“opzeggen?” vraagt de aardige mevrouw aan de andere kant van de lijn..  “dat kan maar dat moet uw moeder zelf doen..” Ik vertel haar de situatie en leg uit dat mijn moeder inmiddels niet meer in staat is dat zelf zo makkelijk te doen. De aardige dame legt aan de andere kant uit dat ze dan niets voor ons kan betekenen. “We deden het wel..” gaat ze verder “maar we hebben situaties gehad waar een bewoner na een lange tijd uit huis geweest te zijn terug kwam om te ontdekken dat de huur van het huis was opgezegd.. ” .. en terwijl ze dat verteld herinner ik mij een zwarte periode in Hilversum waar de zwervers en masse over de straten liepen.. als maden uit een groene bak op een mooie zomerdag… “verrek .. dat waren zij dus… ” denk ik hardop… en de vrouw vraagt zich af wat ik bedoelde.. Met een zwierige zwaai draai ik het gesprek terug op mijn moeder en vraag haar wat te doen.. “u moet een machtiging krijgen of haar wilsonbekwaam laten verklaren en u als vertegenwoordiger laten optreden…” .. Ik bedank haar voor de info en hang op..

Het huis van mijn moeder is een huurhuis (zou bijna zeggen godzijdank met de staat waarin het is toen ze het verliet!) maar de huur loopt door. Ze is er niet meer komt er niet meer en het kost een aardige duit. Opzeggen was dus geen optie op dit moment. Wilsonbekwaam dus… ok.. Met veel zin sla ik het internet er op na en met veel zin klik ik na 10 minuten weer op het kruisje rechtsboven in… Kelere, wat een gedoe.. een oerwoud van regels gevuld met bavianen die daar wel raad op weten voor de juiste prijs.. hmm.. “goede raad is duur” denk ik maar zo duur?? ..

Via mijn werkzaamheden als zelfstandig ondernemer was ik inmiddels in contact gekomen met een notaris, een leuke vriendelijk niet stoffige notaris.. een notaris waar je niet het gevoel krijgt dat het knippen en plakken van teksten tot zwarte magie is verheven en waar je op duistere wijze met een veel dunnere portemonnee naar buiten loopt.. murw geslagen door de juridische termen. Ik bel haar op en doe mijn verhaal… We maken een afspraak om het geheel verder uit te zoeken maar ze weet wel wat..

“machtiging is het makkelijkste” verteld ze.. “ik zoek je moeder op en stel haar een paar vragen of ze in staat is bepaalde beslissingen te nemen.. en als ik vind dat ze dat kan kunnen we het zo regelen… ” “lijkt me een prima plan” zeg ik enthousiast.. niet wetende dat mijn enthousiasme wel weer eens de realiteit voorbij zou kunnen streven…

“wat voor vragen stel je dan? “‘ vraag ik haar voordat we daadwerkelijk aan tafel gaan zitten met mijn moeder… “nou ja bijvoorbeeld of ze liever wil dat jij, haar zoon, haar belangen behartigt of Pipo de clown…” stiekem hoop ik dat ze pipo zegt want dat heb ik eindelijk een reden om dat pak dat al jaren in de kast hangt weer een aan te trekken.. de laatste keer was geen succes .. huilende kinderen enzo.. politie… boze honden .. toestanden.. ander blog..

We zitten bij mijn moeder en ik zie het al.. ze is in een redelijke bui wat niet meer inhoud dan dat ze niet de hele tijd huilt.. Ze zit in zo’n periode op dat moment dat ze om alles huilt.. net zoals de metroman en is zoooo 2009 .. not done.. ze huilt om de koffie, om de hond, om de plant.. en om mij.. dat laatste is natuurlijk geheel begrijpelijk… hou het zelf niet eens droog ‘s ochtends in de spiegel.. maar ze is redelijk.. ze kan wat lachen en is monter.

De notaris begint haar rondje en vraagt haar het een en ander… Het is al snel duidelijk.. op de vraag wie haar geld zou moeten beheren ik of Pipo komt een vaag lachje om haar mond en ik verwacht elk moment te horen.. “pipo natuurlijk.. die weet hoe dat moet.. ” dat zou ze gezegd hebben al was het maar om mij te stangen … maar er komt niets… ze wil beginnen met praten en …. verteld haar hoe mooi de blaadjes aan de parasol zijn…. terwijl ze aan haar vingers plukt. Ze heeft inmiddels ook de aandacht spanne van een oost Irakees spanhalterbloempje.. en geloof me.. die is kort!!!!

