Na vorige week toen mijn moeder zo helder was kon het vandaag eigenlijk alleen maar tegenvallen. Gelukkig leek het mee te vallen. Ze was niet bijzonder helder maar ook zeker niet apathisch.

Als ik naast haar sta kijkt ze me aan. Ze grimast weer naar me als ik haar naam noem. Onduidelijk of ze het fijn vind of niet. Mijn hand op haar wang helpt dan vaak wel. De ouderwetse en universele hand op wang werkt blijkbaar in veel situaties.

Ze kijkt naar me en “hapt” zoals ze vaker doet. Ik vergelijk het nog wel eens met een goudvis happend aan het oppervlaktewater. Haar mond is gort droog… Vraag me niet hoe maar dat zie je. Ik kijk om me heen maar zie geen drinken staan. In de keuken van de huiskamer helpt de verzorging me met wat drinken. Een tuitbeker vol met sinaasappelsap. Een rietje er naast.
Ik geef haar het rietje in de mond en na een paar moeizame poging begint ze te drinken. Als ik na een paar slokken de beker weg wil nemen zoals anders reageert ze bijzonder fel. Ze wil meer… Ze heeft dorst.

De beker gaat bijna in 1 keer leeg, iets wat nooit gebeurd. Ik haal nog een beker in de keuken en hetzelfde gebeurt nogmaals. De beker is leeg in een oogwenk. Tevreden zakt ze weer onderuit. Ik baal, baal omdat ik haar vind terwijl ze veel dorst had. Ik baal omdat ik weet dat de verzorging hun uiterste best doen alles en iedereen de juiste verzorging te geven. Maar fuck het is mijn moeder, iemand die niet even opstaat en naar de keuken loopt voor wat drinken. Iemand die niet in staat is te roepen dat ze dorst heeft.

Zo werkt het helaas is onze zorg en we zijn er nog lang niet. Het vermarkten van de zorg mag op papier een goed idee lijken, in de praktijk is het een keurig uitgekiende legale hel aan het worden voor hulpbehoevende ouderen.

De mensen die daar werken geven om haar. Ze is de langst overlevende van de mensen. Dat taaie mens laat zich niet zomaar weg duwen naar de gene zijde.

Omdat ze veel op bed ligt en veel op haar rug hebben ze een afleiding op haar kamer gezet. Een soort projector die blauw licht op het plafond projecteert. Naast het blauwe licht is er ook een hele partij groene laser stralen die allemaal groene puntjes in meerdere maten projecteren. Ze bewegen heel langzaam en het vergt weinig inbeelding vermogen om in de combinatie van licht en laser een sterrenhemel en soort van melkweg te zien.

Ze kijkt met veel verwondering naar boven. Volgt de sterren een beetje met haar ogen. Ze vind het mooi misschien maar in ieder geval neemt het een beetje het eenzame weg van de kamer. De kamer waar verder weinig meer van haar is op een paar foto’s na.

En dat is waar het om draait met verzorging. Het vermogen om je te verplaatsen in de geest van een ander. Je kunnen voorstellen wat een verbetering kan zijn, wat iemands verblijf aangenamer maakt. Petje af voor diegene die mijn moeder naar de sterren bracht.