Ik ben in verwarring… dat gebeurt iedereen wel eens en nu dus mij. Ik ben in verwarring met best wel veel dingen. Ben gestopt met roken al weer even geleden en ik ben in verwarring omdat ik deze keer mijzelf niet heb laten verleiden om weer te beginnen zoals alle andere keren.
Ik ben in verwarring omdat ik niet zo goed weet wat er nu gaat komen. Niet zo goed weet wat sommige van mij verwachten dat ik doe en waardoor ik dus in verwarring raak. Maak me normaal niet zo druk over wat anderen vinden maar in dit geval is het juist heel erg belangrijk wat die anderen daar van vinden. De tekenen zijn in mijn ogen karig en vaag en laten verwarring achter.
Ik ben in verwarring omdat ik steeds vaker met tegenzin naar mijn moeder ga. Dat heb ik nooit gehad.. ik ging altijd met een soort van plezier en energie voor 10. Nu niet.. misschien wel omdat het dragen van haar lot op feitelijk alleen mijn schouders gewoon te veel aan het worden is? Het is onmogelijk uit te leggen wat het met je omgeving doet deze ziekte. Zo ver heen is ze.. zo hulpeloos en niemand die het begrijpt. Ik wel, ik ben met haar meegereisd tot de halte waar ik uit moest stappen omdat verder meereizen niet meer mogelijk was. Vanaf dat punt heb ik haar uitgezwaaid en sta ik nog steeds te zwaaien..
Ik ben in verwarring omdat ik soms niet weet wat ik aan moet met de sociale media. Als ik dan mensen lees die elke dag een FaceBook gebruiken als maatje om tegen te praten dan doet me dat iets. Doe ik dat ook? Nee geloof het niet maar vind het niet erg als iemand me er op wijst. Het voelt een beetje .. ja triest is denk ik het mooiste woord als ik dat zie. Aan het einde van de dag je dag opsommen op FB of welke sociale media dan ook omdat er niemand naast je zit. Is dat triest? Nee want het is menselijk dat je de dag wilt delen met iemand.. alleen is die iemand in de vorm van een FaceBook dan wel de juiste weg? Helpt een like of een bevestiging je beter slapen? Voor mij persoonlijk is het niet de weg en gelukkig is dat voor iedereen verschillend want anders zaten we allemaal de hele dag allemaal hetzelfde te doen 😉
Verwarring alom dus maar gelukkig schept dat ook ruimte om dingen te doen. Ergens over na te denken en beslissingen te nemen. Mijn moeder, .. ik heb besloten dat ik het mijn plicht vind naar haar toe te gaan en als ik het een keertje dan wat minder vind dat is dan jammer. Ze heeft ook zo veel voor mij gedaan en buiten dat.. als ik het niet doe wie doet het dan?
Wat ik moet doen om te weten wat er gaat komen? Geen idee en daarom doe ik maar wat. De Engelsen hebben daar de mooie uitspraak voor “i’m winging it” wat zoveel betekend als “ik probeer ook maar wat” en meer is het niet. Ik probeer ook maar wat en soms gaat dat goed en vaak gaat dat grandioos fout..
Verwarring… niet in de laatste plaats of ik wel op “publish” zou drukken
Of ik wel moet delen wat me bezig houd
Of ik niet te open ben…
Verwarring.. moet je voorstellen hoe een mens met beginnend Alzheimer zich moet voelen…
Volgens mij heb je er goed aan gedaan om om ‘publish’ te drukken. Je gaat veel reacties krijgen van mensen die denken of zeggen je te begrijpen of aan te voelen. De meesten zullen dat niet kunnen waarmaken. Maar dat geeft niet. Jij hebt in mijn ogen een heel mooi stukje proza neergezet, met daarin beschreven allerlei dilemma’s, groot of klein, waar velen iets van zichzelf in zullen kunnen terugvinden.
Dat is mooi toch?
Één verwarring is al weg……..je hebt op “publish” gedrukt ;-))) Hopelijk volgen de rest van de verwarringen ook zo 😉 Echt alzheimer,….. dan weet je denk ik niet wat verwarring is, of je voelt het niet. Wacht daar nog maar heeeeel lang mee iig.
Je stelt vragen, maar je geeft ook zelf de antwoorden al, retorisch. ?
XxX. fijn week-end !
Lieve Menno,
Woorden schieten mij te kort als jou blog lees.
Goh man wat heb je,je gevoel goed beschreven.
Ik heb respect voor jou hoe jij met je mam omgaat ook al vind je het donders moeilijk, toch maak jij de keuze om wel naar je mam te gaan.
Zelf deed ik dit ook alleen dan naar mijn oma waar niemand meer kwam maar ik bleef gaan hoe moeilijk ook.
Tot op haar sterfbed en toen herkende ze me ineens heel goed ze noemde mijn naam en even later is ze gegaan op 91 jarige leeftijd.
Lieve Menno ik bewonder jou Xxx
Liefs Gertiena
Ik doe ook maar “wat”, soms meer, soms minder geslaagd 🙂 Deze overpeinzing herkennen meer mensen, daar ben ik zeker van.
Ik wil even reageren op die moeder met Alzheimer. Je doet het goed hoor. Zie het niet als een plicht om te gaan. Ga gewoon. Reis nog even maar haar mee, en stap af en toe af. Sterkte Marty
Prachtig stukje weer…. kan mij voorstellen dat je een lamme arm heb van het zwaaien, maar soms moet je doorbijten en dingen doen die minder leuk zijn om vervolgens weer volop van andere dingen dubbel en dwars te genieten!
Mooi stukje weer, kerel en alle begrip dat je met moeite naar je ma gaat
Verwarring alom wel mooi om te lezen en eenbeetje verwarring mee te geven
Lastig hoor, je hebt al afscheid genomen van je moeder hoe ze was maar ze is er toch nog wel. Ik heb verschillende keren voor het tehuis gestaan om mijn vader te bezoeken maar zag er zo tegen op dat ik omgekeerd ben. Ik voelde me dan ook schuldig maar wie kan weten hoe zwaar het is. Nou ja ik weet dat ik mijn best heb gedaan en hem tot het einde heb bezocht. En het duurde bij ons niet eens zo lang als bij jou moeder, het is alweer bijna 2 jaar geleden dat hij is overleden. Jij gaat er nog steeds heen, misschien mag het wel minder vaak om het vol te houden. Respect!