Geluk heb je in eigen handen (en dat soort bullshit!)

Ja .. nu heb ik je aandacht wel he? “Geluk heb je in eigen handen” dus. Uitspraken die je veel leest op bijvoorbeeld sociale media. Elke tijdlijn heeft ze wel, de berichten met spreuken die je vertellen wat je eigenlijk al zou moeten weten. Over hoe je goed doet en goed ontmoet of hoe je dingen junt afdwingen enzo… bullshit… of toch niet?

Ik kan natuurlijk alleen maar voor mijzelf (s)preken en zo nu en dan voor mijn moeder maar is het bullshit? Stel, je zit in zak en as. Alles mislukt en alles gaat mis. Wat je ook aanpakt het is gedoemd om te mislukken. Als je buiten loopt weet je het zo te presteren dat uitgerekend jij in die ene drol stapt die er in 500 vierkante kilometer ligt. Thuis gaat het niet lekker en op het werk ook niet. Het keutelt allemaal maar door tot je het zat bent.

Zielig huilen in een hoekje en snotteren over ” hoe kut je het wel niet hebt” Je leest dan dat soort spreuken en wil bijna boos worden. Hoe halen ze het in godsnaam in hun hoofd dat te zeggen. “je hebt geen idee” of “je kent mijn leven nog niet” . Er lijkt geen hout van te kloppen want.. het werkt niet bij jou.

Met veel moed en een goede intentie probeer je het toch maar. Goed doen enzo en lachen en niet zeiken maar weer knal je op je toch al beschadigde muiltje. Nog meer huilen in de hoek en helemaal niet meer lachen. Jouw frustratie botvieren op hen die je het meest dichtbij staan. Lekker makkelijk want die gaan (meestal) toch niet weg. Het is allemaal niet jouw schuld en het leven is gewoon niet leuk.

Dan komt er een moment dat je denkt dat je niet verder kunt zakken. Je bent een triest omhulsel gevuld met woede, machteloosheid en treurnis.. nee dat gaat hem niet worden. En dan komt er nog een intense gebeurtenis over heen en je hebt geen idee meer wat je moet doen. Volslagen in paniek klap je helemaal dicht. Sommige gaan dan over het randje en besluiten dat hun leven niet meer waard is om te leven… Ik begreep dat nooit… Hoe kun je nou niet meer willen leven? Nou.. dat kan! En het kan iedereen overkomen ben ik bang.

En dan komt het.. dan is er iemand in je leven die iets doet waardoor je in ene wakker geschud wordt. In ene zie je in dat het zo niet meer kan. De vloer waar je op ligt is koud en hard en alles behalve comfortabel, tenzij je Fred Flinstone heet maar dan mag je nu stoppen met lezen 🙂

Als je realiseert dat het zo niet meer kan kom je op het moment dat je weet open gaat staan voor alternatieven. “Insanity is doing the same thing over and over again but expecting different results.” wat zoveel betekend als “Je bent gestoord als je elke keer hetzelfde doet en een andere uitkomst verwacht” Lijkt een beetje op verwachten dat ze in de herhaling wel scoren.

Wat je deed werkte dus blijkbaar niet, of het werkte misschien wel maar door veranderde omstandigheden werkt het niet meer. Dan moet je dus niet hetzelfde blijven doen he? Nee dan moet je veranderen.. en zoals elke verandering begint ook deze bij het besef dat je iets moet aanpassen. Het is vanaf dat moment dat je zult zien dat dingen anders gaan lopen. Misschien nog niet helemaal zoals je had gewild maar hell wiens leven loopt wel exact zoals je het had gewild?

Als je geluk hebt zijn er ook nog mensen in die in je kracht geloven. Mensen die het in hun hart hebben je een tweede kans te geven. Mensen die je een schop onder je hol durven te geven, soms letterlijk. Met die kleine of grote zetjes breek je los uit de cirkel die je vasthield in je eigen ellende. Je hoofd krijgt ruimte om op te ruimen en .. een opgeruimde kast kan weer nieuwe dingen bergen.

Geloof me nou wel of niet maar weet dat het niet eenvoudig is.. en weet vooral dat je het niet alleen kan. Maar als je het doet.. man wat is dat het waard jongeuhhh echt waar.

