Als eerste en allerbelangrijkste van dit blog en van mij het volgende. Wat er ook gebeurt ik vind het “op de persoon spelen” per saldo fout. Wat iemand ook doet (zonder dat het crimineel of benadelend voor een ander is) is het nooit tof om dat op de persoon te spelen. Verwensingen en bedreigingen zijn botweg “not done” punt.. Het resultaat daar en tegen dat is een ander verhaal. Neemt ook niet weg dat je nooit moet vergeten dat iemand zich daar waarschijnlijk met hart en ziel op gestort heeft. Zo alle voorbehouden zijn weer geschreven .. we kunnen verder.

Het Koningslied dus. Wie niet onder een steen geleefd heeft zal het niet ontgaan zijn. Na afgelopen Vrijdag ging het helemaal mis. Het Koningslied kwam “uit” en daarmee de kritiek ook. Ik zelf heb het pas Zaterdag gehoord en had alle commotie nog aan mij voorbij laten gaan. Toen ik het hoorde begreep ik het niet helemaal. Ik was nog steeds op de gedachte dat het een lied voor het land zou moeten zijn. Een lied dat we samen zouden kunnen zingen tijdens en na de Koningsdagen. Een citaat van de site van het Nationaal Comité Inhuldiging zegt het volgende

Het Nationaal Comité Inhuldiging heeft het plan gelanceerd een Koningslied te presenteren dat door heel Nederland (mee)gezongen wordt. De Nederlandse Publieke Omroep (NPO) is gevraagd een plan te ontwikkelen waarmee het zoveel mogelijk Nederlanders betrekt die gezamenlijk op 30 april het nieuwe Koningspaar zullen toezingen

Kijk het staat er toch echt… “waarmee het zoveel mogelijk Nederlanders betrekt” en daar is waar de schoen wringt. Ik kom veel in aanraking met muziek en heb dankzij mijn meisje ook veel muzikale “vrienden” en al speel of zing ik zelf niet ik ben muzikaal niet achterlijk. Het Koningslied heb ik echt geprobeerd te begrijpen.. ik heb het geluisterd en ik heb het geluisterd.. Over smaak valt niet te twisten, je vind iets mooi of je vind het niet mooi.. punt. Maar dit lied ik begreep het niet. Melodie lijn was best ok (om het even of het leek/lijkt/is) van een ander dat is niet aan mij maar het was zo ingewikkeld.

We hebben 16 miljoen mensen in Nederland.. De geschiedenis heeft bewezen dat het merendeel van die 16 miljoen niet allemaal even kritisch zijn. Het succes van Volendam is daar het levende voorbeeld van. Zanger Rinus doet Miljoenen hits op JoeTjoep en we gaan los bij Gangam Style. Dat zeg toch iets? Je zou dan toch moeten weten dat als we met zijn allen iets willen zingen je ergens in het midden van het muzikale spectrum moet gaan zitten?

Je kunt dan muzikaal nog zo verantwoord bezig zijn maar als niemand het begrijpt dan houd het op. “15 Miljoen mensen” is een lied dat dit wel begreep, “wij houden van Oranje” ook.. Wij houden nou eenmaal van een beetje platte liedjes (ja ook jij!) die we lekker mee kunnen lallen met 3 vingers… (nee dat is flauw) biertjes in de lucht. Dat is was we wel doen. Zelf het Wilhelmus zingen we ten dele mee. Ook niet zo ingewikkeld. Maar dit? Langzaam, rap, langzaam.. rap.. Leuk liedje maar voor ons allemaal? Nee.. en dat blijkt.

Iedereen buitelde over elkaar heen gisteren toen John Ewbank besloot het lied terug te trekken. Ik begrijp hem eigenlijk ook nog wel een beetje. Al die jaren een glansrijke trektocht van succes na succes en dan doe je iets voor je land en wordt je afgebrand tot op het bot. Nederigheid is iets wat je snel vergeet als je altijd succes hebt. Het was natuurlijk niet alleen zijn “fout”(als je al van fout kunt spreken) het was de fout van het hele team maar zeker ook de opdrachtgevers. NPO wast hier zijn handen in onschuld en houd zijn of haar mond maar die hadden kunnen weten dat een dergelijk elitair stukje muzak geen kans van slagen had. Zij hadden in moeten grijpen en de schrijvers en componisten een andere route in moeten sturen.

