Vanmorgen waren we in het ziekenhuis om te kijken en luisteren naar de status van de gebroken pols van mijn dochter. Nadat we gips gewisseld hadden en foto’s gemaakt waren kregen we te horen dat ondanks een kleine scheefgroei het er goed uitzag. Na dit goede nieuws liepen we het ziekenhuis uit. Op de weg naar buiten liepen we een uit het oog verloren vriendin tegen het lijf.

Het eerste wat opviel was dat ze in een rolstoel zat. Op zich niet vreemd in een ziekenhuis want daar zie je er heel veel. We spreken haar aan en zijn oprecht blij haar weer even te zien. Een standaard vraag die je stelt als je iemand al niet even hebt gezien is “hoe gaat het?”. Die vraag alleen al deed haar breken voor onze ogen.

“niet goed” was het antwoord, “ik heb ALS” ..

wtf? ALS? Ik kende het niet zo goed maar wist zeker dat het alles behalve goed nieuws was. Even 40 en dan die ziekte hebben is geen goed nieuws. Na een periode van vage klachten en vele ziekenhuis bezoeken bleek de diagnose niet anders te kunnen dan ALS. Het blijft bizar zo iets te horen.. ze kende de ziekte al vanuit eerste ervaring in de familie en dat maakt het er niet leuker op. Je weet wat er staat te gebeuren en dat is alles behalve wat je iemand toe wenst.

“3 tot 5 jaar” zijn de joude cijfers voor mensen met ALS en dan zonder enig garantie op kwaliteit van leven. Even 40 .. goddomme en dan langzaam wegkwijnen omdat je spieren stukje bij beetje weigeren met werken. Het is een zeldzame ziekte (+/- 1400 mensen in Nederland) en de kille realiteit dicteert dat er dan niet voldoende reden is om uitgebreid onderzoek te doen naar een medicijn. Simpel weg omdat de kosten voor medicijn onderzoek niet opwegen tegen de baten van een middel. Als je er over nadenkt dan voelt het toch een beetje als een 3e wereld land waar je letterlijk mag doodvallen omdat je commercieel niet interessant genoeg bent.

Het relativeert alles wederom enorm. Het geeft je weer een uur of wat het besef dat je eigen leven best wel meevalt en dat er echt mensen zijn die iets veel ergers overkomt.

Wat zeg je dan tegen iemand die dat heeft.. Sterkte en een dikke vette knuffel was alles wat we konden verzinnen op dat moment. Dat ik er nu over blog zegt voldoende en geeft aan dat het me dwars zit. Ik vind het oneerlijk, net als kanker in agressieve vormen of andere nare dodelijke ziektes.

Een druppel op een gloeiende plaat maar dat is nog altijd beter dan helemaal geen druppel.. Kijk en lees een wat de ziekte in houd en sta eens stil bij je eigen leven.. Denk dan aan die talloze vaders en moeders die te vroeg hun kinderen alleen moeten laten en partners die alleen achter blijven, om het even welke kut ziekte dan ook!

Site over en voor mensen met ALS — Stichting ALS —

Dankzij de sociale media en dan met name FaceBook loop je de kans om je verleden weer tegen het vege lijf te lopen. Via een like of een gedeele post of vriend(in) kan je zo maar tegen iemand aan lopen die je al een tijd niet mee hebt gezien of gesproken.  Dat is een leuk fenomeen en maakt de sociale media ook wel tot een leuke plek. Zo ben ik weer in contact gekomen met mensen van vroeger waarvan ik verder niet wist of alles goed was met ze.

Je komt dan al snel in de situatie terecht dat er plannen ontstaan om af te gaan spreken of er worden privé berichten uitgewisseld. Ook leuk want dan kun je off the record een beetje bij beppen met elkaar. Daarna komt vaak het onherroepelijke moment dat er afgesproken gaat worden. Gedreven door nostalgie en nieuwsgierigheid ben je snel geneigd dat te doen. “Het was altijd zo leuk toen” is wat er al snel door je gedachte gaat. “God wat hebben we gelachen toen he?” en “weet je nog van die ene keer dat..” etc etc.. herinneringen aan een tijd die niet meer is.

Dan komt het het afspreken, soms in een neutraal gebied zoals een cafe of andere horeca gelegenheid zoek je elkaar op. Uiteraard heb je voor die tijd al research gedaan en Google tot de laatste pagina afgezocht om uit te vinden wat de persoon in kwestie on-line doet. Wat voor werk, kinderen, vrouw/man en waar wonen ze? Je bemerkt al snel dat ondanks dat je vind dat de persoon niet zo heel erg verandert is de tand des tijds ook hem/haar niet onberoerd heeft gelaten. In sommige gevallen is dat een positieve constatering maar ook regelmatig denk je van “okeeeeeee….”

Het eerste contact is goed en warm, je herkent elkaar van toen en vind het leuk om elkaar weer te zien. De anekdotes vliegen al snel over de tafel en in een uurtje ofzo is je periode van toen herbeleeft. Dan komt het moment van “wat is er allemaal gebeurt in de tussentijd” en daar vul je zeker ook nog wel een uurtje mee op. Daar komt vaak al het eerste verschil naar boven. Je kiest namelijk allemaal je eigen weg en die is gefundeerd op de ervaringen die je onderweg mee neemt.

