Zelden heb ik zo kunnen worstelen met een vraagstuk. Haat liefde verhouding heb ik er mee. Ik kan er niet met en blijkbaar ook niet zonder. Maar wat wil ik er nou mee eigenlijk? Als je niet beter weet zou ik het over een vrouw kunnen hebben. Niets is minder waar .. ik worstel wederom met het gebruik van de sociale media.
Wat me opvalt is dat ik er mee worstel, dat geeft dus aan dat het me dwars zit en dat zoals het nu gaat het niet gaat zoals ik zou willen. Nee ik ben niet de zoveelste “ik ga stoppen met socialae media en dat kondig ik heel hard aan zodat iedereen gaat zeggen dat ik dat niet moet doen en ik uiteindelijk toch gewoon blijf doen wat ik deed” blog of oproep maken. Ik wil namelijk helemaal niet stoppen. “Wat loop je dan te zeiken Drenth??” Hoor ik je al denken en misschien wel terecht ook. Ik worstel er mee.. ik weet niet wat te doen.

Ok ik leg gewoon wat voor aan jullie, wie weet geeft jullie inzicht mij dat ook weer. Mijn stelling is dat als je wat deelt met iemand op persoonlijk gebied of niveau dan is dat intiem ok? Dus ik stuur jou een berichtje dat ik iets heb gedaan of gezien. Dat vind ik als ontvanger leuk want iemand denkt aan me op dat moment en stuurt me een bericht. Ik zelf vind het gevoel van “speciaal” zijn voor een aantal mensen in mijn leven heel belangrijk. Het definieert je en geeft je een bepaalde plek in iemands leven. Stel nu dat je dat berichtje een uur later terug ziet op twitter of facebook wat is dat dan? Het si hetzelfde berichtje alleen nu niet meer speciaal aan jou gericht maar aan de 100,20,300,5000 lezers die er achter zitten. Voor mij is de speciaal heid er dan wel van af..?

Denk ik dan raar? Is het egoistisch om dit te vinden? Ben ik egoistisch om te verlangen dat ik intiemere berichten krijg dan al die anonieme anderen? Of dat de waarde van een dergelijk bericht minder tot niets is geworden als iedereen dat bericht ziet? Ik worstel daar enorm mee namelijk. Ik deel heel veel over mijn moeder met jullie. Ik vind dat een toegevoegde waarde hebben maar in de allereerste plaats doe ik dat omdat ik er beter van wordt. Ik voel me beter als ik de moeite neem een gevoel, een verhaal een moment in mijn hoofd te ordenen en dat op digitaal papier te plaatsen. Dat jullie kiezen om te lezen en daar op te reageren is secundair, belangrijk maar secundair. Ik doe het in eerste plaats voor mijzelf en niemand anders. De waarde van een dergelijk bericht is voor mij groot. Ik leg mijn ziel in en dergelijk bericht en spui wat ik te spuien heb. Hart op de tong etc…
Wat ik dan weer niet doe is dingen over mijn kinderen vertellen. Heel soms als er iets speciaals is dan deel ik dat maar dat moet dan wel iets heel speicaals zijn. Ik ben van mening dat mijn kinderen zelf hun digitale nalatenschap moeten opbouwen en dat ik me daar niet mee moet bemoeien. Vandaar ook geen foto’s etc van hen (heel soms met goedkeuring).

Terug naar mijn worsteling, is een bericht dat alleen met jouw gedeelt wordt specialer dan wanneer het met iedereen gedeelt wordt?

Ik deel niet alles openbaar, ik deel een hoop prive met mensen die ik ken en vertrouw. Die ik in een kleinere cirkel zet dan mensen via de sociale media. Geen waarde oordeel maar ik heb nou eenmaal geen 400 vrienden al denkt facebook daar anders over. Voor mij is facebook geen dagboek. Het is geen vervanger voor een partner die ik ‘s avonds vertel wat ik meegemaakt heb en het is geen vervanger voor vrienden of sociale contacten. Maar wat is het dan wel? Ik zou liegen als ik zeg dat ik er geen leuke dingen vandaan heb. Mensen, dingen, ideeen.. veelal via de sociale media verkregen. Maar daar tegen over staan veel gezeik, ruzie en achterklap die me helemaal niet boeit. Niet lang geleden nog werden de ruzie van 2 uitgevochten over de sociale media.. nou sorry maar ik vind dat een partij kinderachtig. Net als scheidingen die uitgemeten worden op facebook of goed weet wat. Ik hoef dat allemaal niet te weten en daar zit een gedeelte van mijn worsteling.

