Met verbazing las ik gisteren weer de sociale (en gewone) media. Na de eerste berichten dat er een vreselijke ramp was gebeurt vulde de media zich met aannames en “wellichten”. Binnen no time vlogen de beelden over het internet. Paspoorten, wrakstukken en separatisten of andere Oekrainers. Ik miste de lichamen nog maar blijkbaar is dat gelukkig nog 1 heel klein stapje te ver.

Ook vulde de tijdlijnen zich met vele boodschappen. Vele bedoeld uit oprecht medeleven maar even zoveel valse “oh ik moet er ook wat van zeggen” berichten. De media duikt boven op de achterblijvers en als geoefende vampieren zuigt alle emotie weg tot de allerlaatste druppel.

Binnen No time ontstonden de fitties (ruzies) over wat iemand wel niet had gezegd. Over of het een ramp is of een terreur daad. Wanneer “we” er iets aan gingen doen.
De een buitelde nog harder over de een dan de ander. Iedereen zijn woord klaar.
Het is een ramp… Een grote ramp en of dit nu wel of niet geïnitieerd is door mensen, wel of niet opzettelijk wel of geen wraak… Het doet er allemaal niet toe. Een 300 mensen zijn gisteren omgekomen in een vreselijke ramp. Wat we ook doen, wat we ook zeggen en hoeveel wraak we ook nemen.. Ze komen er niet mee terug.

Respect en rouw voor hen die gingen en  achterblijven is alles wat rest. De hoop dat iemand ergens heel erg veel spijt heeft van wat er is gebeurt. De hoop dat dit helpt om te voorkomen dat er nog meer onschuldige slachtoffers vallen.

Een onzinnige en bovendien onnodige ramp… Meer is er niet…