In de zon bij de vijver, midden januari maar het voelt niet zo. De zon straalt haar kleine beetje warmte met alles wat ze kan naar ons toe. Het voelt comfortabel.
Ik sta een beetje om me heen te kijken, moe en voldaan na een lange wandeling van ruim een uur.
Een uur alleen met je voetstappen en de dingen om je heen. Nauwelijks genoeg om ook maar iets op een rij te zetten maar voldoende om te erkennen dat je dit vaker moet doen.
Ik kom er niet meer uit, het lijkt alsof mijn hersenen in kortsluiting zijn gegaan. De vonken spatten er van af, ze draaien overuren en gebruiken al mijn energie maar ze lossen niets op.
De hele dag malen, de hele nacht malen. Mix dat met een fors portie schuldgevoel en onzekerheid en je hebt een mooie cocktail die je jaren bezig kan houden. Het is een glijbaan die als je niet snel genoeg weet af te stappen je mee neemt naar de allerdiepste krochten van je geest. Plekken waar het zo donker is dat je zonder licht de uitgang niet meer kunt vinden.
Hou zou het toch komen, de een stapt met het grootste gemak over heel veel heen en de ander maakt zich druk over alles. De een laat de wereld vallen, de ander probeert haar te dragen. 1 maal raden wie het meeste succes heeft uiteindelijk..
Hoe de fuck kun je nou jezelf gek maken over dingen waar je eigenlijk niets meer aan kunt doen!? Waarom blijft dat je achtervolgen? Ik denk echt dat het is om dat je er nog niet klaar mee bent. Hoe zwaar je ook probeert jezelf dat wijs te maken.
“aan de dood ontsnapt” kwam er dit weekend bij, niet voor mijzelf maar wel angstig dichtbij en we zijn er nog niet.
Leed is relatief, voor de een is dat er misschien langer doorgewerkt moet worden, de ander kan even geen nieuwe auto meer kopen en weer een ander krijgt te horen dat ze nog maar een paar maanden te leven hebben. Leed in veel gradaties en voor de persoon die het meemaakt hoogstwaarschijnlijk allemaal net zo erg, relatief..
Kortsluiting dus, hoe repareer je dit. Wie is in staat om het probleem te vinden en de kortsluiting te verwijderen. Schade opnemen en opnieuw opbouwen. Ik ben er inmiddels redelijk zeker van dit de meeste mensen dit niet alleen kunnen en varen op hulp, vrienden, ouders, relaties.. In willekeurige volgorde… Het is tijd want de vonken beginnen onherstelbare schade aan te richten.
Adem in… En uit…
Lieve Menno, als je voelt dat je er zelf niet meer uitkomt dan is echte (professionele?) hulp vragen de eerste moedige stap op weg naar herstel. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid in deze onrustige periode.
Ik zelf ben ook iemand die de wereld het liefst draagt en alles en iedereen voor laat gaan boven mijn eigen ‘ding’, je komt er TE vaak bedrogen en verdrietig uit.
Ik vraag me af of ik dat ooit zal afleren, denk het zo maar van niet, weet het eigenlijk wel zeker.
Verdomde moeilijk en eenzaam.
Praat met een dierbare, Menno. Los de kortsluiting op.
Hulp zoeken Menno! Succes. X
Heavy stuff, Menno. En het weegt zwaar, zo te lezen. Hulp vragen van een professional! En dat is niets om je voor te schamen. Sterkte!
Menno, zo herkenbaar, zo moeilijk!
Je stuk heeft mij goed gedaan, ik hoop dat je het inzicht en de hulp vindt die je nodig hebt. Sterkte
Helaas zie ik momenteel in mijn omgeving meer mensen met zoals jij het noemt ‘kortsluiting’ en dat is niet niks. Nee, het is zeker niet mijn bedoeling om jouw blog daarmee te relativeren.Hoe hiermee om te gaan is niet eenvoudig, je deelt het op je blog,maar meer als een reactie kan ik niet geven..Zoals je zelf schrijft is deze kortsluiting niet simpel op te lossen door naasten (in welke mate dan ook) en deel ik de mening van Vera dat een professional hier iets meer kan betekenen en in ieder geval wat spanning eraf kan zien te halen. Met respect voor dit zeer persoonlijke blog – en dat geldt voor bijna al je blogs – wens ik je veel sterkte. Groeten.
Herkenbaar vriend Menno
Onze Willie, één van onze vrienden hier, heeft die kortsluiting een dikke tien jaar terug ervaren. Hij kon er weinig tegen beginnen, werkte als een paard, reed idioot veel kilometers voor z’n werk en bij gebrek aan collega’s in z’n vak (elektroman) akelig veel overuren maken. En dat alles onder het motto “werken omdat dat zo hoort en als hij goed voor zijn baas zou zijn…zou die dat misschien ook wel voor hem zijn…”
Nou dikke shit dus om het maar recht voor z’n raap te zeggen.
Onze Willie was slechts een personeelsnummer en het meeleven wat hij kreeg was een half jaar tijd om te moeten solliciteren naar een andere baan en werkgever(!)
Wij hebben hem met z’n allen hier proberen op te vangen maar ons manneke ging wel met handboeitjes om naar de gesloten afdeling van de GGZ! Ons kereltje die voor alles en iedereen klaar stond en met gesloten beurs van alles voor je deed is gewoon kapot gemaakt!
Gelukkig issie weer en nog onder ons, al had hij andere plannen. Dat heeft ons hier diep geraakt.
Tip voor jouw; wordt het moeilijk, merk je dat de kleinste dingen beginnen te irriteren….trek aan de bel! (huisarts)
Al zou je maar met een weekje ‘ziek’ beginnen, laadt die accu van je op en probeer een beetje de boel van je af te gooien.
Tuurlijk da’s makkelijk geschreven maar beter een Menno die op halve kracht draait dan een Menno die kapot is, denk daar maar eens over na!
Wat onze Willie is overkomen wens je niemand toe maar we wisten niet van zijn probleem. Overspannen mensen of mensen met suïcidale gedachten geven niet of nauwelijks signalen af, zijn super-toneelspelers om problemen te verbloemen maar als je in zijn of haar ogen kunt kijken en je geen glans maar doffe ogen ziet dan moet je oppassen.
Jij hikt er tegen aan vriend, jouw tekst bevalt me helemaal niet! Ik wil je niet bekritiseren maar DOE IETS met je problemen. Kun je thuis niet of moeilijk praten zoek dan een uitlaatklep en een adviseur die je uit het drijfzand trekt voor het te laat is.
Onze Willie gaat regelmatig naar een zielenknijper (psychiater en sociaal verpleegkundige), slikt heel wat Smarties (pillen) en komt hier bij ons op verhaal. ECHTE vrienden zijn belangrijk, je herkent ze vanzelf wel. (de echte blijven komen ondanks je gebreken)
Mocht het je troost en steun bieden, jouw verhalen worden hier in Zuidoost Drenthe met plezier gelezen en we leven met je mee. Met jou, je moeke en je familie.
Kop der veur jongen 😉
Groeten van je maffe slager Hammie