Vaak, en ik zeg bewust vaak als in niet altijd, blijkt dan dat alles na de periode die je samen gedeeld hebt toch anders is. De gemene deler die je had was dat moment in tijd. Vaak een school, vriendenclub of studeren. Als je die gemene deler weghaalt uit het verhaal dan blijken er vaak toch minder overeenkomsten te zijn dan je beide dacht. Sterker nog, de lol die je toen had is vaak niet meer te reproduceren en de gedachten, inzichten en levenswijzen liggen mijlenver uit elkaar.

Het is ook niet gek natuurlijk. De een gaat studeren, werken en maakt een carrière en kan terug kijken op een glansrijke loopbaan. Dat gaat niet altijd samen met bijvoorbeeld een hecht gezinsleven waarbij iedereen meer aandacht en tijd aan het gezin geeft en minder aan het nastreven van een mooie loopbaan. De ander heeft helemaal geen loopbaan of gezin en leeft nog als toen. Stappen, drinken, feesten en laat naar bed.

Ik heb al best een aantal mensen weer gesproken dankzij de sociale media en evenzoveel slechts eenmalig gesproken. Leuk om et weten dat het iemand goed gaat en nog leuker om een beetje nostalgisch te beppen maar echt meer dan dat is het zelden. Het is ook wel goed en het klopt ook wel, als er meerdere overeenkomsten waren behalve de gemene deler van die tijd dan had je elkaar sowieso wel in het leven gehad, het zijn de mensen die je “vrienden” noemt. Het verdwijnen van mensen uit je leven gebeurt en dat is ook prima zo hoort het te gaan.

Neemt nogmaals niet weg dat het ontzettend leuk is mensen “tegen” te komen die je 15 of 20 jaar niet meer hebt gezien. En een reünie is misschien ook nog wel leuk maar mijn ervaring is dat het daarna vaak heel snel weer stil is.

Een jaarlijks terugkerend fenomeen, de lintjes.. Zover ik weet werkt het als volgt. Stel je bent iemand .. niet gewoon een iemand nee een IEMAND ergo iemand die er toe doet. Dat kan zijn omdat je je inzet voor goede doelen of gewoon heel erg betrokken bent bij de buurt. Zo’n iemand kan dan voorgedragen worden door mensen. Als er voldoende mensen zijn die iemand voordragen dan wordt iemand een IEMAND omdat die IEMAND een lintje krijgt. Een soort beloning voor bewezen diensten aan een groter goed/doel/vul in.

Ik vind dat een mooie manier van belonen. Zeker de wat oudere personen vinden dit een ultieme bevestiging van waardering. Er zijn namelijk veel mensen geweest die jou hebben aangedragen om een lintje te krijgen. Het zijn er niet heel weinig maar uiteindelijk ook weer niet heel veel. 3000 op een bevolking van ruim 17 miljoen (de eilanden meegerekend) is toch best bijzonder.

Nu krijgen ook BN’ers een lintje .. en dat is dan weer net even anders. Ik las een lintje voor Jack van Gelder en dacht even.. “Hmmmm” maar na wat research bleek dat de beste man zich buiten presenteren en actief becommentariëren van sport evenementen ook inzet voor goede doelen en best wel wat. Ja daar heb ik dan wel weer vrede mee en het is de man gegund.

Zo ook Gerard Joling en begrijp me goed ik heb helemaal niets tegen de beste man. Maar research leverde niet zoveel op behalve de reden voor het lintje te weten:

Maar zoals elk jaar krijgen ook enkele bekende Nederlanders een lintje. Dit jaar bijvoorbeeld de heer G.J. Joling te Aalsmeer, volgens het Kapittel voor de Civiele Orden “succesvol als zanger, entertainer, televisiepresentator, acteur en columnist”.

Bron: LINK

Sja daar moet ik dan weer even over nadenken. Natuurlijk is het zo want je kunt lullen zoals je wilt hij doet het wel. Irritant soms en niet mijn ding maar .. hij doet het wel dat entertainen en zo. Maar is dat nou “lint” waardig? Is succesvol zijn in wat je doet een reden om een lintje te krijgen? Als dat de maatstaf is dan ken ik er ook nog wel een paar. En ik hoor je denken (nee niet liegen .. je dacht het!!) nou regel dat dan.. en weet je .. je hebt gelijk! Ik geef voor volgend jaar ook een hele zwik mensen op. Ik kruip op de zeepkist en ga mijn best doen.

Zanger Rinus voor het succesvol neerzetten van een idee dat talent geen enkele invloed heeft op succes.

Volendam voor het eigenhandig annexeren van Nederland (en de Nederlanders)

Patty Brard voor het bespreekbaar maken van een klysma

Jacques Herb voor het record “zingen van 1 lied”

En Luis Suarez voor het duidelijk laten zien aan kinderen dat onderhoud van je tanden essentieel is voor succes!

Ik ga de lijst nu indien en wacht rustig af..

En ja.. ik ben gewoon jaloers!