Ik hoef dat allemaal niet te weten… het is volgens mij ook de oplossing van mijn worsteling. Gewoon ontvrienden.. waarom niet? Waarom is het ontvrienden van mensen zo beladen. Ik lees berichten dat mensen ontvriend zijn en dan zijn ze en partij boos.. bizar.. je kunt toch gewoon uit elkaar groeien? Kan ook zijn dat je merkt dat je iemand minder leuk vind dan je dacht. In het echte leven  zeg je dan toch ook een keer vaarwel? Tenminste als je mans of vrouws genoeg bent. Ik denk dat ik dat eens ga proberen. Ontvolgen of ontvrienden van mensen.. ik ga ook niet verontschuldigen of wat ook het is mijn keuze en die maak ik bewust. Even goede vrienden en het gaat je goed. Misschien dat dit mijn sociale media ervaring weer een beetje kan oppoetsen.

Een heel lang verhaal om te vertellen dat ik mensen uit mijn digitale leven ga verwijderen.. eigenlijk gek dat ik dus toch een excuus zoek om dit te doen en exact doe wat ik vertel niet te gaan doen. Eevn goede vrienden zij ik al maar dat is natuurlijk niet zo, we waren al geen goede vrienden om te beginnen. We lazen elkaars belevenissen en dat was even leuk en nu vind ik dat niet meer leuk en ga ik verder.

Blijft voor mij de vraag staan.. wat deel je wel en wat deel je niet en wat is de waarde van iets speciaals als dat ook aan alle anderen is gedeelt…

Wie helpt?
 

Boodschappen, je kent het he? Het moet en het is soms ook best wel leuk om te doen. Gewoon gezellig wat kleine dingetjes halen en keutel de keutel langs de schappen. De reclames zijn er duidelijk over, boodschappen doen is een zegen een uitje een belevenis. Ik wacht nog tot het moment dat we de Albert Heijn Experience krijgen. Samen keutelen en mijmeren over prodcuten en grapjes maken met die malle supermarktchef… of lachen met dat heerlijke doorsnee gezinnetje dat samen altijd voor de laagste prijs garantie gaat. Of we stappen in bij de 2 heren en doen in plaats van eieren vinden met pasen een potje euro’s vinden tijdens de euro weken…

Mijn boodschappen gaan vaak anders. Ik heb niet vaak de luxe mijn boodschappen bij de Albert Heijn te doen. De ruime gangpaden en zeer antrekkelijke scan apparaten vergen toch een dikkere beurs dan die van mij. Ik mag vaker naar winkels als de Lidl of of de Aldi. Een jaar of wat geleden zou ik nog niet dood gevonden willen worden bij die winkels maar naarmate men ouder wordt kan het zijn dat je eisen wat minder worden. Dat gecombineerd met een lager te besteden budget natuurlijk.

Mijn boodschappen gaan dus anders. Soms ga ik met mijn kleinste jongen en dat gaat eigenlijk best goed. Dan ga ik op woensdagmiddag en valt het wel mee. De winkel is dan bezeten door de oudere (fuck dat komt steeds dichterbij trouwens) medemens die inderdaad gezellig keutelen door de gangpaden. In bijpassende jassen lopen de zilvergrijze medemensen door de schappen op zoek naar de leuke dingen. “Nou dat is ook niet duur he Koos?” Jubelt de dame in paarse jas met bijpassende kleurspoeling tegen haar partner. “Daar betaal je bij de Appie echt veel meer voor hoor!!” Verteld ze nog maar een keer. Koos kijkt het aan en knikt uiteindelijk maar omdat hij weet dat ze niet zal stoppen met bevestigen dat het goedkoper is tot dat hij aangeeft dat begrepen te hebben.

Even verderop loopt een jonger stel, zij 1 meter dwerg en hij 2 meter reus. Zij witte jas, fel roze lippenstift en omgedraaide uggs. Hij kort geschoren, bomberjack en ietwat foute spijkerbroek. Zij heeft er zin in, dat zie je aan de loop. Hij heeft er geen zin in.. dat zie je aan de loop.ze huppelt een beetje en hij slentert. Nu al moe van alles wat komen gaat. Al die vragen die hij krijgt.. “zullen we dit meenemen schat?” En “hebben we al lang niet meer genomen he?” Dolen door zijn hoofd en hij is er nu al moe van. Sjagerijnig snauwt hij haar toe dat ze op moet schieten omdat hij nog “meer te doen heeft” vandaag. Wat dat meer is laat zich raden al ga ik dat vandaag maar niet raden.

De midjaren nederlander is er ook. Zij tip top gekleed en hij ook. Haren tot in detail gekamt en geknipt en er is geen verkeerd haartje te ontdekken. Zij kunnen wel met hun handen door het haar en dat valt bij hun dan wel zoals in de reclame. Als ik dat doe zie ik er uit als animal uit de muppet show :-/ Ze lopen ietwat onwennig langs de schappen.. begrijpen niet helemaal hoe hezt systeem werkt en ze zijn zoekende. Ze begrijpen de prijsstelling ook niet.. “dat is niet duurrrr” scandeert ze door de winkel naar de andere lammy coat. Hij.. hij haalt zijn schouders op en kijkt wat meewarig in de dozen langs het schap. Zij heeft de smaak te pakken en kiept dermate veel van hetzelfde in haar karretje dat je weet dat wat er ook gebeurt .. de helft daarvan verdwijnt in de vuilnisbak en daarmee doen ze al hun voordeel in 1 boodschappen ronde te niet.

