Ik ervaar iets wat ik zelden ervaar. Ik bespeur een moedeloosheid bij me. Een knagend gevoel van onmacht en onbegrip. De hardheid van de mens in het algemeen. De ongenuanceerdheid van mensen. Vanaf je comfortabele stoel oordelen over het welzijn van anderen. De vluchtelingen crisis als voorbeeld. Plaatjes zie ik voorbij komen waarop mensen lijden, vluchten of dood zijn. Niets lijkt ons meer te raken. Onthoofdingen van IS worden gedeeld en “we” kijken het zonder blikken of blozen als ware het een scene uit een spannende film.

Los gekoppeld van realiteit, losgekoppeld van empathisch vermogen. Van afstand met een nog grotere afstand commentaar leveren. Wij, als land, geen oorlog, geen echte armoede waarbij je op straat leeft en je pis en stront voorbij ziet drijven in de straat. Relatieve veiligheid die we niet graag delen met anderen. Tolerant? Ooit wel denk ik, nu denk ik dat we denken dat we tolerant zijn maar dat zijn we al jaren niet meer. Rechts en links keihard tegen elkaar op. Besluiteloosheid van een Europa waar ik ooit mijn hoop op vestigde.

Het erge is, ik weet ook niet wat ik er mee kan en moet. Geld? Dat helpt altijd en we moeten dan maar het vertrouwen hebben dat het komt daar waar het nodig is. Migranten? Wat mij betreft goed, we kampen met een vergrijzende bevolking en straks zijn er niet voldoende mensen om onze welvaart vast te houden. Misschien kunnen migranten daar bij helpen als we het zelf niet doen.

Moedeloos.. omdat ik het ook niet weet en met mij niemand. We willen niet kwijt wat we hebben en daarom zijn we misschien wel bang voor het onbekende. Aan de ene kant tienduizenden die vluchten of op zoek zijn naar een beter bestaan. Aan de andere kant tienduizenden die het moeten doen met minder zorg. Miljoenen naar boeren omdat ze de wet van vraag en aanbod niet respecteren. Miljoenen Miljarden naar virtuele instanties die blijkbaar de wereld doen verschrompelen als ze ophouden te bestaan.

Zoveel keuzes, zoveel (ongezouten en vaak kortzichtige domme) meningen … en zoveel onnodige doden, kinderen godbetert.. kinderen! … bah.. ik vind het alles behalve een fijne periode in het leven.