Het is eind januari 2015, het is inmiddels ruim een maand geleden dat wij afscheid hebben genomen van mijn moeder. Na lang ziek geweest te zijn gaf het lichaam het, gelukkig, op. Het was voor mij een nieuwe en eenmalige ervaring, geen ouders meer. Maf idee. Alsof je in ene alles helemaal alleen moet doen. er geen achtervang meer is die ouder heet. Geen mogelijkheid meer om fouten te maken. Dat kon natuurlijk al niet meer gezien de staat van mijn moeder maar toch. Het voelde op een gekke manier alleen (terwijl ik dat alles behalve ben!).

Ik rij meerdere keren per week langs de afslag naar het verpleeghuis. Meerdere keren heb ik de afgelopen tijd gedacht “hey ik moet weer even bij mijn ma langs, al weer even geleden” om vervolgens te realiseren dat dit niet meer kan. Er liggen zelfs nog spullen in het huis. Vind het moeilijk er naar toe te gaan en het op te halen.

Het voelt ook als een gat, het wegvallen van een zorg die je een tijd hebt gehad. Ik ben dankbaar dat ze niet meer hoeft te leven zoals ze de laatste maanden (misschien wel jaren) heeft geleefd maar je mist het verdorie toch. Zo nu en dan struin ik door oude foto’s die ik samen met de familie had verzameld voor de uitvaart. Dat maakt me weemoedig. Ik heb achterlijk veel foto’s van de afgelopen jaren waarin duidelijk de aftakeling te zien is. Die maken me nog weemoediger. Zo veel heeft ze moeten inleveren uiteindelijk.

Op de uitvaart draaiden foto’s van haar op de achtergrond. Het viel me pas daar op dat ze eigenlijk op elke foto breed lacht. Het was postuum een eerbetoon aan haar goede karakter en voor mij een herinnering dat het leven zo veel mooier is als je het lachend en open tegemoet kunt treden. Zo gaf ze me nog even een laatste les op de allerlaatste dag dat ze lijfelijk aanwezig was in ons leven… mooi mens 🙂