Loop je eigen pad, maak je eigen fouten en reken op hen die van je houden dat ze je oppakken en helpen. En laat je dan ook helpen. en na verloop van tijd zul je zien dat veel spreuken waar zijn. En als ze niet letterlijk kloppen dan zit er wel een kern van waarheid in. Trust me.. i’m from Barcelona! (insider joke)

Go for it.. laat je beste kant zien want zeg nu zelf wat zie je liever? Een halve dooie die nooit meer lacht of gek doet? Die altijd met samengeknepen billen staat? Iemand waar tussen niet boos en HEUL boos niets tussen zit? Of iemand die gaat huppelen, dansen, lachen en aansluit bij anderen? Die je graag om je heen hebt omdat ze kracht en positiviteit uitstralen… Ik weet het antwoord wel… jij ook?

Go for it! Carpe fu****ing diem! Grijp het leven.. nu kan het.

Amen 😉

zon_water

Paas helden

Het is eerste paasdag, buiten schijnt de zon met een uitbundigheid die je niets anders dan vrolijk kan maken. Ik ben al even niet meer geweest bij Ma, naar het buitenland geweest en druk op het werk. Allemaal smoezen die nu samenkomen tot een onweerstaanbaar gevoel dat ik haar wil zien.

Ik loop binnen door de schuifdeuren met “anti ontsnap” beveiliging en draai zoals altijd rechts de gang in. Links van me staat de oud lerares, achter het glas van een buitendeur. Ze kijkt naar me en gebaart dat de deur niet open gaat. Dat ze moet omlopen weet ze niet. Als ik haar wil helpen vind ze plots toch haar weg en verdwijnt in de uitbundig bloeiende binnentuin.

De code op de deur doet me elke keer weer gniffelen. Au de cologne van lang geleden. Iedereen van 40 of ouder kent de lucht vast van zijn of haar grootouders.
De trap op naar de afdeling van mijn moeder. De toegangsdeur is dicht en ik toets mijn 4 cijfers in op weg naar Ma. Ook de deur van de huiskamer zit dicht.

Als ik binnen kom verbaas ik mij over het feit dat ik mijn moeder zie zitten. Normaal ligt ze op bed op zondag. De reden is even simpel als verrassend. Het is natuurlijk Pasen en de verzorging heeft de tafel uitbundig gedekt voor een paar brunch.

Alles is even kleurrijk gedekt. Paas eitjes, lekker croissants, jus d’orance en chocolade. Iedereen is aan het smikkelen. Mijn moeder wordt geholpen met eten door een verzorgster. Met veel liefde en geduld helpen ze haar te eten. Pap vandaag aangevuld met verse jus d’orance.

Ik knuffel haar en kruip bij aan tafel. Het is dat ik net gegeten heb anders had ik al een bord voor mijn neus gehad. Hoe moeilijk ik het ook altijd vind om te komen de laatste tijd hoe meer ik me realiseer dat de mensen die daar werken me zo ontzettend welkom heten. Ze geven me een bijzonder gevoel van hartelijkheid en vriendelijkheid.

De verzorgster bij Ma houd een groot glas verse sinaasappelsap voor mijn moeder. “zou je dat wel zo doen?” vraagt de andere verzorgster? Mijn moeder dringt al tijden uit een rietje namelijk. Ze “hapt” naar een glas of beker normaal. “ik ga het gewoon proberen” zegt ze. De eerste keer gaat het even wat minder maar de tweede keer gaat het wonderbaarlijk goed. Ze herinnert zich blijkbaar dat ze zo kan drinken..
Ik bekijk het schouwspel en verbaas me over de toewijding van de mensen die op der andere met mijn moeder werken.
2 mensen op 10 mensen die intensief verzorgt moeten worden. Ik weet ze krijgen er voor betaald en het is hun vak maar hemel wat doen ze het met veel toewijding. Niet de gemakkelijke weg kiezen maar stimulans en prikkel geven aan de bewoners. Het uiterste uit de mensen halen om ze zo lang mogelijk “mens” te laten zijn.

Het ontroerd me dat er mensen zijn die dat doen. Net even een stapje harder lopen, net iets meer doen.. Gewoon omdat het kan en moet. Mensen die met mensen werken. Voor hun sta ik nu even stil. Paas helden met Pasen.. “gewone” helden elke andere dag van het jaar. Het is een groot goed dat we deze mensen hebben. Ik dank jullie allemaal. Dank dat jullie het leven van mijn moeder zo goed mogelijk maken. Dank dat jullie me altijd zo welkom laten voelen.

En mijn moeder? Die is kapot van de inspanning en sluit haar ogen… Volle buik en met liefde verzorgd…

Paasbrunch

Rust...