John Ewbank kreeg niet alleen de kritiek, hij nam het op zich. En ik denk dat hij een niet zo’n handige zet heeft gedaan met de actie van het terug trekken. Daarmee kwam er alleen nog maar meer heisa los. Verwensingen zijn, zoals ik mijn blog al begon, de daden van domme mensen die het verschil tussen een product en de maker niet kennen. Zij die een persoon identificeren met zijn of haar product. Bedreigingen .. sja daar ga ik niet eens over praten want elk mens met meer dan 1 hersencel weet dat dit niet kan. Zou mijnheer Ewbank dan ook aanraden alle bedreigingen aan te geven bij de politie. Haat tweets en mails (of het opzetten daar toe) zijn strafbaar dus hop doen.

Wat mij wel opviel (en ik ga geen vrienden maken) is dat heel muziek minnend Nederland zijn of haar schande uitsprak over de kritiek op het lied. De steunbetuigingen aan het adres van John Ewbank waren veel en divers. Zakelijk gezien natuurlijk heel begrijpelijk want het is een grote naam in de industrie en die wil je niet tegen je hebben als artiest. Vind het toch wel jammer dat er nergens in de steun betuigingen ergens iets terug te lezen is van zelfkritiek.. want als iets zo niet leuk gevonden wordt mag je best een beetje in je hart kijken en ergens een keer schoorvoetend toegeven dat je een misser hebt gemaakt als team voor deze opdracht. Het zou de makers sieren als ze daar iets opener mee waren geweest.

Het Koningslied was geen succes.. misschien ook wel te kort dag of de verkeerde instructies of uitgangspunten ik weet het niet. De gebeurtenissen van de afgelopen tijd geven wel aan dat je niet zo maar iets kunt doen en dat het collectief dat zich verenigt op de sociale media zich niet onberoerd laat. Voor nu einde verhaal, genoeg gelult en vooral kappen met “op de persoon spelen.. !”

Afgelopen week was ik een weekje weg voor werk. Ik mocht wederom naar Las Vegas voor een jaarlijkse beurs in mijn vakgebied. Nu ben ik in de gelukkige positie dat ik dat mag. Mijn bedrijf vind het belangrijk dat we op de hoogte zijn van alle nieuwe ontwikkelingen en trends van de komende tijd. Het nadeel is dat ik mijn bedrijf ben (samen met een compagnon) en dat we dus feitelijk alles gewoon zelf betalen 😉

Enfin Vegas dus, voor velen een droom plaats om naar toe gaan. Ze zien mooie gebouwen, gokken en Elvis in de straat. Inderdaad er is voldoende verteir te vinden in de straten van Vegas. Het ene hotel is nog groter dan het ander en de straten zijn ‘s avonds bezaaid met mensen die van het ene hotel naar het andere lopen. Nou is hotel hoppen niet zo interessant maar uiteraard zitten in de hotels casino’s en veel (dure) winkels. Je kunt daar zonder enig probleem je geld kwijt.

Er zijn ook best veel mooie dingen te zien zoals de fontijn show bij het Belagio of de strijd der piraten bij Treasure Island. Hotel New York geeft een uitstapje naar de straatjes van NY en aan de buitenkant waan je je inderdaad in de buurt van NY inclusief de Manhattan Bridge en vrijheidsbeeld. Ben je dat zat loop je door naar Paris waar een replica van Eifeltoren je al aan staat te staren. In Paris hebben ze als decoratie 1 van de steunpilaren van de Tour Eifel door laten lopen zodat het lijkt alsof het gebouw er omheen is gebouwd. Je kunt zelfs naar boven in dat gekke ding.

Van Paris naar Venetie is een kleine 15 minuten lopen en ook daar hebben ze hun best gedaan het aan te kleden volgens de Venetiaanse tradities compleet met canal boten en “oh sole mio” zingende amerikanen er bij. Ook hier weer leuke plekjes waar de dikke vette Amerikaanse burger geserveerd kan worden op en replica van het San Marco plein. Het is een zorgvuldig gemaakte nep wereld waar elke pilaar, beeld of ornament bij nader ondrzoek uit plastic blijkt te bestaan.