De notaris laat mij weten dat ze binnen de grenzen van het acceptabele niet in staat is haar mij te laten machtigen, “ze is te ver weg van de realiteit” verteld ze me.. Ik baal natuurlijk als een steker en voorzie alweer een hoop gedoe.. Gelukkig ken ik de notaris goed en zoals ik al zei, ze is alles behalve stoffig. Ze legt een pakje papier op tafel en legt uit “ik had dit vast opgezocht in het geval dat het niet zou lukken. Het zijn de papieren die je nodig hebt om juridisch haar te kunnen vertegenwoordigen..” Ik krijg het hele verhaal en weet binnen 10 minuten exact wat ik moet doen.. iets wat op Internet met tegenstrijdige en lastige verhalen niet te doen is zowat.. Sowieso faalt het internet dan in ene .. niet omdat het niet goed is maar omdat het geen benul heeft van wie er achter de knoppen zit. Bij deze ook een betoog voor een “blonT’ knop op Google.. dan kan ik die indrukken en zullen mijn zoekresultaten  automatisch aangepast worden aan mijn wensen… ergo… 1 pagina met het juiste antwoord… #durftedromen

Papieren mee en invullen maar dus..

We zijn inmiddels al weer even verder en het ligt er nog.. Het kantongerecht heeft het druk en de rechter zelf moet komen kijken of ze inderdaad niet zelf kan kiezen.. Alleen dat feit geeft al aan dat het een proces is voor hen met een lange adem… De gemiddelde rechter heeft zo’n berg werk op zijn bureau liggen dat als hij een euro voor elk stuk papier zou krijgen hij, zijn kinderen, kleinkinderen en 7 generaties daarna geen gebrek hadden aan euro’s…. alleen waar laat je zoveel euro stukken?
Het huis is er nog en stiekem ben ik ook wel weer blij.. ik kan er nog even heen, door de gang lopen, op de bank zitten en gewoon even thuis voelen.. alleen de prijs voor dat gevoel is wat hoog…

We hadden het eerder moeten regelen, toen ze nog redelijk was hadden we dit moeten doen maar zoals altijd .. druk, bezig, valt wel mee en komt straks wel … en zie het resultaat. Een hoop gedoe dat voorkomen had kunnen worden en een teleurstelling had kunnen worden voorkomen, ik had dan wel gewoon in clownspak op pad gekund..

Ik zit hier en realiseer me dat ik iets mis… ik weet niet zo goed wat maar dat ik het mis weet ik. Ik weet dat omdat ik zoek… ik zoek naar iets dat ik mis maar wat mis ik dan?

Wat is missen eigenlijk? Is het een melancholisch gemis.. een hunkering naar hoe iets was? Is het missen naar dat het missen naar het echte moment of naar het idee van dat moment? Is missen iets dat je kwijt bent geraakt zonder dat je het weet?

Je kunt veel missen.. en ik hoor de zeeman die dronken verdronk in de haven denken.. “ja lekker op tijd.. ik miste het stoepje en daarna een reddingsvlot…” en de vrouw die de afslag voorbij reed, hem nog wilde halen en in plaats daarvan een paal en het viaduct raakt ..”ik zou willen dat ik de afslag niet had gemist…” maar dat is toch net even een ander soort missen. Geen waardeoordeel mijnerzijds want ik denk dat zowel de zeeman als de vrouw het missen als zeer ernstig hebben ervaren maar het is anders…

Kun je eigenlijk iets missen? .. je tanden.. die kun je missen.. als kiespijn en een broodje sabbelen gaat ook .. of pap eten… dat gaat prima. De trein missen dat gaat ook, neem je wel een trein later.. komt goed… Maar echt missen… je hart missen dat schijnt vrij lastig te zijn. Er zijn mooie apparaten die die functie overnemen maar dan de trein in.. dat is lastig… die ga je dan zeker missen. Je kunt personen missen niet het persoon maar wie de persoon was, de suggestie van de persoon. Terughalen gaat niet.. ik heb er wel eens over gedacht mijn vader te halen en het weinige dat nog rest van hem naast me te zetten… We leven in een land waar vanzelfsprekende dingen in regels worden vastgelegd en ik heb begrepen dat het opgraven van je vader en het rottende karkas naast je neer zetten omdat je wil testen of dat helpt tegen het gemis per wet verboden is… … tsss.. Hollanders…

