Zou het dan gaan gebeuren? Sinds afgelopen vrijdag is de volgende stap genomen. Mijn moeder kreeg al pijnbestrijding in de vorm van Morfine pleisters en pillen. Dat heeft een tijdje geholpen ook. Inmiddels is ze zo broos en klein dat alles wat ze doen een pijn reactie uit lokt.
De mensen die mijn moeder de afgelopen jaren hebben verzorgd, met veel toewijding voeg ik daar aan toe, waren aan haar manieren “gewend”. Het is dat een ander kwam helpen en aangaf dat ze wel duidelijk liet zien dat ze pijn had dat ze een her overweging hebben gemaakt. In overleg met de arts is er vrijwel direct besloten dat ze aan de directe morfine moest.
Ze krijgt nu dan ook, via aan vaste naald, 6 x per dag een hoeveelheid morfine toegediend.
Het is ook gelijk te merken. Ze is heel rustig, te rustig voor mijn gevoel. De verzorging gaf ook al aan dat het indirect gevolg kan zijn dat ze hierdoor langzaam maar zeker haar vermogen om te eten en drinken kwijt gaat raken.
De rillingen lopen nog steeds over mijn rug als ik aan die woorden denk. Geen eten en drinken meer betekent niets meer of minder dat ze langzaam maar zeker gaat uithongeren of uitdrogen… Met als onvermijdelijk gevolg dat ze komt te overlijden.
Ik heb al minimaal 2 keer eerder gedacht dat het over was. Dat ze hier niet meer overheen zou komen maar allebei de keren heeft ze ons te kijk gezet door botweg gewoon door te gaan. Haar hart is op, hersenen gereduceerd tot bijna pulp en haar lichaam is fragiel en op… En toch gaat ze door.
Ik verlang naar het moment dat het lichaam vind dat het genoeg is en ik vrees het moment dat haar lichaam het op geeft. Te lang al ben ik met haar bezig… Te veel gewend aan wat ze nu is. Als ik denk aan wat ze was, pas dan realiseer ik me wat ze allemaal is kwijt geraakt.
Gisteren stond ik weer aan haar bed zoals vele malen de afgelopen jaren. Ze was rustig, bijna sereen. Ogen dicht, op haar rug. Wangen zo mager, ingevallen oogkassen en oud… Zo oud. Het is dat ze ademde maar anders. Een aai over haar koude maar nog immer bizar zachte huid. Een traan of wat van mij… 79, zij is er klaar voor… Ik niet…
Je ouders verliezen, je vader, je moeder, daar ben je nooit klaar voor. Beseffen dat het leven eindig is en er een einde komt aan lijden, kan soms wat goeds geven. Sterkte met alles
Klopt helemaal Jose, dank je voor je reactie!
Ik reageer niet altijd, maar lees sowieso. Nee, nooit ben je klaar om je moeder te verliezen, niemand meer die je vroegste jeugd herinnert. Ken je dat lied van Karin Bloemen? Google er maar eens op. Ik weet dat je haar kunt laten gaan, ondanks het verdriet wat je daarna zult hebben. Vorige week verloor één van mijn beste vriendinnen haar moeder, ook zij had Alzheimer, is er verdriet, ja heel veel!
Dat is inderdaad een heel mooi nummer van Karin Bloemen Trees. Dank je…. Wens je vriendin sterkte van een lotgenoot.
Menno… Hele warme knuffel !
O mien jonge…dat dut mien olde harte zeer…
As ze met Morfine in de spuite begint….ik wol t zo van joe overneemn mar jij weet ok wel dat kan nie.
Ik heurde van Hammie over jou en je moeke en wij hebt hier met mekaar wel iens over joen verhaalties proat…as der ien zeune goed veur zien moeke is en is west dan bun jij dat wel mien jonge!
Kloar weezn of stoan veur verlies van familie vriendn of andere dierbaarn…dat is gien iene mien jonge. En bun je dat wel dan vroag ik mie af of je wel van die aander holdn hebt. En of die aander wel wat veur je betekent hef….
