We schreven 2 November 2014. Het is buiten warmer dan ooit tevoren. In plaats van vesten, truien en regenjassen lopen we in t-shirts en genieten we van de late en onverwachte zon en temperatuur. Het is genieten buiten..
Ik loop naar binnen in het verpleeghuis. Op weg naar mijn moeder, die in bed ligt, krijg ik al te horen dat ze gisteren verassend helder was. Vanmorgen was ze afwezig maar gedurende de ochtend kwam ze weer helemaal terug. Als ik de kamer binnen loop zie ik het eigenlijk al direct. De normaal apathische blik is vervangen door een heldere oogopslag. In plaats van te grimassen heeft ze een redelijk normale uitdrukking op haar gezicht. We praten nog even over haar hoofd heen en dan laat de verzorging mij alleen.
“Hoi ma” zeg ik en ze reageert flauw, pas als ik haar Ellie noem kijkt ze op. Ze praat eigenlijk niet meer en fysiek gezien zou dat eigenlijk ook niet meer kunnen. Als je lange tijd je stem niet meer gebruikt dan neemt de mogelijkheid tot spreken zienderoge af, zeker bij oudere mensen. Als ik vraag of het goed gaat, ja je moet wat zeggen als je niet meer kunt communiceren, verrast ze me met een schor maar duidelijk “ja…”. Dat is al bijzonder op zich zelf.
Ik drink mijn koffie en kwek een beetje tegen haar aan. Als ik haar recht in de ogen kijk en haar vraag of ze weet wie ik ben is ze even stil. Ze heft haar hoofd enkele centimeters van haar kussen en kijkt me heel indringend aan… ze twijfelt en zegt dan… “nee…” Ik weet niet wat ik hoor, ik stel een vraag en krijg antwoord. Het gaat zo nog even door… en ik schiet er nogal vol van.
Als ik lekker tegen haar aan blijf praten zie ik dat ze daar van geniet. Je ziet het aan haar gezicht en ik ken mijn moeder natuurlijk als weinig andere. Ik roep haar weer en zeg Ellie.. ze kijkt me aan en herhaalt het woord “Ellie” en blijft kijken. Als ik zeg “ik vind je lief” wacht ze even, zegt me na zonder geluid en lacht naar me. Het mooiste is, ik heb het toevallig ook gefilmd. Ik film eigenlijk nooit meer maar omdat ze zo helder was deze keer een beetje. Geloof me dat op zulke momenten 2 emoties knalhard door elkaar lopen. Aan de ene kant de euforie van contact. Even het gevoel hebben dat je aan komt bij haar is een geweldig gevoel terwijl op hetzelfde moment ik even een fractie van een seconde mijn moeder zie. De moeder die ik al jaren heel erg mis en door dergelijke heldere momenten weer extra mis. Als iemand overleden is mis je die ook maar je geeft het een plek. Het went zeg maar.. maar omdat mijn moeder er nog steeds is kun je het eigenlijk ook nooit een plek geven. Dat is een groot verschil in het missen van iemand, althans in mijn perspectief.
Als ik na een goed uur, wat bijzonder lang is, aanstalte ga maken om weg te gaan kijk ik nog even op haar neer. Ik sta naast het bed en zij ligt. … Weer kijkt ze me indringend aan zoals ze nooit meer doet en compleet onverwacht vanuit het niets geeft ze me een knipoog en een glimlach. Bizar.. ik schiet hard in de lach terwijl de tranen over mijn wangen naar beneden lopen.
Emotioneel slopend maar ik zou het voor geen goud hebben willen missen… Vandaag was behalve de warnste 2 November ooit ook mijn moeder even terug.. een paar seconden misschien maar meer dan ik heel lang heb mogen ervaren. 2 November, 1 voor in de boeken…