Missen is een gevoel, een knoop in je maag een hunkering naar iets. Iets dat je had en niet (meer) hebt.. want als je het nooit had kun je het ook niet missen… Geld bijvoorbeeld.. dat mis ik niet 🙂 .. en schimmel.. mis ik ook niet … maar de zon.. die kan ik missen .. of mijn jeugd.. dat ook. Het was maar is niet meer. Missen is een liedje op de radio die je terugbrengt naar een moment, een tijd .. een ervaring…

Wat heeft het voor zin om te missen? Met missen krijg je het niet terug. Het consumeert je tot op het bot, tot er niets meer is behalve afvlakking en afstomping van jezelf. Een omhulsel zonder iets… en toch… toch missen we…

Ik denk dat missen hoort bij je zijn, het definieert je persoon, het maakt wie je bent en het vormt wat je zal zijn. Maar het kan enorm klote voelen het kan je verlammen en je focus wegdraaien van je doelen.. en met een beetje pech kun je er nog van verdrinken ook..

Ik mis meerdere dingen, alledaagse dingen en wat ooit was dingen, melancholie en realiteit van de dag. Ik mis dat ik mijn moeder niet kan vragen om raad.. ik mis dat ik mijn vader niet kan vragen om raad. Ik mis … ik mis…

ik mis….

fok, ik mis een afspraak…

klik voor vorige hoofdstuk

Tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis op de “hersendag” wat niet hetzelfde is als bijvoorbeeld Koninginnedag of Bevrijdingsdag … althans in mijn beleving niet, hebben ze ook het hart van mijn moeder onderzocht. De Geriater hoorde ruis bij het eerste onderzoek en die ruis blijkt niet voor niets te zijn. Ze heeft last van een verkalkte hartklep… op zich hebben veel ouderen last van verkalking in het bloed wat zich dan vastzet op aders of in dit geval de hartklep.

We maken een afspraak met de cardioloog om het geheel in te schatten op waarde en te kijken wat we er mee moeten gaan doen. De cardioloog is anders dan verwacht.. niet het type dat je verwacht.. lang, bril, goed gekamd haar en intellectueel uit de ogen kijkend naar alles behalve de persoon waar het over gaat.. nee deze cardioloog is anders.. Ten eerste is het een vrouw en ik verbaas me weer over mijn vermogen tot observeren en verwerken van de info.. ja.. het is een vrouw ik weet het zeker… Het is een vrouw met zuid Europees bloed, donker haar niet te groot .. ze moet Spaans zijn dat kan niet anders.. daar wonen alleen maar kleine donker harige vrouwen dat weet iedereen.. het accent dat ze heeft geeft niets weg en lijkt in het geheel niet op Manuel uit “Fawlty Towers” … Het is een leuke vrouw maar dat hadden jullie inmiddels begrepen ..

Na een aantal onderzoeken zoals een echo en scan is het duidelijk de hartklep is goed verkalkt en moet onder controle komen. We spreken af over 5 maanden terug te komen en te kijken wat de progressie is…. Ze heeft nergens last van en is niet vermoeid .. meestal de eerste tekenen dat er iets mis is met het hart…

We lopen vanaf de parkeerplaats naar de afdeling Cardiologie en wachten rustig op wat komen gaat. “Wat doen we hier eigenlijk?” vraagt mijn moeder en ik leg haar zo goed en zo kwaad uit wat we komen doen.. dat heb ik inmiddels in de vingers.. uitleggen.. ik doe dat dezer dagen een keer of 5 per dag aan haar. Uitleggen hoe de magnetron werkt of waar de lepels liggen.. zelfs hoe ze de telefoon moest gebruiken terwijl ze die in haar handen had met mij aan de andere kant… “Het gaat hard” zegt de Cardioloog “laten we bespreken wat de opties zijn” zegt ze… “In haar staat is een operatie niet echt een optie” vervolgd ze haar verhaal “maar eventueel zouden we kunnen overwegen het via de lies te doen..” ze praat nog even door en verteld ons in niet al te veel detail wat dat dan precies inhoud… Ik heb onthouden, varkens, lies, lange buis en nepklep… Deze ingreep is minder ingrijpend dan een open hart operatie maar staat relatief gezien nog in de kinderschoenen. We besluiten nog een periode van 5 maanden te wachten en ze zal contact opnemen met de Geriater om een en ander door te spreken.

