschien ook maar gelukkig) hebben wij het niet voor het kiezen.
Dank je wel!
hoe herkenbaar allemaal, ik heb mijn moeder van een vrolijke opgewekte vrouw zien veranderen in teruggetrokken en meestal chagerijnige vrouw die weinig kon hebben van anderen en ook wel eens agressief werd als ze niet begreep wat mensen van haar wilden, zo heeft ze een broeder in het verpleegtehuis wel eens een tik gegeven ,omdat hij haar jurk uit wilde trekken en zei ze tegen mij toen het vertelld werd dat ze er geen prijs op stelde dat vreemde mannen haar bloot wilden zien en heeft ze de tandarts in zijn hand gebeten omdat hij gebit wilde controleren ,maar zij dacht dat hij haar wilde zoenen, op het einde herkende ze mij niet meer en riep als ik kwam naar de verpleging ,kijk eens wat leuk de buurvrouw komt langs of ze dacht dat ik haar zus was, mijn broer dacht dat hij haar wel herkende ,maar later bleek dat ze dacht dat hij haar man was, mijn broer leek erg veel op mijn vader en had ook zelfde naam, het meeste pijn deed het me dat wij vroeger thuis wel heel hecht waren ,maar niet onze gevoelens uitspraken, en ik haar dus eigenlijk te weinig verteld heb hoeveel ik van haar hield, op haar sterfbed dat enkele dagen duurde hebben mijn broer en ik bij haar gezeten en alhoewel ze niet bij kennis was, hebben we haar verteld wat een fijne jeugd wij eigenlijk gehad hadden en hoeveel we van haar en onze vader hielden en hebben we veel herinneringen opgehaald uit onze jeugd en ook veel gelachen bij het praten hierover en een van de verpleegkundigen zei nog, we weten niet hoeveel mensen nog meekrijgen als ze op sterven liggen,maar wat als ze nog kan horen wat julllie zeggen? dan moet dat toch het mooiste zijn wat je je moeder mee kan geven. dat deed me veel goed vooral omdat we niet echt afscheid van haar hebben kunnen nemen,omdat ze ons niet meer herkende op het laatst.
En daar ben ik het helemaal mee eens, je weet inderdaad niet wat er blijft “hangen” bij haar op een laatste moment. Beter gezegd dan alleen maar gedacht. Dank je voor het delen van jouw verhaal.
Stil van….Mijn moeder vroeg verloren maar stiekem “blij” dat haar dit bespaard is gebleven… Sterkte voor jullie schat x
Dank je wel Marjo en ja het is een zegen als je dit mag overslaan.
mijn mams stond al met 1 been in dit leven,wat ben ik god dankbaar dat haar dit bespaard is gebleven.
ze is 14 april jongs leden overleden
haar laatste jaar was erg ,door niet opletten met haar van de ene stoel na de andere te brengen(voet achter stoel blijven hangen)
haar heup gebroken,geen goeie fysio (achteraf). in rolstoel gekomen
weinig personeel ,wachten om na wc gebracht te worden ,luier aan besef nog hebben moet na de wc en dan zelf willen gaan en ging niet meer
en dan tegen je moeder moeten zeggen plas maar in je broek,dat doet pijn
verzorgen met een til lift wat was dat een angstige ervaring elke keer weer
en dan kom je bij haar zus die op pg afd woont zie je mensen die je kon, toen ze nog goed waren
is niks meer van over
waar is fam/vrienden die voor hun zorgen
laat ze met waarde oud worden,
verzorg ze
laat ze schone kleren aan hebben
laat ze na de kapper gaan
zorg voor hun gebit hun bril