Brief aan de almachtige (ofzo)

Beste God, lieve God, weledelgestrenge God.. Hoe begin je zo’n gebedsbrief eigenlijk?
Nou ja aangezien hij (is het een hij?) en ik al geruime tijd niet meer praten hou ik het maar op Beste God.

Beste God dus, ik heb een vraag die mij al heel lang dwars zit. Het gaat een beetje over u vandaar dat ik u er maar mee lastig val. Nee geen zorgen ik ga niet zeuren over waarom u de armoede niet oplost en kanker niet stopt want ik weet dat u dat niet kan… Als u dat kon was het al lang gebeurt toch?

Nee ik wil het even hebben over boete doen. U kent het wel, boete kleed, karma etc etc. Wat je zaait zul je oogsten en meer van dat soort zaken. Hoe zit dat nou? Behandeld u al deze zaken of gaat dat steekproef gewijs? En als ik dan toch aan het vragen ben, gaat het wel eens mis? Ben geneigd om te zeggen “u bent ook maar een mens” maar dat lijkt me niet helemaal kloppen. Maar eerlijk.. Gaat het wel eens mis?

Ja ik vraag dat met een reden. Ik zie namelijk best wel veel ongelijkheid in mijn leven. Ik zie mensen die ooit heel slecht waren rustig oud worden in een tropisch paradijs in Zuid Amerika bijvoorbeeld. Of mensen die anderen verschrikkelijk hebben genaaid, nee niet alleen de bank directeuren van het afgelopen decennia, die uiterst goed slapen ‘s nachts en plezierige golf uitjes hebben afgewisseld met een halfjaar verblijf op een buiten verblijf ook weer op een verre tropische bestemming. Die blakende van gezondheid op hoge leeftijd rustig inslapen in bed.

Als ik dan zoals vandaag weer even bij mijn moeder ben dan kan ik mij niet onttrekken aan het feit dat u gewoon een fout heeft gemaakt. Die Alzheimer was helemaal niet voor mijn moeder gekkie. Kijk de boeken er nog eens op na. Ze was lief, harde werkster, eerlijk en goed gelovig. Heeft nooit een ander slecht behandeld of besodemieterd. Echt kijk kou nog eens goed want dit klopt niet.

Misschien had u een beetje kunnen geven aan haar want ze heeft wel eens gescholden en ja ze is ook wel een keer dronken geweest. Denk zelfs dat ze wel eens sex voor het huwelijk heeft gehad. Ja dus een beetje zou ik begrijpen. Vergeetachtigheid ofzo of gebroken heup of iets dergelijks. Er is vast wel een creatiever ziekte te bedenken toch?

Want ik neem aan dat u het rete druk heeft en niet alle mensen individueel kunt bekijken en daarom help ik u wat.

Ja Elly heet ze en ze ligt nu plat. Ja herkent niemand meer klopt en ze kan niet meer lopen, eten, drinken, denken, plassen, poepen, lachen etc.. Die dus. Ze ligt nu gewoon een beetje te zijn en ja dat is het wel. Zit niet veel meer bij zeg maar.

Nou ik hoop oprecht dat u de moeite neemt dit even uit te zoeken en kijken of er geen foutje is gemaakt. Als dat zo is, ach even goede vrienden hoor… We maken allemaal wel eens een fout. Het toegeven scheelt al.
Als er de mogelijkheid is een en ander nog recht te trekken dan ben ik gaarne bereid mee te denken met wie dan de Alzheimer mag krijgen ok?

Nou dank voor het lezen en hopelijk tot horens.

Met vriendelijke (goddelijke) groet,

Menno Drenth
image

Voorbereiden

Voorbereiden, je ergens klaar voor maken dat het gaat gebeuren. Op veel dingen kun je je voorbereiden maar ook een flink aantal dingen niet. Die dingen overkomen je waar je bij staat en soms zijn ze zo heftig dat je even niet meer weet wat te doen. Het gekke is dat wat je ook doet om alles te regelen je altijd onvoorbereid blijkt te zijn als dat onverwachte gebeurt.

Mag graag refereren naar mijn moeder met Alzheimer. Zij is een mooi voorbeeld van hoe het leven soms loopt en dat, ja het is lullig maar waar, het leven gewoon niet altijd eerlijk is. Mijn moeder weet je, redelijk jong weduwe, en pakt toch op en door. Gaat vaker weg en leert weer genieten van het leven zonder haar steun en toeverlaat die ze gedurende heel veel jaren haar man heeft genoemd. En pats voor je het weet gaan er wat cellen in je hersenen anders functioneren en heb je in mum van tijd in ene een dodelijke ziekte. Hoe kun je daar nou op voorbereiden?