Dan heb je dagen zoals vandaag, dan komen al die mensen plus 100 types meer allemaal bij elkaar. Ze wachten met zijn allen om gezellig tegelijk samen leuk boodschappen te gaan doen. De winkelgangen vullen zich met karren, rollators en eigenwijze types. De een wil heel graag door lopen maar dat zilvergrijze duifje staat rustig op het smalste punt in de hele winkel, hell in heel Nederland, rustig het etiket te lezen alleen ontdenkt ze tijdens het lezen dat de letters wel heel klein zijn en dat de bril op, af, op, af, op ,af… en daarachter ontstaat een soort rij als bij laten we zeggen de kaartverkoop van PinkPop als de Stones optreden.
Godver de godver klinkt het uit de gangpaden. Karretjes botsen mensen schelden en de walm van rook, bier (ja bij dat speciale bier schap) vult de zaak.

Eindelijk sta je in de rij en ben je voornemens het slagveld achter je te laten. De mensen in jouw rij gaan altijd langzamer dat weet je. Ook al wissel je van rij dan nog gaan de mensen in jouw rij langzamer.. probeer het niet te bevechten.. accepteer het nu maar. Langzaam zie je de lopende band dichterbij komen. Bijna kan je de boodschappen er op kwijt maar nog net niet. Achter je voel je steeds dat karretje in de heup of kont porren dat zenuwachtige type dat al de hele tijd loopt te zeiken dat “ze bij de C1000 wel extra kassa’s open doen als er lange rijen staan” waarop ik dan met liefde door de zaak wil schreeuw.. “FLIKKER LEKKER OP NAAR DE C1000!!!!!!” En ze port rustig in je heup of rug.. dat zilvergrijze  zeikende KRENG…

De kassa komt dichterbij maar er staat nog iemand voor je. Gele plastic jas, grote bruine handtas en tikkeltje zuur gezicht. Ze probeert nog een soort van gesprek aan te gaan met de dame achter de kassa maar die heeft zo aan het einde van haar shift helemaal nergens zin meer in. Ze keutelt wat met de boodschapjes en pakt ze in alsof ze alle tijd van de wereld heeft.. wat ze waarschijnlijk ook heeft.. de dame achter de kassa komt tot het onherroepelijke oordeel en geeft de prijs van haar boodschappen door. 23,75 krijgt ze voor haar kriek.. en gek is dat altijd. Je staat in de rij bij de kassa, legt de spullen er op en ze gaan over de scanner.. dan verwacht je toch dat je dat een keer moet betalen.. toch? Nee hoor.. de dame krijgt te horen wat het kost en besluit op dat moment als of ze totaal verrast word te gaan betalen. Maar dat gaat niet zomaar.. neee dat gaat via een omweg. De tas komt eerst van haar schouder waar hij overeen hing zodat de band tussen haar 2 borsten door liep. U kent het wel.. de tas wordt rustig opengemaakt en nadat er eerst een keurende blik in de tas geworpen wordt. Dan volgt de hand.. de hand die langzaam voelt… langzaam en teder voelt en niet vind. Er komt een doosje uit, een zakdoek en een hoesje van een bril. Lipgloss en poeder volgen waarna het regenkapje opgedoken wordt. Na de knirps paraplu (daar moet je echt oud voor zijn om die te kennen :P) en de rollen pepermunt en fruittella volgt daar na lang zoeken, schuin houden en kijken de beurs…
En ze besluit om te gaan pinnen… zucht…

Dan mag ik en ik als winkeltijger heb dat helemaal onder controle. Tassen in de kar klaar om gevuld te worden. Naast me hoor ik oproer als de man achter de kassa verteld dat het een “alleen pinnen” kassa is…  Beurs in de aanslag met pasja al iets gelicht zodat ik met minimale moeite het pasje uit de beurs kan toveren en laten glijden in de pin automaat. De dame achter de kassa houd me niet bij en gretig zoek in nieuwe boodschappen na de scanner om in mijn tassen te doen… klaar.. pin .. bon en weggggggggg

Boodschappen.. het moet.. het kan en natuurlijk ooit komt de dag dat ik ook een silvergrijze man ben in het blog van een ander maar jullie mogen mij standrechtelijk executeren als ik bij de kassa NA het scannen van alle artikelen pas ga bedenken dat het en in de tas moet en er betaald moet worden…

En weet je.. al die boodschappen (5 kilo patat, 40 frikadellen, 4 zakken snoep, 12 flessen frisdrank, 6 zakken chips en 2 vaten frituur vet) zijn inmiddels allemaal al door de tere zachte keeltjes van die kolere pubers gezakt.. zucht…