Zolang als ik haar al ken is ze een vechter. Zat het tegen, pakte zij iedereen weer op en zorgde dat het beter ging. Ging het niet beter dan zorgde ze er wel voor dat wat er was voldoende was.

Een vechter zolang ik haar al ken. Geen probleem te groot, geen gedoe te groot gedoe. De stimulerende kracht achter mijn vader, de drijvende kracht achter het gezin.

Een vechter voor anderen. Had de bloedpest aan onrecht en haatte liegen. Al kon een klein leugentje ook haar niet vermijden, zeker als het om iets van mij ging 😉

Een vechter, een voorbeeld voor mij en ik zou hopen dat ik een fractie heb meegekregen van haar doorzettingsvermogen en vechtlust.

Een vechter, tot op de dag van vandaag. Schoon van eten en drinken is ze weggezakt in een diepe rust. En hoewel alle natuurwetten zouden verplichten dat ze er al niet meer kon zijn heeft ze daar schijt aan.

Met ingevallen gezicht, strak getrokken huid van de uitdroging. Diepe langzame harde ademhaling. Mond open, ogen dicht. Een vechter zelfs in de laatste momenten van haar leven.

Tussen nu en hooguit dagen zal ze rust vinden. En weet je, ik hoop stiekem zo dat ik het fout heb (ongelovige) en dat ze straks heerlijk een bak koffie drinkt met mijn vader. Dat ze bijkletsen over alles en nog wat en genieten van de tijd die ze hier niet samen mochten hebben. Ja dat hoop ik, per slot voor rekening is het bijna kerst.