Zag een man bij Hello Goodbye vertellen over zijn vader van 65 die diagnose Alzheimer had gehad. De jongen vertelde over de aftakeling van zijn vader met rode ogen. Ik voelde diep en intens met hem mee omdat ik weet dat de aftakeling waar hij over praat nog helemaal niets is. Dat met een beetje pech zijn vader heel oud gaat worden en nog 10 jaar door leeft. Dat hij, net als ik, ooit in het oor van zijn vader zal fluisteren dat we het niet erg vinden als je ‘s morgens niet meer wakker gaat worden… dat weet die jongen allemaal nog niet…,

Als je gaat voorbereiden op alles wat zou kunnen gebeuren heb je geen leven meer. Dan ben je de godganse dag bezig met wat “kan” gebeuren. Niet doen dus! Gewoon doen wat moet en genieten van wat mag! Rekening houden met sommige dingen en de rest maar over je heen laten komen.

Weet uit ervaring dat je soms zo in het nauw gedreven kan worden door onverwachte omstandigheden dat je echt niet meer weet hoe je er uit komt. Het is dat moment dat je denkt niet lager te kunnen zakken dat er altijd wel iets gebeurt waardoor je toch nog lager kan zakken. Het is pas als je dat hebt gehad dat je kan gaan werken aan herstel. Rock bottom .. en dan weer omhoog. Laat je helpen door mensen die je vertrouwd en weet je.. dan komt het goed.

Wat ik mooi vond te ontdekken is dat vanuit de meest wazige hoekjes van het leven in ene dingen gebeuren die je nooit had kunnen voorzien. Die zijn soms heel naar maar meestal heel goed! Mensen waarvan je het niet verwacht staan onder, naast, voor, achter en boven je en mensen van wie je het wel verwacht krijg je geen gehoor. Het helpt wel te “swifferen” door het vriendenlijstje dat in het echte leven bijgehouden wordt.

Voorbereiden, doe het als je op vakantie gaat of als je gaat schilderen maar wat betreft het leven zou ik er niet te veel waarde aan hechten. Het komt toch zoals het komt! Zorg er voor dat je houvast weet te vinden bij je zelf, dan komt het allemaal wel goed. Tot voor een maand of wat geleden was alles wat ik zag grijs en grauw. Inmiddels zien jullie samen met mij weer heel veel zonnetjes voorbij komen 😉 #guiltypleasure

SONY DSC

 

Zeg…

Hoi Ma alles ok? Ja ik dacht laat ik maar weer eens schrijven dat is inmiddels al zo lang geleden. Praten lukt eigenlijk zelden nog maar samen he. Ja druk joh.. Werk en de kinderen en ja gewoon de dagelijkse beslommeringen je weet wel hoe dat gaat.

Nou ik je toch spreek he, hoe gaat “dat” eigenlijk? Ik ben inmiddels ruim de 40 voorbij en dan lijkt het alsof je vaker even stopt om naast je en achter je te kijken. Vandaar mijn vraag want ik zeg net nog “je weet hoe dat gaat” tegen je. Vertel mij eens hoe “dat” ging bij jou eigenlijk? Want ik heb vaak het idee dat je “dat” allemaal met 2 vingers in de neus deed. Alsof je er nooit moeite voor hoefde te doen.

Hoe deed je dat? Ok ja ik weet dat pa er ook wel eens was maar uiteindelijk maar heel zelden. En dan nog vaak in de avond en wat later. Ja lol irritant is dat he als ze zich er mee gaan bemoeien omdat ze ook een keer thuis zijn.. Ja dat herken ik wel.
Maar hoe dan? Als ik uit school kwam was je daar. Als ik de koelkast open deed stond er altijd wat in en mijn bed en kleren waren altijd op tijd schoon en   gewassen in de kast beschikbaar. Dan had je ook nog tijd om wat met me te doen.. En ik wil graag je geheim..

Ik weet niet wanneer je de kans krijgt de brief te lezen maar als je ooit die kans nog eens krijgt zou ik het fijn vinden als je me kan antwoorden. Hoef echt geen lange uitleg hoor. Gewoon een kattebelletje is prima.

Nou tot dat ik van je hoor rommel ik nog wel even door!

Mis je enorm nadat je bent verhuist naar die andere wereld en hoop stiekem dat je heel af en toe nog eens aan mij en de jongens denkt. Weet dat wij veel aan jou denken en we je missen.

Dikke kus.. En vette knuffel.. Ook van de kinderen XxxxxX

Oh en je kleindochter is 12 geworden… Heb maar wat uit jouw naam gegeven.. Hoop dat je dat ok vind x

image

Menno

Verwarring

sunsets

Ik ben in verwarring… dat gebeurt iedereen wel eens en nu dus mij. Ik ben in verwarring met best wel veel dingen. Ben gestopt met roken al weer even geleden en ik ben in verwarring omdat ik deze keer mijzelf niet heb laten verleiden om weer te beginnen zoals alle andere keren.

Ik ben in verwarring omdat ik niet zo goed weet wat er nu gaat komen. Niet zo goed weet wat sommige van mij verwachten dat ik doe en waardoor ik dus in verwarring raak. Maak me normaal niet zo druk over wat anderen vinden maar in dit geval is het juist heel erg belangrijk wat die anderen daar van vinden. De tekenen zijn in mijn ogen karig en vaag en laten verwarring achter.