Nogmaals mien jonge…ik kan de piene nie van je overneemn mar ik wens je wel t allerbeste toe en starkte
Groetn van Tinus uut Skoonebeek
Moeilijk he?? Je moeder zo te zien. Ik heb het precies zo meegemaakt. Mijn moeder hield op het laatst mijn hand heel stevig vast. Dat neem ik nu altijd mee. Veel sterkte met alles.
Marty
Slik, nu nog knuffelen want dood is zo ontzettend dood…..zet hem op
Geen woorden…….heel veel sterkte!
Ben je ooit klaar om je moeder te verliezen? Ib je hart weet je dat het beter is. Ze is niets meer van de vrouw die ze was. En meer dan jouw liefde heeft ze eigenlijk niet meer. Ik gun haar én jou de rust, maar begrijp je angst. Ik kreeg al kippenvel en tranen van je berichtje en dat moet een fractie zijn van wat allemaal door jou heen gaat. Veel sterkte, lieve Menno, met het laten gaan van je moeder…. xxxx
Met zo’n zoon zou ik ook door blijven gaan!!! Het verlies van een dierbare komt altijd onverwachts ook al verwacht je dat het gaat gebeuren… Blij dat ze nu blijkbaar geen pijn meer heeft maar rust in het lijfje. .. Als het komt komt het… Hoe verdrietig ook… Dikke knuffel
Sterkte is en blijft moeilijk maar jij hebt alles gedaan wat jij in je had en je moeder krijgt rust da’s toch een fijne gedachte. ..maar je vader of moeder verliezen is zwaar! pfff denk aan je..
Heel veel sterkte Menno… Geen mens mag doormaken wat zij doormaakt. Voor jou en je familie is dit ook niet makkelijk zo. De weg is lang, veel te lang…
Loslaten is ook houden van ❤️
Lieve Menno,
Die laatste fase in te gaan, zwaar, het breekt je hart. Houd je taai en heel veel sterkte!
Een hele dikke knuffel,
Liefs, Heidi
Lieve Menno,
Ik wil je een warme knuffel geven als steun wat is dit moeilijk voor jou.
En ik volg je berichten ook al zo lang ik reageer niet altijd maar lezen doe ik het wel.
Ik wil heel veel sterkte toewensen.
Liefs Gertiena
Menno ik wens je alle kracht toe die je nog nodig zult hebben in deze laatste fase. Want dat is het. En dan begint het grote loslaten en gaven naar de dieper liggende herinneringen van vroegere mooie tijden. Geloof me, ze komen terug. Gelukkig. #ervaringsdeskundige
Ik wens dat je moeder rustig en vredig het leven loslaat.
Loslaten……………….het moeilijkste wat er is.
Sterkte!
Och Menno, dit lezen doet zo’n pijn. Arm vrouwtje, laat haar gaan, zeg dat ze mag gaan. Ik snap heel best dat je je mams wel houden, maar haar zo te zien liggen, moet toch enorm veel pijn doen. Ik wens je heel veel sterkte. En echt ik bedoel het goed, maar heb dit ook mee gemaakt met mijn schoonmoeder. Dit wil je niet voor ze. Dikke knuffel van mijn kant. Liefs Monica
loslaten is het moeilijkste wat er is, maar het is wel een grote daad van liefde. Als er hierna wat is heeft ze het vast veel beter dan nu , met een lichaam en geest die zo ongeveer op zijn. Hoe zeer het ook doet, het is voor haar beter.
Ik lees je blog al langer en heb diep respect voor jou, hoe je ermee omgaat,
groetjes
Geke
Wat een verdriet lees ik tussen jouw woorden door,
het is net alsof ik mijn eigen pijn weer voel !!!
Het loslaten van je moeder kan ook mooi zijn,
zij heeft genoeg geleden, en jij te lang toegekeken……
Want een moeder ben je niet maar even………………..
Heel veel sterkte,kracht en liefde Menno XXX
Sterkte M…X