Vandaag is gewoon een Dinsdag. Weliswaar een Dinsdag na een heerlijk paasweekend pinksterweekend maar verder gewoon een Dinsdag.
Vandaag ook gewoon gewerkt en mijn dingen gedaan. En toch is deze Dinsdag net even anders. Vandaag is de dag dat ik niet meer kan identificeren met een liedje van Doe Maar. Ze zingen over iemand van 42 32 *zucht* jaar maar dat ben ik vanaf vandaag niet meer.

43 jaar geleden geboren uit mijn ouders uit liefde, niet gepland dat wel maar wel gewenst. Mocht mijn moeder er graag mee pesten. “ongepland he ma, en wat heb je er een spijt van!” als ik me weer eens in de nesten had gewerkt (wat niet heel vaak voorkwam trouwens).

Is gek maar hoe ouder je wordt, en in de ogen van anderen ben ik nog steeds een jonkie, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Hoe ouder je wordt hoe anders je naar het leven gaat kijken. Alle dromen van toen zijn vervangen voor de “moetjes” van nu. Alle idealen zijn of ingehaald of je kijk op het leven is veranderd.

Gelukkig maken dromen en idealen plaats voor nieuwe dromen en onverwachte gebeurtenissen. Zo had ik niet gedacht dat ik mijn verjaardag zou vieren in het gezelschap dat ik nu heb. 4 heerlijke kinderen en een dito vrouw..

43 jaar oud of jong het maakt niet zo veel uit. Vanaf dit jaar gaan we weer vieren. Na lange tijd van niet. Er is reden genoeg voor om te vieren dat je verjaart. En alle redenen om het niet te doen moeten we gewoon vergeten.

Ik tover mijn familie een waar feestmaal voor ( 😛 ) en geniet er van. Ik proost op mijzelf, mijn liefdes en het leven. Proost op respectvol omgaan met oude liefdes en op oude vernieuwde en nieuwe vriendschappen. Ik proost op mijn ouders en hun goede werk met opvoeden en hun onvoorwaardelijke liefde. Had ze er graag nog bij gehad..

Proost!