Als je er een paar dagen loopt heb je dat wel een beetje gehad en blijft er weinig over van stad in een dorp. Veel meer dan drank, toeristen, gokken en nep gebouwen is er niet. Het is dan ook een vrij lastige stad om te zijn zonder een dolaar op zak. Die dollar is trouwens ook in Vegas niet zoveel meer waard daar je aan een gemiddelde bar inmiddels ook 35 dollar kwijt bent om jezelf en je 3 collega’s een flesje bier te serveren. Wie je ook spreekt in Vegas iedereen die daar woont en werkt ze zeggen allemaal hetzelfde. Het is een stad waar je geld kunt verdienen en ook heel veel kunt bereiken maar veel makkelijk kunt kwijtraken. Het is een stad waar de bewoners (hen die “gewoon” werken) je enorm eenzaam kunt zijn. Buiten het gokken en de drank is er werkelijk niets te doen en de verveling is dan ook een vaak gehoorde reden voor hen die uiteindelijk ook aan lager wal raken door datzelfde gokken en drank.

Al die pracht en praal stelt allemaal geen ruk voor als je daar zit. Ik ben er inmiddels een keer of 14 geweest en heb alle hotels, casino’s en barretjes wel gezien. Het bijzondere deze keer was dat ik weer eens iets anders voelde, iets dat ik al een tijdje niet meer gevoeld had. Ik was daar en genoot op zich wel van mijn korte tripje en de fontijn show en de burgers en het biertje maar uiteindelijk dacht ik bij elke attractie .. “goh dat zou E leuk vinden” of bij de zoveelste “zangert” op een zeepkist denken “pff als E hier was dan… ” Dat gevoel had ik al een tijdje niet meer gehad en het voelde goed.

Het is een leuke stad en ik zal er best nog wel een paar keer komen maar mijn bezoek is pas echt compleet als ik het deel met mijn meisje.. (JAJA junior jij mag ook een keer mee!!! 😉 )

Want hoe mooi het ook is, zonder iemand om het mee te delen is het eigenlijk maar niets!

Wij mensen hebben vaak de neiging alles op onzelf te betrekken. Ik zelf ben niet anders al pretendeer ik dat wel te zijn. Stel, iemand is ziek dan vergelijk ik dat altijd met mijzelf. Iets in de trend van “ach de definitie van ziek is niet altijd helder” of “ik blijf pas weg als ik al kotsende over de bak hang” etc etc. Op jezelf betrekken wat met een ander te maken heeft.

De afgelopen tijd heb ik dat ook vaak gedaan. Het ging dan om digen die me niet snel genoeg gingen. Steeds naar mijzelf kijken en denken wat ik gedaan zou hebben. Sneller, meer, beter en vol overgave. Wat je voor het gemak vergeet is dat we dus niet vergelijkbaar zijn. Ja natuurlijk hebben we dingen die we samen aanvoelen en natuurlijk is ziek voor de een een snotterende deus en voor de ander een levensbedreigende situatie maar we zijn niet hetzelfde.

Opwinden kon ik me hierover. Waarom zo langzaam en waarom zo moeilijk. Compleet voorbijgaande aan de veranderingen die er aan vooraf gegaan waren. Het was namelijk allemaal al heel anders. Er was al heel veel verandert zonder dat ik daar rekening mee hield. Stom is dat, je hebt wel de drive om anderen aan te spreken op wat ze wellicht allemaal niet goed doen maar vergeet te zeggen wat je vind dat ze wel goed doen en wat ze wel allemaal bereikt hebben de afgelopen tijd.

Dat erkennen was voor mij een omslag in een nare periode. In plaats van zeiken over wat er nog moet gebeuren kijken naar wat er al gebeurt is en stimuleren om verder te gaan. Stimuleren is nog altijd heel wat anders dan zeiken. Respect opbrengen voor de veranderingen die iemand doorgemaakt heeft en de stappen die iemand genomen heeft dichterbij te komen. Zo maar even je halve leven vergeten en 180% draaien is een dingetje dat je niet zo maar even doet. Het vergt inspanning en moeite en heeft ook last van een kleine terugval zo nu en dan.

Mijn credo voor nu, kijk naar wat er wel verandert is en wat er wel mogelijk is in plaats van zeiken over wat had gekunt en wat niet is verandert. Het geeft een hoop rust en niet in de laatste plaats respect en eer voor hen die in staat bleken hun leven aan te passen en om te draaien naar wat nieuws.

Dank je.. voor het doen! You know who you are…

Zo… ik heb gezegd 🙂 en nu kap ik met bloggen voor vandaag!

Ik liep vandaag tijdens de lunch over het terrein waar ik dagelijks mijn werk mag uitoefenen. Terwijl ik daar liep kreeg ik spontaan een flashback naar lang vervlogen tijden.

