Weet je, als ik naar mijn moeder ga en naast haar bed sta dan voel ik me machteloos. Ik baal dat ik niets kan doen aan haar leven. Ik kan haar een knuffel geven en kussen. Kan tegen haar aan praten en kijken. Meestal ga ik uiteindelijk toch huilen.. pure machteloosheid.
Ik zie soms in de ogen van mijn moeder de moeheid van het leven. Alsof ze me stiekem vraagt of het niet genoeg is geweest.
En als ik dat denk te zien denk ik maar 1 ding… ja ma het is genoeg geweest.
Pure machteloosheid. ..
Het is erg om dit te moeten zien van je ouder, ik volg je blog al tijden en heb meegelezen hoe het met je moeder gaat, blijft moeilijk Menno. Ik heb het maar 2 dagen meegemaakt van mijn Pa. Maar respect oom dat je vaak langsgaat, ik weet dat dit ook wel eens anders is. En ik hoop voor je moeder dat zij haar rust gaat vinden als de tijd daar is. Sterkte kerel
Lieve Menno,
Ik weet hoe erg het is. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte en kracht toewensen.
Houd je taai.
Veel liefs,
Heidi
Lieve Menno, hou vast aan je liefde voor haar. Alle kracht die daarvoor nodig is wens ik je. Dinne
Lieve Menno,
Dit is verschrikkelijke moeilijk die machteloosheid.
Ik heb het vaker gezegt heb respect voor jou hoe je hier mee om gaat en hoe je het deelt in je blog.
Ik wens sterkte toe in deze moeilijke tijd.
En ik denk dat het goed is om te huilen.
Dikke knuffel Gertiena
Heftig hè Menno.
Ze moet wel een heel sterk hart hebben die moeder van jou.
Sterkte joh, ben blij dat ik dit nooit mee heb hoeven maken.
Onmenselijk en oneerlijk.