Ik schrijf niet zoveel meer de laatste tijd althans niet over mijn moeder. Ik weet niet meer wat te schrijven. Ze ligt ze ademt ze eet en ze drinkt… Maar dat is het dan vaak ook wel. Ze ligt steeds vaker in bed. Kost te veel moeite en pijn om haar aan te kleden en als ze dan al zit houd ze het vaak niet meer de hele dag vol.
Het wordt elke keer zinlozer voor mijn gevoel. Bijna iedereen op haar afdeling die er zat zijn overleden en “vervangen” voor nieuwe arme zielen. De interactie met haar is ook flinterdun.
Ze ligt… En ik ga elke keer weer kapot als ik bij haar ben. Over een paar dagen het trieste feit dat ze er al weer 4,5 jaar zit. 4,5 fucking jaar… Over een ruime maand kan ze 79 worden, liggend op een bed. Kijkend naar het plafond of het raam of vaak naar helemaal niets. Soms een blik als je haar naam roept. Vaak een vertrekkend gezicht als ze je ogen even vind. Soms een diepe oerkreet die daar op volgt.
Ik heb wel eens het idee dat ze me aankijkt en smeekt om er uit te mogen stappen. Vaak komt daarna weer een moment met een wat apathische blik en dan een halve grimas om vervolgens het hele riedeltje weer over te doen.
Ik ben het zo zat en dat klinkt zo egoïstisch maar ik bedoel dat ik het zat ben voor haar. En dan zegt ze weer een enkel woord als “ja” of “nee” als ik haar een vraag stel. Continue ping pongen tussen alle gevoelens die je maar bezit. Medelijden, angst voor het verliezen, frustratie, liefde, boosheid en machteloosheid… Vooral machteloosheid, ik kan er geen ene fuck aan doen… Helemaal niets.
Toekijken hoe iemand waar je stapelgek op bent weg kwijnt op een bed in een “vreemd” huis… En je kunt er niets aan doen…. Pure ongeremde heftige frustratie… gevolgd door wederom een enorme knoop in mijn maag, droge keel en natte ogen…
En daarom schrijf ik er niet zoveel over..
Ik ken je niet en toch weer wel, door de inkijkjes in jou leven .
Het enige wat ik zou willen doen is stil zijn en mijn armen om je heen doen en verder niets.
Dank je wel…!!
Je schrijft niet voor ons maar voor jezelf he!! Over oneerlijkheid in het leven én vooral in het doodgaan is al veel geschreven… Ik hoop dat je je moeder kunt bijstaan in haar allerlaatste fase, niemand verdient het om zo lang als zij te moeten “lijden” …
Helemaal waar Trees, dank je..
oh ik begrijp je frustraties zo goed, mijn moeder is overleden in 2010 na ongeveer 4 jaar in het verpleeghuis. Als ik de foto’s van jou moeder zie en die van mijn moeder, dan zie je overeenkomsten. Het lege omhulsel dat overblijft. Verdriet omdat je ze al zo lang geleden verloren hebt. En de oneerlijkheid dat ze niet “gewoon mogen sterven”. Ik wens je nog veel sterkte de komende tijd.En neem van mij aan. Als ze er niet meer is, dan strijden opluchting en verdriet met elkaar.
Een arm om je heen van Marty
Lief van je en ja ik gun haar rust en een gedeelte van me is blij dat ze er nog steeds is.. Gek…
Ik snap en voel zó goed wat je bedoelt ….
Helaas wel 🙁
Ik omarm je.
Eigenlijk kan ik geen woorden vinden…… je hebt er al veel over geschreven en het heeft me aan het denken gezet, maar om dat in woorden om te zetten lukt me niet omdat het niet de mate van medeleven weer kan geven. . Het enige wat ik je kan geven is een dikke knuffel ( dan wel virtueel) en mezelf heel gelukkig prijzen dat mijn ouders oud zijn maar nog flink in het leven staan en goed aanspreekbaar zijn. <3
.
Menno…….
Ik lees nu pas jouw blog van weinig woorden.
Dat is precies wat ik voel en denk, weinig woorden,
omdat ik je zo goed begrijp.
Een welgemeende omhelzing van troost is nu wel op zijn plaats,
evenals de woorden van sterkte, liefde en kracht gewenst…..
Denk aan je
Liefs Els …………
Menno, zo begrijpelijk jouw gevoel. dat machteloze gevoel…wachten op….tja waarop… steeds verder wegglijden van je moeder…verdriet…
geef haar knuffels, aanraking, dat je er bent voor haar…en dat ben je.
warme omhelzing voor jou!