“Ze zit op het kantelpunt nu” verteld de Cardioloog, “we moeten nu beslissen of we wat gaan doen…” het is 5 maanden later en mijn moeder en ik zijn er weer.. ze is echt veel slechter dan de laatste keer en dan met name geestelijk… “de vraag is” vervolgd de cardioloog…”wat we gaan doen.. we hebben het intern overlegd en zijn van mening dat het waarschijnlijk geen goed idee is haar te helpen. Ze is zo in de war en de vooronderzoeken die bepalen of ze geschikt is voor een dergelijke ingreep ..” varkens, lies, lange buis en nepklep … “… en die vooronderzoeken zijn niet allemaal even zwaar maar er zitten een aantal hele zware bij.. zeker als we de ader vanuit de lies moeten controleren of deze wel geschikt is…” … Ik heb wat moeite alles te verwerken.. ze heeft een probleem met haar hart maar door haar geestestoestand kan ze daar dus eigenlijk niet aan geholpen worden? .. met andere woorden.. sterf maar? … Ik weet het even niet en besluit het voor te leggen aan mijn broers..

De eerste reacties waren “natuurlijk.. doen!!!” “we kunnen haar toch niet laten doodgaan!!!” .. maar na lang praten en wikken en wegen komen ook wij tot de zelfde conclusie.. het is meer kwaad doen dan goed…..

Februari 2010, ik zit op kantoor bij het hoofd van het verpleeghuis, tegenover mij ook de maatschappelijk werkster van het huis… “Menno, we willen wat met je overleggen …” begint ze.. en nee ze tutoyeerde niet zo maar ik had toestemming gegeven .. zo ben ik .. “we willen graag met je overleggen wat we moeten doen als er gierende sirenes voor de deur komen en je moeder komen halen..” … even weet ik niet precies wat ze bedoelen ondanks dat ik de meeste omzichtige vragen altijd wel weet te raden… “hoe bedoel je?” vraag ik haar… “nou..” gaat ze verder..”als er iets met je moeder gebeurt waardoor we bijvoorbeeld moeten reanimeren of ze krijgt iets ernstigs waar directe hulp voor nodig is.. hoever gaan we om haar terug te halen….” …

….

….

Daar zit je dan… de jongste van het gezin, het minste tijd met haar gehad en dan de vraag.. laten we haar doodgaan of halen we haar terug met alle complicaties van dien. Ze vragen het niet zomaar.. ze hebben daar ervaring mee. Mensen met Alzheimer die al wat verder zijn die reageren niet zo goed op narcose en stilstaande harten.. nou ben ik van mening dat niemand echt heel goed kan reageren op stilstaande harten maar dat is schijnbaar geen argument in deze… “sja… jemig.. dat is me nogal een vraag” zeg ik tegen haar… De maatschappelijk werkster zat klaar me bij te staan met raad en daad in deze omdat het geen eenvoudige beslissingen zijn. Ik heb er even over nagedacht, ben bij mijn moeder gaan zitten en heb gekeken en waar mogelijk gepraat…. en na 15 minuten was de beslissing helder… Ik heb de papieren getekend en daarmee het doodsvonnis van mijn moeder.. die handtekening was zwaar maar voelde op een hele rare manier ook best als een verlichting.

