Wat een maf jaar was dit. Er zijn niet veel jaren geweest die zo hectisch en intens waren als dit jaar. Veel beslissingen genomen, routines aangepast en waar nodig hulp gezocht, gekregen en gegeven.
Het jaar eindigde triest en met een opluchting. Het overlijden van mijn moeder, waar ik bijna 10 jaar intensief voor heb gezorgd, markeerde een einde aan een tijdperk. Opgelucht kan ik zijn dat er rust is, bij haar maar ook bij mij.
Opgelucht dat de uitvaart goed bezocht was. Een lege zaal omdat ze iedereen heeft overleefd was een doem scenario in mijn hoofd. Het was zo mooi om te zien dat er een aantal mensen was. Onverwacht en zo verschrikkelijk gewaardeerd. Kwamen ze niet speciaal voor mijn moeder dan wel voor 1 van ons.
Een stukje vertellen in publiek gaat me niet moeilijk af maar die kleine 10 minuten bij de uitvaart waren de langste ooit en toch heb ik maar een heel klein tipje van de sluier kunnen oplichten wat betreft het leven van mijn moeder.
Op de achtergrond liepen foto’s van haar in een halfuur durende carrousel. Terwijl ik mijn afscheid nam zag ik dat op elke foto ze een dikke vette lach had. Een mooi moment daar zo naast de kist. Een moment van herinneringen aan iemand die zelden chagrijnig of humeurig was.
Nu is er rust, tijd voor andere dingen. Tijd voor een nieuw jaar. Ik ga er blind in en neem me niets voor behalve dat ik nog iets meer in de geest van haar ga proberen te leven… Lachen en vrolijk..
Dank jullie allemaal voor het meelezen, meeleven en reageren hier. Jullie gaven mij en mijn moeder een gezicht. De verschrikkelijke ziekte van Alzheimer een plaats. Die strijd is niet over… Helaas..
Ik wens jullie allemaal een mooie jaarwisseling en alle goeds en geluk die jullie kunnen hebben in het komende jaar en de jaren die komen.
Menno
