[a true story]

Ik weet nog dat ik omhoog keek, ik zag de felgroene kleuren van de bladeren aan de bomen boven me. Belicht door de vroege middag zon. Ze bewogen zacht en de lichtstraaltjes kropen er door, rustgevend was het. Ik weet niet precies hoe lang die rust duurde overigens… want vrij snel sloeg de paniek toe.

Vrijdag middag al weer even geleden. Nog even een lekker stukje trappen zei ik nog. Voor dat de jongste uit school komt. Het was prachtig weer en weinig wind, ideale omstandigheden om lekker te fietsen. Nee ik ben geen middle aged man in lycra.. ik draag geen lycra .. de rest klopt overigens akelig goed. Anyhoe, langs Utrecht en dan achterlangs Groenekan, Maartensdijk en Hollandsche Rading zo weer terug naar Hilversum.

Toch best wel moe van het niet al te veel tijd en wel wat kilometers wachtende voor het stoplicht. Ik ben wat moe en misschien wat minder scherp. Het licht gaat op groen en ik sla rechtsaf. Voor mij de goal de Utrechtseweg, eentja van de buiten categorie althans in mijn hoofd. Als het een klimmetje is van 1% dan is het veel 😉 Ik zet lekker aan en besluit mijn laatste krachten in de pedalen te stoppen. In korte tijd rijd ik rond de 30 kilometer per uur richting de kazerne. Ok ok geef me een beetje ruimte het is een oude aluminium Merida en geen carbon fiber fiets van 0.1 gram en er zitten off road banden op want het is een trekking bike… dus dan is 30 best hard (applaus!!!)

Het fietspad is smal en heeft veel begroeiing aan de zijkant waardoor het pad nog net even iets smaller is geworden. In tegengestelde richting komen 2 scholieren aangefietst. Blij dat het Vrijdag is blij dat ze lekker naar huis kunnen om te chillen en een paar dagen de school te vergeten. Ze praten gezellig en hebben lol. Telefoon in de hand en niet al te steady recht voor uit. Had ik al gezegd dat ik rond de 30 reed?

Ik herinner mij het volgende..

In het passeren van de jongens gebeurt er iets, ik blijf hangen.. haken iets.. er gebeurt iets. Mijn voorwiel begint te slingeren en ik probeer mijn balans te houden. Het wiel wappert en wiebelt en ik houd het niet meer. Het wiel klapt op. Nou weet ik niet hoeveel kennis jullie (ja jij als lezer) hebt van wielen maar diegene die haaks op de fiets staan schijnen het beroerd te doen.
Ik voel de controle wegvallen
De fiets gaat voorover en ik ga mee
Ik vlieg door de lucht in wat voor mij gevoel een eeuwigheid duurt
Ik kan niks doen ik land op mijn hoofd voorover op de grond
Ik roep nog hard een vloekwoord dat ik zelden gebruik en geloof me het was zijn naam ijdel gebruikt!
Ik voel een pijnscheut in mijn hoofd en een knak in de nek
Rol door en kom op mijn rug tot stilstand, handen gevouwen over mijn buik.
Ik vloek nog een keer en voel langzaam een pijn opkomen in mijn hoofd en voel dat ik bloed. Ik denk nog, een gat in mijn hoofd dat valt mee. Even bijkomen en dan rustig naar huis. Ik zie de fel groene bladeren boven me bewegen en de vroege middag zon schittert er doorheen.
…
…
…
Bijgekomen…

Ik probeer op te staan…

Ik probeer op te staan……..

IK PROBEER OP TE STAAN………….

Herpak mijzelf en wil mijn hoofd voelen en proberen te achterhalen wat er gebeurt is.

Ik beweeg in gedachten maar mijn lijf doet niets…

WHAT THE FUCK…

Wat ik ook doe, ik kan niet bewegen. Geen handen geen voeten geen hoofd geen niks. Ik hou mijzelf voor dat ik wel eens eerder gevallen ben en dat door de klap de lucht uit mijn longen is waardoor ik dit ervaar. Nog heel even wachten.
Maar niks… geen beweging in te krijgen. Paniek begint zich meester van me te maken. Jezus het zal toch niet denk ik nog. Nee het komt goed geef het even.

Ik zie de bladeren felgroen schitteren in de zon boven me en raak in paniek…..

Zo’n 3,5 jaar geleden een toevallige ontmoeting, gewoon ergens waar je elkaar tegen het lijf loopt zonder dat daar aanleiding voor is. Het was daar dat je vertelde dat je, net als je vader, diagnose ALS had gekregen. Terecht kapot geslagen door dergelijk nieuws was je (waren jullie) en een traan en knuffel is wat je kunt doen… Veel te jong voor een last als deze.

Zo vaak waren we niet bij elkaar maar genoeg om veel lief en leed van de zijkant mee te maken. Altijd even bijpraten in de loop met de honden. Gekke nieuwtjes en diepe gesprekken over onderwerpen die je niet makkelijk bespreekt. Een vriendin? Absoluut meer dan een kennis… kende je redelijk goed eigenlijk. Positief en vol humor en soms ook wel een zwart randje.

Natuurlijk komen we langs… Met enige regelmaat bedenk je dat je langs wil en moet. Hoe zou het gaan met je. Dan kwam ik je familie of man tegen welke mij bij praatte over hoe het ging. Niet zo heel goed en terecht pissed op het leven.

Ik kom snel langs…

Dan neemt het leven je in beslag, de dagelijkse beslommeringen en zaken die ook belangrijk zijn of in ieder geval lijken. En dat bezoek komt echt.

Vandaag was het zo ver, na veel te lang waren we bij je. Er was rust, verdriet, mooie woorden. Geen smoezen meer, geen uitwegen geen andere dingen.. vandaag was alleen voor en over jou.

Het was een bijzonder intense uitvaart …

Help die klote ziekte te bestrijden…  Stichting ALS Nederland