Het is passieve euthanasie, .. actief kan niet meer… daarvoor zijn we te laat. Ik heb haar (in overleg uiteraard) het respect getoond dat ze graag gezien zou hebben… we laten haar gaan als het zover is…

Ik hoop dat als mijn kinderen dit later ooit lezen ze exact hetzelfde doen!

klik voor vorige hoofdstuk

Ik had alles gepland alles bedacht.. ik ging het huis opruimen! .. Zelfverzekerder dan ooit op weg naar mijn ouderlijk huis. De lampen branden en de kachel staat inmiddels op een behaaglijke temperatuur. De televisie aan en de koffie pruttelt… Verhuisdozen in de gang, stickers en pakpapier staat klaar… Omdat ik onverwacht vroeg in het huis was had ik nog niet gegeten… de Chinees dan maar… snel klaar en nooit echt duur… Nasi Speciaal.. nummer 32 als je het weten wil…”Sambal en spiegei” bij…

Ik zit op de bank met bord op schoot… eerst even afgewassen want mijn moeder was er niet helemaal meer bij de laatste tijd… Het is lekker maar zoals altijd veel te veel (ik weet wat we eten morgen!) … en dan opeens.. vanuit het niets komt het op.. ik loop naar de gang en zie daar in gedachten mijn moeder liggen…

Het is januari 2010… mijn moeder kan eigenlijk niet meer thuiswonen en heeft dagelijks hulp. Hulp bij het opstaan en douchen, hulp in de huishouding en hulp bij het naar bed gaan. Het gebeurde maar al te vaak dat de vriendelijke (inmiddels tot het bot uitgezogen) thuishulp ‘s avonds kwam en mijn moeder klaarmaakt voor bed in de ijdele hoop dat ze dan lekker ging slapen.. Mijn oude buren (en de buren van mijn moeder… even uitleggen voor hen die me af en toe kwijtraken!) vertelden mij een ander verhaal.

Als de thuishulp alle lichten had uitgedaan en het huis verliet duurde het vaak slechts 10 minuten.. dan begon ze te spoken.. Ze stapte uit bed en begon zich aan te kleden. Dat was nooit helemaal of totaal niet geschikt.. Dan ging ze door het huis en als een soort van ruilrat aan de gang.. “dit moet hier en dat moet daar.. waar is pa eigenlijk?” … van boven naar beneden.. geen rust in haar kont… alles verplaatsen en complete chaos. ” ‘s avonds en ‘s nachts huilt ze vaak” verteld mijn oude buurvrouw… ze gaat verder en verteld dat ze wanhopig door het huis loopt en mompelt tijdens het huilen.. “ik ben helemaal alleen.. ” … “ik weet het niet meer…” “ik geloof dat ik gek wor..” zijn zinnen die elke dag weer terugkomen…

Januari 2010… de telefoon gaat op een tijdstip dat je dat niet verwacht… het is de thuishulp.. “je moeder is van de trap gevallen!” verteld ze met een klein beetje paniek in haar stem… “ik heb de ambulance gebeld maar kun je komen?” vraagt ze omdat ook zei niet weet wat ze met de situatie moet… Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik ‘s ochtends nou niet de meest snelle ben.. sterker nog ik denk dat een gemiddelde oost Europese Shanti slak mij 3 x inhaalt met 2 vingers in de neus… wat mij trouwens doet afvragen of een slak een neus heeft.. maar dat terzijde… maar die ochtend was ik binnen 5 minuten klaar en op weg naar het huis van mijn moeder. Gelukkig woont ze niet ver en ben ik er in een paar minuten.. Kan niet garanderen dat ik die ochtend net zo’n heer in het verkeer was als altijd maar dat is dan even niet anders…

Ik doe de deur open en zie mijn moeder liggen.. half tegen de trap met een kleed over haar heen. De thuishulp is zichtbaar blij dat ik er ben en verteld haar verhaal.. “ik kwam binnen en toen lag ze er al” verteld ze.. “ik heb geen idee hoelang ze er al lag maar ze voelde heel erg koud aan..” Ik kijk naar mijn moeder en zie een oude vrouw.. gelukkig geen paniek maar een raar soort van gelatenheid.. en (uiteraard) blij om mij te zien.. (wie niet… 😉 )..