Ik ben in verwarring omdat ik steeds vaker met tegenzin naar mijn moeder ga. Dat heb ik nooit gehad.. ik ging altijd met een soort van plezier en energie voor 10. Nu niet.. misschien wel omdat het dragen van haar lot op feitelijk alleen mijn schouders gewoon te veel aan het worden is? Het is onmogelijk uit te leggen wat het met je omgeving doet deze ziekte. Zo ver heen is ze.. zo hulpeloos en niemand die het begrijpt. Ik wel, ik ben met haar meegereisd tot de halte waar ik uit moest stappen omdat verder meereizen niet meer mogelijk was. Vanaf dat punt heb ik haar uitgezwaaid en sta ik nog steeds te zwaaien..

Ik ben in verwarring omdat ik soms niet weet wat ik aan moet met de sociale media. Als ik dan mensen lees die elke dag een FaceBook gebruiken als maatje om tegen te praten dan doet me dat iets. Doe ik dat ook? Nee geloof het niet maar vind het niet erg als iemand me er op wijst. Het voelt een beetje .. ja triest is denk ik het mooiste woord als ik dat zie. Aan het einde van de dag je dag opsommen op FB of welke sociale media dan ook omdat er niemand naast je zit. Is dat triest? Nee want het is menselijk dat je de dag wilt delen met iemand.. alleen is die iemand in de vorm van een FaceBook dan wel de juiste weg? Helpt een like of een bevestiging je beter slapen? Voor mij persoonlijk is het niet de weg en gelukkig is dat voor iedereen verschillend want anders zaten we allemaal de hele dag allemaal hetzelfde te doen 😉

Verwarring alom dus maar gelukkig  schept dat ook ruimte om dingen te doen. Ergens over na te denken en beslissingen te nemen. Mijn moeder, .. ik heb besloten dat ik het mijn plicht vind naar haar toe te gaan en als ik het een keertje dan wat minder vind dat is dan jammer. Ze heeft ook zo veel voor mij gedaan en buiten dat.. als ik het niet doe wie doet het dan?

Wat ik moet doen om te weten wat er gaat komen? Geen idee en daarom doe ik maar wat. De Engelsen hebben daar de mooie uitspraak voor “i’m winging it” wat zoveel betekend als “ik probeer ook maar wat” en meer is het niet. Ik probeer ook maar wat en soms gaat dat goed en vaak gaat dat grandioos fout..

Verwarring… niet in de laatste plaats of ik wel op “publish” zou drukken

Of ik wel moet delen wat me bezig houd

Of ik niet te open ben…

Verwarring..  moet je voorstellen hoe een mens met beginnend Alzheimer zich moet voelen…

 

Waarom eigenlijk?

Herkennen jullie dat? Zo’n moment dat je denkt.. “Waarom eigenlijk”? Kan voorkomen op veel manieren. Waarom groeien dingen eigenlijk of waarom ademen dingen.. maar ook waarom doet iemand dat of waarom doe ik dat?

Ik heb ze ook en soms zijn ze heel overweldigend en bedreigend. Waarom stap ik uit mijn bed ‘s ochtends? Waarom doe ik dat of doe ik dat niet? Waarom post ik op FaceBook.. waarom zit ik te bloggen..

Waarom ga ik bij mijn moeder langs? Het arme mens heeft geen idee dat ik kom, geen idee dat ik er ben.. en geen idee dat ik geweest ben dus waarom ga ik er dan toch naar toe? Heeft het te maken met het eigenwaarde gevoel? Voel ik me beter als ik bij haar geweest ben omdat ik dat denk dat ik een beter mens ben als dat ik nooit meer kom? Wat maakt me beter dan die ander die niet meer komt.. dat ik haar eten kan geven? Of koffie in een tuitbeker kan laten drinken?

Of heeft het te maken met iets anders? In haar geval weet ik het wel hoor. Ondanks dat ze niets meer kan en niets meer zegt, hoort of doet is ze nog steeds mijn moeder en bij een moeder hoor je je thuis te voelen. Ze is iemand waar ik me compleet veilig en geborgen voel. Alleen al haar aanwezigheid doet dat met me. Ik kan tegen haar aan praten en ze luistert. Ze begrijpt en hoort niets maar ze luistert.. En net als vroeger zal ze niet oordelen, niet vertellen wat ik moet doen .. ze zal luisteren en waar nodig een schouder bieden. Al is die schouder tegenwoordig veel harder dan dat die vroeger ooit was.

Het gevoel hebben dat je iets doet wat betekenis heeft. Iets dat ergens iets goed doet voor wie dan ook en niet helemaal in de laatste plaats voor mijzelf. Daarom doe ik wat ik doe.. en daarom zal ik sommige dingen ook blijven doen waaronder mijn moeder bezoeken tot de dag dat ze niet meer ademt.

En jij.. ja jij… ook jij zit in het daarom..

Dus als je me vraagt waarom? Nou.. daarom..