Ik was denk ik een jaar of 7 , misschien 8 en ik had gehoord van de open dagen van de Avro. De Avro, toen nog gezeteld in het mooie pand op de ‘s Gravelandseweg in Hilversum, deed dat jaarlijks. De deuren open voor publiek om te delen wat ze nou eigenlijk deden daar in dat “media” wereldje.

Ik had de oren van mijn vaders hoofd af gezeurd en kreeg mijn zijn, wij gingen naar de open dag van de Avro. Met zijn tweeën op de fiets (daar ik Hilversummer bij geboorte ben) en zo vroeg mogelijk. Kon niet goed slapen de avond daarvoor omdat ik zo gespannen was over wat ik daar zou treffen. Op de fiets dus naar de Avro. Eenmaal aangekomen liepen we naar binnen over de prachtige oprijlaan. Binnen was alles mooi aangekleed met licht en decor. De decor stukken van toen zoals wie van de drie glansten je tegemoet en de herkenning was groot.

Lampen zo groot als ik zelf op statieven die zoveel warmte uitstraalden dat een kachel niet nodig was. Het hele pand (voor zover ik me kan herinneren) mochten we door maar het goud was natuurlijk in de studio te vinden. Mijn vader liep rustig met me mee, had geen affiniteit met techniek dus moest het hebben van mijn enthousiasme.

De studio.. daar stonden ze.. de LDK camera’s, Thomson camera’s met lange lenzen op dolly (duur woord voor statief met wieltjes) en in het midden van de camera’s stond een treinbaan. Later leerde ik dat het oefenen met een treinbaan (miniatuur vanzelfsprekend) veel gebruikt werd bij bijvoorbeeld Zantbergen (later beter bekend als de Media Academie).

Ik wachte net zo lang tot er een plekje vrij kwam achter een camera. Ik was nog jong en nog niet zo lang dus een aanwezige Avro medewerker hielp mij de camera te doen zakken tot een hoogte waar ik mee kon werken. Hij legde mij eenvoudige uit wat de verschillende knoppen en hendels deden op de camera. 1 voor inzoomen, dichterbij halen, en 1 voor scherpstellen. Nadat ik de kennis tot mij had genomen en de held die mij het uit had gelegd had zien weglopen kroop ik achter de camera.

Uren en uren volgde ik de trein die rondjes reed over de miniatuur trein baan. Inzoomen, scherpstellen en mee draaien met de trein. Ik dreef mijn vader tot wanhoop want elke keer als hij weg wilde bllef ik maar zaniken om langer te blijven. Ik herinner me dat ik als laatste het pand uit liep en mijn vader compleet afgemat van het nietsdoen met me mee slofte richting de fiets. De beste man had van ‘s morgens 10 uur tot 5 uur ‘s middags in mijn buurt gestaan, gezeten en gehangen. Het was toen dat ik zeker wist dat ik iets in deze markt ging doen!

De jaren daarop ben ik nog elke keer geweest tot dat de open dagen op hielden te bestaan tot groot ongenoegen van mij natuurlijk. Denk dat mijn vader en wel blij mee was.

Vandaag liep ik over het Media Park en moest terug denken aan die tijd. Mijn vader zou denk ik best trots geweest zijn als hij gezien zou hebben dat ik inderdaad van mijn jongens droom een werkelijkheid heb kunnen maken. Ik heb spijkers getimmerd in decor, geluid gemaakt, beelden geschoten, beelden verwerkt, geluid verwerkt.. en vandaag de dag overzie ik dat hele proces… mede dankzij mijn vadertje die het geduld had met mij uren en uren te staan wachten op een plekje achter een studio camera bij de open dagen van de Avro!

Zij weet mijn grillen

Zij weet mijn zwaktes

Zij weet dat ik een lul kan zijn

Zij weet van mijn pijn

Zij weet mijn geheimen

Zij weet dat mijn nummers 1 er 4 zijn

Zij weet mijn dromen

Zij weet mijn schuldgevoelens

Zij weet mijn verlangens

Zij weet dat een gebroken hart moeilijker te winnen is dan een hele

Zij weet dat het soms allemaal verdomde moeilijk is

Zij weet dat ik er voor ga

Zij weet dat dat ik heel erg trots op haar ben

Zij weet dat “ik” niets vind en “wij” wil

Zij weet voor wie ik het doe

Zij weet wie ik bedoel

En als ze het nog niet alles wist, dan weet zij het nou!

Dank je! X