Ik mag wel zeggen dat ik een verslaving heb. Een onschuldige maar heftige verslaving. Het heeft er meer dan 1 keer voor zorg gedragen dat ik te laat aan kwam voor het eten of een afspraak op het werk. Mijn verslaving is de zon en dan met  name wat de zon doet.

Ik heb geen idee waar het vandaan komt maar ik kijk altijd omhoog. Op een regenachtige dag kijk ik naar de grijze wolken en probeer tussen de verschillende tinten grijs een sprankje hoop te vinden in de vorm van licht. Dat licht staat voor de zon en die geeft ons zoveel. De zon geeft ons kleur, warmte, licht en hoop. De zon maakt mij vrolijk en geeft mij energie.

Mijn ma was ook gek op luchten. Eindeloze luchten met wolken kon ze van genieten. Samen gingen we vaak op pad. Ze vond het leuk om te rijden en mensen van mijn leeftijd kennen dat wellicht wel. De ouders die op Zondag een stukje gingen rijden. Zo ook wij. Vaak was dat langs boerengehuchten die niemand kende maar wel immense uitzichten boden. Denk dat bij haar een gedeelte van mijn soms ziekelijke zon en luchten aanbidding vandaan komt.

Vandaag was bij uitstek een dag om te genieten. De zon was sterker dan ooit rond deze tijd. Vorig jaar lag er sneeuw en nu zaten we en masse aan het water, de BBQ of in de tuin balkon of terras. Ik denk dat de aantal keren dat ik op FaceBook keek de hoeveelheid zon foto’s verviervoudigde.

De zon dus.. vandaag veel gevoeld die mooie warme zon. In een tijd dat ik die zon heel hard nodig heb voor energie en licht schijnt hij optimaal. Toch nog iets goed gedaan blijkbaar in een vorig leven.

Onderweg naar waar mijn eten stond vandaag reed ik de ondergaande zon tegemoet. Het was een kwart over 5 in de middag denk ik. Mijn kleine wereld bevind zich rond Hilversum en Loosdrecht en dat betekend water in de buurt. Zorgvuldig navigeer ik min auto naar een plekje dat voor mij veel betekenis heeft. Ik kom er al mijn hele leven en heb hier gestaan met mijn opa, vader, moeder en de liefdes van mijn leven. Het is een bijzonder plekje…

Ik stop hier omdat ik weet dat de zon hier het water gaat raken uiteindelijk. Half 6 sta ik klaar op mijn plekje…

Links van mij op een meter of 100 van mij vandaan zit een grot gezin met volledige picknick uitrusting vreselijk te genieten van de dag. Achter mij is het gezellig in de tuin van de gelukkige die aan deze dijk kunnen en mogen wonen. Voor me strekt de plas zich voor me uit. Het is bijna windstil waardoor het water zich vormt als een oude huid. In de verte foerageren de vogels langs de kanten en de ganzen kruipen aan de andere kan van de plas bij elkaar.

In de verte zie ik de kerktoren en daarnaast de molen. Het is nagenoeg stil om me heen. De warme zon zakt langzaam naar onderen en met intervallen van een paar minuten maak ik een foto. Een ander standpunt, hoog, laag of gek perspectief. Het maakt me niet uit zolang de zon er maar op staat. En net als altijd raak ik weer volledig in de ban van dat laatste moment. Het gouden uurtje zoals filmmakers en mensen die fotograferen het ook wel noemen. Het moment dat de zon van “gewoon schijnen” over gaat in “bijzonder schijnen” Van wit geel naar zon geel en van zon geel naar licht oranje om vervolgens via goud naar donker rood te gaan en te verdwijnen.

Ik heb werkelijk honderden zonsondergangen gezien en ze vervelen nooit. Niet op het land, niet op zee en niet over het binnenwater. Ik krijg er telkens weer een brok van in mijn keel. Die maffe zon die er voor zorgt dat alles groeit en bloeit. Waar je ziek van wordt als je er te lang in zit en waar je ziek van wordt als je er te lang zonder zit. Als we met onze aarde een fractie van een procent dichterbij of verder weg zouden staan bij de zon zouden we niet eens bestaan. De zon die mij en vele met mij zoveel plezier brengt.