Is het heel erg egoïstisch? Dat ik haar mis? Als ik bij je sta zie ik je gezicht. Je botten en je ingevallen schouder en nek. Jij herkent me niet meer en ik soms jou ook niet meer.

Ik mis je juist omdat je er no goed bent. Mijn gevoel wil weten hoe het met je gaat. Mijn gevoel wil tegen je aan zeuren over al mijn “problemen”.. Soms doe ik het wel eens. Praat ik tegen je over wat me dwars zit, waar ik iets mee moet, waar ik last van heb. Stiekem hoop ik dan op je raad. Het advies dat je altijd gaf..

Op de een of andere manier lukte je dat altijd. Of ik nu vreselijk boos was, verdrietig of wat ook… Jij hoorde het aan en wist nadat je geluisterd had mij de juiste weg op te sturen. Nee niet vertellen wat ik moest doen maar een richting suggereren.. En meestal was die richting wel ok.

Je leerde me mijn eigen pad te vinden. Niet altijd het beste pad of het juiste pad maar wel mijn pad. En je leerde mij goed te kijken en durven de weg te vragen als ik het niet meer wist. Ik mis dat… Ik mis die ouderlijke hulp.. Het oor, de onbevooroordeelde hulp.

Ik mis je… Ondanks dat je voor me ligt… Ik mis je, meer dan ooit.