Ik ga naast haar zitten en probeer uit te vinden wat er gebeurt is.. Ze heeft ogenschijnlijk geen pijn maar het baart me grote zorgen. … Met sirenes horen we de Ambulance aankomen.. stiekem ben ik trots dat niet alleen ik maar inmiddels ook mijn vriend de Shanti slak (oost Europees) sneller waren dan de Ambulance maar ben heel erg blij dat ze er zijn. Ik leg de Ambulance broeders uit wat de situatie is en ze gaan aan de gang. Met veel tact en een zeer respectabele voorzichtigheid gaan ze te werk. Mijn moeder vind het op een vreemde manier wel geinig en grapt was links en rechts.. “ha 2 heren speciaal voor mij?” zegt ze.. “ja mevrouw, u was zo gezellig vertelde u zoon dat moesten we zelf meemaken” grapt er 1 terug. Er is gelukkig niets gebroken en op een paar blauwe plekken na ziet het er goed uit.. Ze helpen haar overeind en zetten haar in een stoel.

De ambulance verdwijnt en ik blijf alleen met mijn moeder… ik weet wat me te doen staat en het gaat door merg en been…. “ma” zeg ik.. “dit kan echt niet meer… we moeten iets doen…” ze knikt maar zonder overtuiging…. Even zitten we roerloos tegenover elkaar.. alsof ze weet wat ik moet doen….

“Als het niet meer gaat met je moeder dan regelen we een crisis plek…” had de mevrouw gezegd bij het verpleeghuis waar ik was geweest. Het leek me best aardig daar.. een winkeltje, veel ruimte en open afdelingen.. de mensen liepen gewoon rond en waren niet veroordeeld tot een kamertje ergens weggestopt op een afdeling.. “dat komt goed …” zei ik met in gedachten nog steeds de overtuiging dat dit nog lang zou duren.. “Dat regelen we wel ik loop wel wat harder” dacht ik … “thuis zit ze het best.. ” dacht ik…

Nadat we even niets hadden gezegd en de koffie op was pak ik de telefoon en bel het verpleeghuis… Ik leg de situatie uit en ze beloofd me terug te bellen. Het is inmiddels rond 11 uur in de ochtend. Dankzij een te gekke compagnon en zeer fijne collega’s kan ik mijn dag anders indelen. Ik had een training die dag maar leg het uit aan de klant en die vind ook dat het overmacht is… De telefoon gaat en het verpleeghuis belt terug… “Je moeder kan komen” zegt de dame aan de andere kant… Ik heb even nodig om die informatie te processen.. “nu komen?” denk ik hardop… “nu???” … sjezus het moment is daar… het (te) lang uitgestelde moment is daar… ik wist dat het ging komen maar zo snel???….

Mijn moeder blijft beneden en ik raap wat kleren bij elkaar en een tas… Een vest want het is koud… een blouse.. nachtspullen… sokken.. bh’s .. het duizelt me.. en ik pak maar wat in de rondte…. Met tassen kom ik beneden en we drinken één laatste bak koffie.. het zou de laatste zijn in dit huis voor haar…

We rijden naar het verpleeghuis en mijn moeder geniet van het ritje.. autorijden vind ze leuk… “wat gezellig jongen ..”zegt ze onderweg en neuriet wat mee met de radio… “leuk dat we een stukje rijden..” ik weet wel beter.. we rijden naar de plek waar ze haar laatste verwarde dagen gaat slijten en meter voor meter breekt mijn hart…

“En hier kunt u slapen” verteld de dame.. Ze heeft kennis gemaakt met de mensen in het huis en schampert af en toe zachtjes tegen me.. “die zijn ook gek!” … Ze zag er prima uit, bril, haarstukje en puike kleding.. Inmiddels wel wat mager geworden door het slechte en onregelmatige eten .. wit vooral.. zo wit dat Omo zonder twijfel jaloers zou zijn op een dergelijk wasresultaat…

Het is 4 uur in de middag en de dag eist langzaam zijn tol aan mijn kant.. ik moet haar alleen laten… “ik moet gaan Ma ” zeg ik tegen haar en ze maakt aanstalten om op te staan.. “nee blijf maar zitten ik kom er wel uit” zeg ik haar.. “wanneer ga ik dan naar huis?”vraagt ze.. “je zal hier een tijdje zitten totdat alles weer goed is ” lieg ik tegen haar…. en dat is geen fijn gevoel… liegen… “al is de leugen nog zo snel.. de waarheid achterhaald hem wel” zei ze altijd vroeger…