Vegas, bloody Vegas..

Het warm, ik moet me melden bij Monte Carlo voor een zakelijk diner. Vanuit mijn hotel, op het midden van de strip, is dat een half uur lopen. Onderweg is Kylie Minogue this time I know it’s for real aan het zingen. Aan de staat van mijn voeten en rug na een hele lange dag beurs te voelen kan ik niet anders dan dat met haar eens zijn.

Las Vegas show girls links
Dames in te korte strakke leren broekjes rechts verkleed als politie.
Transformers
Licht flitst
Meisje met gitaar en cow Bell zingt could you be loved en ik wil bijna zeggen tegen haar dat dat echt kan..
Alle deuren schreeuwen om je aandacht met free slots of een all you can eat buffet voor 10,99 waarbij ik dan denk, is een buffet niet altijd “all you can eat”?
De” pakken” van de beurs bezoekers vermengen zich met de toerist, de gokker en de te dronken groep meisjes die een paar dagen los gaan.
Het is of een meter lange Margarita of fles bier in de handen
Het is warm, graad of 30 terwijl het al ruim avond is
Blondie zingt heart of glass en ook daar heb ik inmiddels ruimschoots ervaring mee, het begint bijna vervelend te worden doe artiesten die precies zingen wat ik al weet, voel of mee gemaakt heb.

Ouders met kinderen in wagen of ruziënde stelletjes volgen de strak geklede mannen op.
Sommige weten precies waar ze heen gaan de meeste lopen maar wat verdwaasd rond.
Strip is druk met verkeer.
Om de 10 meter ligt een arme drommel met een stuk karton voor zich te slapen. Teksten als war vet, need help of I will smoke your weed for food.

Overal licht..
Overal geluid…

Stretched limousine rijden af en aan
Een man loopt zwalkend over de stoep.. Schreeuwt dat nooit meer terug wil.
Hoertjes lopen al app’end over de strip alleen gespitst op potentiële klandizie.
Ruzie.. Hij wil niet lopen, zij zwijgt..
Doorlopen is vaak onmogelijk omdat er te veel mensen op te weinig plaats verblijven
mijn stop komt in zicht, Monte Carlo, het zoveelste product van wansmaak en te veel geld.
Duizenden mensen zitten als zombies achter de slot machines hopende op dat ene moment wat ze verlost uit hun eenvoudige bestaan.

Zoveel kinderen lopen verveelt mee met moeder of vader welke alles willen zien.
Geluid, overal geluid.
Een man kijkt triest en verslagen naar de grond, misschien kan hij nog wat krediet krijgen op zijn kaart?

Na het zakelijk diner gaan we op weg naar de nachtclub voor een zakelijk feestje.
Ik wacht bij het stoplicht en een vrolijke dame van even 50 omarmt mij en mijn collega en kijkt me vrolijk maar indringend aan. “Germans” roept ze net iets te hard en ik spreek haar met een lach op mijn gezicht aan “then you must be Canadian”.. Ze kijkt me aan en begint te lachen omdat ze zich realiseert dat ze fout zit..  Ik leg haar uit dat we Dutch zijn en ze roept gelijk..” Amsterdam!?!?! ”
Voor we het gesprek kunnen voortzetten springt het licht op groen en al lachende lopen we met zijn 3en gearmd naar de overkant waar we nog grappen” if it ain’t Dutch in ain’t much” en de wegen scheiden zich nadat we elkaar een geweldige avond wensen. En onverwachte ontmoeting met een totale vreemde die we nooit weer zullen zien.

We eindigen in de Hakassan, 1 van de hipste nachtclubs in town waar een leverancier een “feestje” geeft voor 2000 man. Veel plezier, dansen, gek doen en even weer 18 voelen maar dan met de bagage van 42.

Moe maar voldaan loop ik alleen om 1 uur in de ochtend de strip af en kijk naar een wandeling van een half uur. Het is nog steeds warm en de strip is nog steeds gevuld met voldoende mensen.
Een enkel kind net ouders, meer mensen met een hoeveelheid alcohol in het bloed dan je kan weg drinken in een avond.

De zwervers zijn inmiddels van de straat geveegd omdat het nou eenmaal de omgeving “aantast”

“open bar!!! ” afgewisseld met” you wanna go to a strip club? ” zijn mijn trieste metgezellen op weg naar het hotel.
Dancing in the dark van Bruce wandelt de lengte van een hotel casino ook nog mee.. terwijl ik dat net al gedaan heb.. Hij moet beter opletten..

