Ik weet het, een gekke titel voor een blog. De titel komt niet helemaal uit “de lucht vallen” (jaja woordgrappen kunt u wel aan mij toevertrouwen) want wat ik er mee wil zeggen is wellicht ook wel het moeilijkste ooit.
Terug naar eerder, ik als eenvoudige boerenlul uit Hilversum heb altijd heel weinig gehad met coaches en de zogenaamde “maakbaarheid” ven het leven. Vond het altijd onzin al dat gezweef. Ten dele is dat nog steeds zo. De hoeveelheid open deurtjes die je dagelijks voorgeschoteld krijgt via de sociale media zijn er veel.
Maakbaarheid van het leven.. pff schei toch uit, of niet?
Ik schrijf altijd heel open en eerlijk over mijn moeder. Hoe dicht ze me ook na staat het blijft toch makkelijker om over haar dan over mijzelf te praten. Voor de buitenwereld lijkt het allemaal zo mooi. De man kan zijn tedere kant vinden, durft te huilen en schrijft ook nog eens mooi. Nou dat schrijven dat lukte wel, het daadwerkelijk doen? dat was wat anders.
Een eerder blog gaf al aan dat het niet zo goed ging met me. Eigenlijk al heel lang niet blijkt. Ik voelde al een lange tijd dat mijn leven niet was wat het kon zijn. Elke dag was in de ban van zorgen en angst. Met name angst heeft mij jaren lang geleefd. Angst voor van alles, dat een collega ondernemer de klus overnam, dat er niet betaald werd, dat iemand beter was. Maar ook angst dat ik niet goed genoeg was, geen goed vader of partner. Angst dat er iemand beter was/is dan ik. Je laat je langzaam overnemen door die angst. Stukje bij beetje sluipt het er in zonder dat je er erg in hebt.
Elke dag een beetje meer. Het is net een kanker, het komt je lijf binnen en de eerste tijd heb je geen idee. Het is slechts een cel die zich verkeerd aan het delen is. Op een gegeven moment worden het er steeds meer en ze gaan zich samenvoegen in je lijf. Nog steeds heb je geen idee van het naderende onheil.. Je begint je misschien wel wat minder te voelen maar er is geen reden tot paniek. Iets meer afvallen, het zijn de zorgen en het harde werken. In het geniep breidt de kanker die angst heet zich uit tot een dikke vette tumor.
En in ene merk je het, je gaat naar de dokter en die verteld je dat je een ziekte hebt. Eerst ben je nog positief en ga je er vol tegen aan om het op te lossen. Als je geluk hebt ben je op tijd en krijg je de kans te repareren wat er fout is gegaan.. ben je te laat kun je alleen maar toekijken. De angst neemt je over en consumeert je. Je gaat controleren en wantrouwen. Elke situatie roept een angst gevoel op en je weet zeker dat het nu echt verkeerd is. Je straalt het uit en daarmee leg je dat hele gevoel 1 op 1 bij een ander neer. Die heeft dan geen keuze meer en zal zich gaan gedragen naar wat jij verwacht. De cirkel is gemaakt en het einde al geschreven.
Ik sprak met een fantastisch mens, een lieverd en een mooi mens die toevallig coach is. Het is zoals ik al eerder begon helemaal niet mijn wereld dat “geneuzel” maar omdat ik haar goed ken is de stap kleiner. Ze hielp me, gewoon aan de telefoon, een aantal dingen uit te vogelen. Dingen die je niet meer ziet en een buitenstaander beter kan vinden. Uiteindelijk was er een mooie opdracht gemaakt en ik begreep waar het over ging. Er stonden woorden op papier, woorden over mij en wat ik van belang vind in het leven. 1 daarvan was Vertrouwen.. en de vraag of ik mijzelf eigenlijk wel “vertrouw” kwam als een schok. Hoezo?? Natuurlijk… toch? denk ik? … wacht ff.. is dat wel zo? Jezus ik vertrouw mijzelf eigenlijk helemaal niet. Dat is best even wennen als je dat beseft. Zo waren er nog legio andere voorbeelden van woorden die ik als pijlers in mijn leven durf te bestempelen. Op een enkeling na kon ik er geen een voor de volle 100% op mijzelf toedichten.
Hoe kun je nou een ander vertrouwen als je dat niet eens van jezelf doet? .. damn… poing binnen, dank u en tot ziens! Angst nam het over, regeerde mijn leven en deed mij beslissingen nemen die ik nooit had moeten nemen. Het deed me vasthouden aan oude patronen en krampachtig probeerde ik oude patronen met nieuwe ingrediënten en omstandigheden te vullen om maar geen verandering te hoeven doormaken. Vasthouden aan wat ooit werkte ondanks dat alles wat ooit was inmiddels niet meer zo is, botweg vasthouden.. dat met een forse hoeveelheid angst en je hebt een snelkookpan die gegarandeerd ontploffen gaat.