Ik ben weggegaan en heb buiten gehuild.. de dag kwam als een waterval naar buiten… een onstuitbare golf van emotie en schuld kwamen in dikke tranen over mijn wangen wandelen… Ik ben ‘s avonds terug gegaan en heb haar in bed gestopt.. lekker ingestopt en bij haar gezeten tot ze sliep…

De chinees is inmiddels koud en 9 sigaretten verder kijk ik door de kamer…. ik zit in het huis van mijn moeder.. alsof ze elk moment kan terugkomen.. Televisie aan, kachel aan .. eten op tafel… en links van me staat een stoel… op die stoel een kleed… het kleed dat er nog lag van de dag dat ze het huis verliet…  en alles wat ik nog kan is mijn verhaal opschrijven.. de dozen blijven ook vanavond leeg… morgen proberen we het nog een keer…

....

klik hier voor vorige hoofdstuk

Het is zover, mijn moeder verzorgt zich zelf niet meer. Wij halen haar een aantal keer in de week op voor het eten en mijn broer doet andere dagen. Ik belde haar elke ochtend even voordat ik naar klant of kantoor ging. Even een keutel gesprek (iets waar ik en inmiddels mijn dochter ook ware grootmeesters in zijn geworden!) en voor mij de rust dat ze weer de nacht was doorgekomen. Maar het is anders deze week ergens in 2008.. ze neemt de telefoon niet meer op… Nu had ze al de gewoonte zelf “technisch” bezig te gaan en de ene steker voor de andere te verwisselen wat natuurlijk resulteerde in chaos alom.. Door middel van gaffertape (jaja ik heb ooit gezegd dat dit je leven kan redden!!) heb ik de meest belangrijke stekers vastgeplakt .. waaronder die van de telefoon. Het is een draadloze en het nadeel van de draadloze is dat deze zo nu en dan eens opgeladen moeten worden.. Ja ik vind het ook belachelijk en heb daar inmiddels een verzoek tot kamervragen voor ingediend maar tot die tijd..

Ik rij toch wel ongerust nog maar even naar haar huis, ik heb de sleutel maar uit respect voor haar stulpje bel ik altijd eerst aan. Veel gerommel en je ziet door het matte glas van de deur dat ze eigenlijk niet weet wat te doen. Ze heeft iets in haar handen dat in haar beleving lijkt op een sleutel maar het is een vork… Ze roept “ik weet niet wat er met het slot is maar ik krijg het niet open..” Ik pak de sleutel en draai het slot zelf maar open..

Binnen gekomen blijkt er niets aan de hand te zijn, de telefoon staat waar hij moet en de lader doet zijn werk.. de steker zit er in en er is geen reden waarom ze niet op zou nemen. “ik heb je gebeld ma” zeg ik .. en hoop dat ze zegt dat ze op depot zat of zo.. “is dat zo jongen?” zegt ze.. Voor de zekerheid pak ik mijn mobiel en redial het nummer. …. De telefoon gaat over maar geen reactie van mijn moeder… niets… Ik hang maar weer op en weet dat we weer een stapje verder zijn…

Het gas is afgesloten thuis want ik weet niet wat ze af en toe doet in huis.. De chaos in haar hoofd begint langzaam maar zeker het huis in zijn greep te krijgen. Salami in de kast, melk bij de schoonmaakmiddelen en 3 bakjes met inhoud als haarspelden en papiertjes staan in de koelkast… want.. dat soort dingen moet je natuurlijk koel bewaren.. er is niets zo erg als een warme haarspeld…. …. ….

Het CIZ blijkt de instelling te zijn die we moeten hebben. Zij bepalen de hoogte van de indicatie die iemand krijgt… Hoe hoger de indicatie hoe meer recht op hulp. Een vreselijk aardige mevrouw komt op bezoek en we praten wat.. Het is snel duidelijk.. ze heeft hulp nodig.. We starten met indicatie voor haar die eten en huishoudelijke hulp mogelijk maakt.. Niet dat ze zo vies is maar ik vind het geruststellend dat er meerdere keren per week controle is op een ander niveau… Iemand die gewoon even binnen is… Het eten, de meeste dagen eet ze bij ons maar met de zwangerschap van Bri weten we dat het niet heel lang zo intensief kan blijven.. “tafeltje dekje” zegt de mevrouw van het CIZ.. Op zich een prachtig initiatief ware het niet dat dit per week aangeleverd wordt en koud is.. Ze moet het zelf opwarmen en … dat gaat niet meer… We komen tot de nare conclusie dat er eigenlijk geen oplossing is voor dergelijke situaties en berusten in dat lot.. We halen er welop of we maken eten voor haar thuis.. het is niet anders….