Ik ben er weer klaar mee, 8 dagen gewerkt en geleefd in 4 dagen tijd en de vermoeidheid eist langzaam zijn tol.

Vlakbij het hotel hoor ik “Hey my man!!!” gevolgd door een “koetenabond” ik kijk op en zie de jongen die gisteren voor de club waar we ook ‘s avonds weer een sociale “verplichting” hadden met alle andere Nederlanders uit het vak die hier zijn. Tijdens een buiten verblijf bij de club leerde we deze jongen Nederlandse woorden, gewoon omdat we allemaal vrolijk waren.
Ik lach hardop en we begroeten elkaar met een hand, duim klem en een boks alsof we jaren terug gaan.

Zometeen therapeutisch de koffer inpakken, kort slapen en morgen weer fris 24 uur reizen.. Terug naar waar ik hoor, terug naar waar ik wil en vooral terug naar hen met wie ik wil zijn, met als gezelschap een mooie productieve gezellige trip naar Las Vegas.. Voor de 14e keer.

De stad die je met open armen verwelkomt zolang je beurs gevuld is want eenmaal leeg is het de meest eenzame stad ter wereld waar vertier en vreten 24 uur per dag geserveerd wordt aan hen die betalen. De stad is een organisme dat je opzuigen kan in feesten en drank.

What happens Vegas, stays in Vegas.. Gelukkig is dat bij mij alleen maar een aanzienlijke hoeveelheid dollars en diverse toilet bezoeken.

Home, take me home.. I wanna go home.

Tot morgen, dan ben ik er weer!

image

image

image

image

image

Weg…

Lastige momenten.. al een tijdje bereid ik me voor op wat onheroepelijk komen gaat.. het overlijden van mijn moeder. Ze is ziek, heel ziek en het is een kwestie van tijd voordat haar hersenen het helemaal opgeven. Het nadeel is, ze is nogal sterk.. Nadeel? Hoor ik je denken? Ja nadeel want ze gaat niet echt dood zeg maar. Het ziektebeeld geeft genoeg aanknopingspunten om dood te gaan maar ze doet het niet.

Inmiddels is ze klein, mager (zeg vel over been) en een aantal toevallen later nog steeds hier. Als ik dan weg ga weet ik nooit of het de laatste keer ik haar zie. Dat weet je natuurlijk nooit maar als je echt uit de buurt bent is dat nog vervelender. Ik ben vandaag nog even naar haar toe geweest. Ze zat gelukkig in haar stoel in de huiskamer. De verhoging van de morfine pleisters geven haar altijd even een boost. Alsof ze als een junk een shotje krijgt 🙂 Mij allemaal best zolang ze maar geen pijn heeft. Ze kijkt me aan maar het blijft een “niemand thuis” blik voor 99% van de tijd. Als ik in de rondte kijk en wat medebewoners gedag zegt kijkt ze me aan. Ik zeg voor de gein “hoi” tegen haar en steek vriendelijk mijn hand op… ze kijkt me aan en zegt “Hoi”…

Dat soort momenten zijn zo schaars inmiddels dat een simpel “hoi” een euforisch gevoel geeft.. het blijft daar ook bij vandaag en ik zit wat bij haar en kwek wat tegen haar aan. Gekke is dat als ik tegen haar praat ik altijd in vragende zin tegen haar praat.. Wat was je aan het doen? Hoe voel je je? Wil je wat drinken? Stom eigenlijk want ze heeft geen ratio meer. Het vragen of ze wat drinken wil kan in haar geest overkomen alsof de kat over de hijskraan het water aan zet.. snap je? Nee dat dus.. zij ook niet meer. Zou er op moeten letten minder te vragen en meer te vertellen…

Anyhoe met gemengde gevoelens moet ik weer weg en geen haar een knuffel. Ik neem ook altijd foto’s van haar elke keer.. het is een document van meerdere jaren die ik verzameld heb hiermee en je ziet de teloorgang van de mens. Ook nu neem ik foto’s en voor het eerst sinds tijden neem ik ook weer eens een selfie maar dan voor 2 .. hoe heet dat eigenlijk? Ik wilde een foto dat ik haar aan het kussen was en klikte wat weg.. 1 van de foto’s kwam er mooi uit 🙂 zag het toen ik de foto’s terug keek later. En hoe zeer ik ook verlang dat ze lekker voor eeuwig gaat slapen zou ik het toch op prijs stellen als ze dan ook nog maar even wacht tot ik terug ben …

image