Ik heb al best wat meegemaakt in mijn leven en ben daar best eerlijk over. Ik vond dat ik altijd de pineut was en dat ik een soort grapje van God was ofzo. Altijd als ik dacht erger kan niet dan kwam er iets dat het erger maakte. En die cyclus zette zich voort. Negativiteit trekt negativiteit aan. Het is echt waar, je gaat er naar leven en daarmee trek je het ongeluk aan. Hoe moeilijk het ook is, hoe zwaar het ook voelt je MOET daar uit. Weg van de angsten, weg van de negativiteit .. Alle clichés komen bij elkaar en ze kloppen. Wie goed doet wie goed ontmoet, denk niet n problemen maar in oplossingen. Hou eerst van jezelf voor dat je van een ander kunt houden. Een hele goede vriend zei nog tegen me “In het vliegtuig zeggen ze ook altijd dat in geval van nood je eerst jezelf moet helpen en dan pas je kinderen met het masker” Maak je nou geen zorgen over dingen die je niet kunt oplossen en accepteer dat ze zo zijn. Des te eerder je dat doet des te eerder je het niet meer als een probleem ziet en je zorgen over dat verdwijnen. En nee je kunt niet alles negeren en doen alsof je neus bloed de hele dag over alle dingen maar geeft je moeite en energie aan dingen waar je wel wat mee kunt. De rest zuigt alleen maar op.
Heel langzaam vind ik weer terug wie ik was en ondanks dat de weg die ik moet wandelen nog lang en pittig is merk ik aan mijzelf dat het werkt. Het oppakken van de scherven die ik gaandeweg heb gemaakt is zwaar en niet alles is meer te repareren maar het gaat beter, het voelt beter.. je doet meer en het voelt goed. Je spreekt weer oprecht en eerlijk en bent bewust van je zwaktes. De angst? Die is nog niet weg maar in plaats van die aan het woord te laten adem ik het weg. Want ik kan me er zorgen over maken maar wat lost dat op? Het is net zo zinloos als je zorgen maken over de mogelijkheid dat er een meteoor op je hoofd kan vallen… wat zijn de kansen en bovendien wat helpt het me om me daar zorgen over te maken?
Waarom deel ik deze intieme dingen met jullie? Als er ook maar 1 iemand is die hier wat in leest en denkt “mwah die Drenth heeft daar een punt” dan is deze hele blogpost al niet meer voor niets geweest! En wie weet spaart het iemand voor een hele hoop ellende.
Als je er wat aan kunt doen, doe het dan.. kun je er niets aan doen.. neem het ter kennisgeving aan en move on!
Luister gewoon naar Stef Bos – de taal van mijn hart
Er zijn zoveel mensen die van jou houden, waarom zou je het zelf dan niet doen….
Lieve groet, Thea
Lief van je Thea.. dat moet ik nog eens wat vaker “zien” en ervaren. Werk er aan.. heel hard!
ik lees er alles in,het is zoals het is……
je hebt het precies zo verwoord zoals het is……
blog is dus niet voor niets geweest,
geeft stof tot nadenken over jezelf.
groetjes , ineke
Heel veel nadenken maar ook gewoon doen. Van alleen nadenken wordt je gek. Doorpakken en doelen stellen. Dit is wat ik wil bereiken en daar dan voor gaan. Een prachtige quote blijft “Als je gaat voor het hoogst haalbare zul je altijd succes hebben”
Ik denk zomaar dat er veel meer mensen zijn die zich in jouw verhaal herkennen! Én die vinden dat je een punt hebt… btw, het zou al genoeg moeten zijn als je er zelf wat aan hebt ook he!! 😉
Dat is waar Trees, ik heb mijn punt al gevonden.. nu er actief mee aan de gang!
Ben blij dat je beseft dat je er iets aan moet doen 😉
En nee, je kunt niet alle last en ellende van de rest van de wereld op je schouders dragen….hebben en houden wij hier onze Willie ook steeds weer voor.
Die jongen lijkt qua problematiek waar jij nu mee worstelt aardig op jou, goed gek en gek goed voor een ander, zichzelf wegcijferend tot die snelkookpan waar je over schreef op ontploffen staat.
Ja je moet er iets aan doen vriend, luister naar tips van die buitenstaander. Neem mee of pak er dat deel van op waar jij iets mee kunt maar LUISTER vooral naar die buitenstaander.
EN(!) bespreek jouw zorgen!
Gedeelde smart is halve smart en met een ander/buitenstaander praten kan opluchten. Die kan je in een bepaalde richting duwen waarvan jij zult zeggen/denken “Hee…ja zo kan het ook…” of “Tjonge zo had ik het nooit bekeken…”
En een andere regel die ik ons manneke hier voor hou is; Gedeelde vreugd is dubbele vreugd.