De huishoudelijke hulp bevalt redelijk, er zitten een paar geweldige mensen tussen maar helaas ook daar kaf.. Ik maak me wel eens zorgen over wat er dan gebeurt in huis.. komen ze wel.. nemen ze niets mee.. er is niets zo makkelijk als een demente vrouw…

De telefoon gaat over en ik wacht… ‘Goedemiddag met….” zegt een vriendelijke stem aan de andere kant… “goedemiddag, u spreekt met Menno..” begin ik mijn gesprek…”Ik bel u over een pakketje dat u gestuurd heeft aan mijn moeder. Ze heeft er inmiddels al 12 en ik zie dat u vrolijk geld aan het afschrijven bent van de rekening van mijn moeder..” We hadden vlak na het overlijden van mijn vader er voor gezorgd dat ik voor de rekening van haar gemachtigd was.. in geval van nood.. dus ik kon dat mooi bijhouden.. “ja zegt de vrouw.. en wat kan ik voor u betekenen?” … ik vertel haar op vriendelijke toon het verhaal van mijn moeder en de staat waarin ze verkeerd…”tja…” zegt de mevrouw.. “ik heb hier een voice log die …” ik onderbreek haar best wel ruw en vertel haar nogmaals de geestelijke staat van mijn moeder.. “waarschijnlijk zegt ze ja als u haar vraagt of ze de paashaas met kerst heeft gezien” snib ik haar een beetje toe… “ik ben bang dat ik er niet veel aan kan doen..” zegt de inmiddels iets minder vriendelijke mevrouw… Ik vertel haar dat ze een transactie is aangegaan met een geestelijk niet in orde persoon en dat ze 2 keuzes heeft.. (dat heb ik geleerd door de jaren.. in stress nooit meer dan  keuzes geven.. 2 is zat.. ja of nee.. geen misschien toevoegen of welke vorm van ontwijk momenten dan ook.. stoer zijn en .. 2 keuzes…) … “of u werkt met mij mee en we sluiten dit abonnement af en we zijn er klaar mee of ik speel het door naar de mensen die dar meer verstand van hebben dan ik.. juridisch…  u mag het zeggen…” .. het is even stil aan de andere kant “ik ga even overleggen met mijn manager” zegt de dame…  Op de onvriendelijke tonen van “für elise” likt het net alsof mijn strijdlustige kant nog meer gevoed aan het worden is.. alsof Beethoven me rechtstreeks aan het opjutten is…

“ik heb gesproken met mijn manager… ” is het antwoord in ene.. “en eigenlijk weten we niet wat we er mee aan moeten..” zegt ze .. ik detecteer twijfel in haar stem en weet dat dit het moment is dat ik het voordeel naar mijn kant moet trekken.. “dan zou ik graag nu de manager spreken” zeg ik haar op serieuze toon.. nee ik vraag het niet ik zeg het haar. … “eeuuhh… ” is alles wat ik hoor.. en .. “moment” .. weer blijft het stil en 1 minuut later verteld de vrouw mij dat ze het abonnement stop zetten en maakt excuses voor de situatie… Er zouden nog vele telefoontjes volgen naar leuke en veel minder leuke bedrijven.. Ze heeft een aanzienlijke voorraad met vitamine preparaten, kaarten van alle instanties, lid van 189 goede doelen, 4 energie leveranciers en 3 maal een telecom provider…

Mijn moeder zegt ja tegen alles.. en dus maak ik me zorgen over al dat ‘vreemde” volk in haar huis… Het is er ook niet schoner op eigenlijk… Ik heb inmiddels een “sleutelkastje” aan de muur gemaakt omdat ze eigenlijk altijd haar sleutels kwijt is tegenwoordig en de hulp er niet meer in kan…

Het belangrijkste blijft een zorg.. het eten en drinken op de dag…