Paniek…. (vervolg op Geveld 1/2 ) stiekem toch 3 ipv 2 deeltjes

Blinde paniek borrelt op uit mijn maag. Mijn hoofd kan nog niet bevatten wat mijn lijf laat merken. Uit volle macht probeer ik mij te bewegen, krampachtig probeer ik iets te voelen.. iets hoe klein ook maar er is niets.

Paniek, ik weet even niet wat ik moet doen. Langzaam dringt door in mijn hoofd wat er lijkt te gebeuren. Op mijn rug op het fietspad op de Loosdrechtseweg besef ik langzaam dat mijn leven zoals ik het kende wel eens een hele nare wending zou kunnen krijgen.

En weer zie ik de bladeren, het groen zal me lang bij blijven. Het geschitter van de zon in mijn gezicht en de warmte voel ik alleen op mijn gezicht. In mijn hoofd gebeuren zoveel dingen tegelijkertijd. Paniek, ongeloof, ontkenning en mogelijke oplossingen. Ik bedenk me hoe het moet. Hoe wat moet hoe alles moet. Hoe .. HOE.. mijn jongste daar wil ik nog zo veel mee doen en hoe beweeg ik dan straks …

Toen ik jong was ben ik ooit eens onder water gehouden als geintje. Net even iets langer dan leuk was. Daar heb ik een angst voor verlies van controle aan over gehouden. Ook kleine ruimtes of vast zitten zijn niet aan mij besteed. Zweet breekt me dan uit en ik wil weg. Zet me in een achtbaan (wat ik op zich wel leuk vind) maar als de klem over het lichaam gaat om je niet uit dat ding te laten vallen dan is het klaar. Paniek.. direct..

Ik begin te roepen uit paniek. Claustrofobisch gevoel neemt me en ik weet even niet meer wat anders dan om hulp schreeuwen. Mijn hart slaat 180 beats per minuut. Ik hoor een auto stoppen en iemand vragen of het gaat. Ik reageer met een grapje als in “het is mooi weer ik dacht ik ga er even bij liggen”, blijkbaar is dat het verdedigingsmechanisme dat werkt voor de geest. Als ik daarna laat weten dat ik me niet kan bewegen schrikt de man wel een beetje en belt direct de ambulance.

Binnen korte tijd staan er veel mensen om me heen die allemaal vragen of ze wat kunnen doen. Sowieso heel emotioneel om te ervaren hoeveel goeie mensen er eigenlijk zijn. Mijn lippen trillen en het lijkt of ik in shock ben. De mensen die stopten blijken bezig te zijn met de verhuizing van iemand en hebben een bus vol met huisraad weg te brengen. Ze pakken een dekbed en leggen het over me heen. Het was een beetje surrealistisch daar op de grond, ikke met een mooi dik wit dekbed over me heen op een mooie warme lentedag.

Nog steeds bekruipt me een zwaar gevoel als ik terug ga in dit moment. Het gevoel van onmacht en paniek omdat je niet meer kunt beschikken over je lijf. Inmiddels is de ambulance gearriveerd en ze schatten mijn probleem ter plekke in. “Kun je dit, kun je dat, voel je dit, voel je dat…” op alles komt een nee. Ik krijg een brace om de nek en er komt een plank onder mij. Ze weten niet of ik mijn nek gebroken heb maar ze houden er wel rekening mee gezien het feit dat ik vanaf de nek naar beneden niks meer voel. Met veel rust en tact verplaatsten ze me naar de brancard en in de ambulance. Ik probeer nog een dank je wel te roepen naar de mensen die mij hebben geholpen.. ik weet helaas niet zeker of het aan is gekomen. Via deze weg nog, zo veel dank! Zo fijn dat er empathie en zorg bij een wildvreemde kan zitten.

In de ambulance krijg ik wat meer tijd om te realiseren dat het best wel mis is. Wederom probeer ik het weg te wuiven met humor en een kletspraatje. Standaard opmerkingen als “lekker een keertje zelf niet rijden” of “kom hier voor mijn rust he” als ze wat aan me vraagt. Ik krijg infuus zie ik en ze checkt de vitals. Ondertussen probeert ze er achter te komen wat ik wel of niet kan. Vooralsnog is dat bijzonder weinig .. en het koude zweet breekt me uit…