Voor lol en lachen zijn velen te porren, zul je snel vrienden mee maken maar zijn ze ook thuis als jij die smart wilt delen?
Merk je vanzelf, zoals eerder geschreven; de echte vrienden blijven.
Ik hoop dat jij je draai weer zult vinden vriend, dat je door je ‘ziekte’ geen grote schade zult ondervinden of veroorzaken. Dat kan verschillend zijn, in de relationele sfeer, familie of je werk.
Zoals je zelf al schreef was uit je eerdere blogs al op te maken dat jij niet helemaal toppie in je vel zat/zit maar daar kun je aan werken. Dat kan vlot gaan of een tijdje duren.
Ik ben niet van mening dat jij een grapje van God bent, ik denk eerder dat jij de taak hier op aarde hebt gekregen om een ieder die ervoor open staat te wijzen op de ziekte Alzheimer. Hoe en wat dat met mensen doet. Uit je andere blogs durf ik te constateren dat jij een ‘best jong’ bent en een goeie pa.
Je wil graag met alles en iedereen rekening houden (behalve met jezelf), de liefde voor je moeder spat er vanaf maar door je ‘ziekte’, dip of depressie wil je het even anders gaan zien dan de werkelijkheid is.
Poeh, dat was even diep zeg!
En nog wel voor de zaterdagavond…
Maar jouw blogs raken me, ik reageer niet op elk verhaal maar op de een of andere manier herken ik in je verhalen de problemen die onze Willie ook heeft gehad. Alleen sprak die nooit ergens over en moesten we maar vissen tot de bom werkelijk barstte.
Menno jongen, misschien wil je het niet aan nemen van zo’n ouwe zak als ik….maar ondanks dat we elkaar niet persoonlijk kennen ben ik van mening dat jij de moeite waard bent.
Geef de moed niet op en hou je kop d’r veur!
Groetn uut Drenthe, Hammie
Held.. en dank je.. dat had ik nodig!
Bedankt voor je eerlijkheid! En sterkte op de weg die je nog moet bewandelen. Je komt er wel! X
Ik kan alleen maar winnen.. hoe het ook allemaal afloopt of gaat aflopen. Wat er nog komt, ik kan alleen maar winnen!
En vallen!
Uit ervaring met onze Willie hier weet ik dat je rekening moet houden met tegenslag ook al lijkt het even goed te gaan of de goede kant uit.
Opstaan vriend en proberen verder te gaan.
Makkelijk geschreven natuurlijk maar die duw in je rug heb je nodig!
Vaak laten mensen in een depressie of met een dip het hoofd hangen en zeggen “Zie je wel, het lukt mij niet…” of zoals jouw gedachtenspinsel “Ik ben een grapje van God….”
Nee vriend dat ben je niet en dat weet je!!!
Uit je blogs heb ik begrepen dat je thuis een schat van een vrouw hebt, kinderen die pa nodig hebben (en pa hen!) en je ma net zo goed nodig heeft. Je hebt dus nogal wat om voor te leven, dus als je ervoor knokt om er weer bovenop te komen en je toevallig niet door sneeuw of ijs maar door tegenslag onderuit gaat denk dan aan hen.
EN aan ons, wij hebben je ook nodig!
Maar je kids, je vrouwtje, je ma en wij staan op een tweede plaats. Denk in eerste instantie aan jezelf vriend. En nee, dat is niet egoïstisch dat is zelfbehoud.
Nu zijn die wolken wellicht nog zwart of grijs, is je blikveld triest of troebel maar merk je dat je de vogeltjes weer hoort fluiten, dat je genieten kunt van een lichtblauwe lucht, vrolijke kleuren rose, zachtgeel en de zon weer aan de hemel ziet schijnen…..dan ben je op de goede weg vriend 😉
Laat maar horen als we iets voor jou kunnen betekenen…
Kop d’r veur vriend Menno
zo herkenbaar…mezelf:-(..x
En hoe ga je er mee om Yvonne? Ik pak het aan.. voor het eerst in mijn leven weet ik wat er mis is..
Herkenning alom zoals je weet. Maar je bent op de goede weg, er zullen nog best valkuilen zijn waar je in zult donderen. Maar dan zullen er altijd mensen zijn die je de hand reiken en je weer uit dat gat trekken. Je weet mijn hand ook te vinden M.
Knuff
onthoud Menno ; “proberen is 50% , geeft 50% kans op vluchten, waarom dan niet kiezen voor 100% en het leven recht in de ogen kijken?. Jij als geen ander weet te GEVEN, GEEF jezelf liefde en aandacht, je bent het zo meer dan waard!! <3
Hey Menno, je kán dit! Wat moet ik verder zeggen dan slechts dit: ‘achter de angst ligt bevrijding’.
Leer ”los te laten” 🙂
Kuch, proest, hoor wie het zegt!
Knuff