Voor veel mensen komt die dag, de dag dat je leven definitief anders wordt. De dag waarop je de verantwoordelijkheid krijgt over een nieuw leven. Waar je eerst kon doen wat je wilde zonder echt bang te zijn voor de consequenties naar een periode waar dat niet meer kan. Je bent jong en hebt geen idee, geen idee over hoe het moet en hoe het kan. Je red het, samen, en doet wat je kan op de manier zoals je zelf denkt dat het best is. Gevoed door de kennis van hoe ze het bij jou hebben gedaan gemengd met hoe je het had willen hebben.

Jarenlang vertellen ze je dat het “allemaal zo snel gaat” en je hoort het aan en denkt “zal wel”. En dan in ene knipper je een keer met je ogen en bemerk je dat ze verdorie gelijk hadden. Het gaat rete snel. Van de eerste aanblik met het wonder dat nieuw leven heet tot de aanblik van ogen die bijna op gelijke hoogte staan. Van ielige armpjes tot een stevige kerel die op zeer korte termijn sterker is dan jij.

Op zaterdag is het al weer 14 jaar geleden dat ik het wonder van nieuw leven voor het eerst mocht meemaken. Op zaterdag is het 14 jaar geleden dat ik 27 was… Op zaterdag is hij 14 jaar oud.

1  keer knipperen en…

Apetrots zal ik het vieren morgen!

Ik was lekker weg geweest met 2 van mijn kinderen. Met de slee op pad het bos in en van de heuvel af sleeen. Met een rode koude kop ga ik naar huis terwijl mijn dochter vraagt of ze warme chocomelk mag. Ik heb het niet in huis dus ontdoe ik de kinderen van 47 truien, 3 broeken en 31 paar sokken alvorens ik wederom mijzelf naar het koude buiten schop.

Ik woon vlak bij een leuke winkelstraat in Hilversum en de Appie (de enige super nadat de buurtsuper geforceerd vervroegd met pensioen moest vanwege aflatende omzet en iedereen daar schande van sprak maar inmiddels wel de goedkope supermarkten opzocht.. maar ik dwaal af) is slechts een minuut of 10 lopen. Ik loop de straat uit en ga links, vlk voor dat de winkelstraat begint is een kerk welke jaren geleden in verval is geraakt. Verwoede pogingen van diezelfde Appie om het perceel te kopen en er een grote supermarkt te beginnen waren telkens gestrand op weerstand van de buurt in verband met een hoge te verwachten verkeersdruk. De kerk is op een aantal plaatsen ontnomen aan het gezicht door bosjes en begroeing, een uitstekende plek om jezelf aan het zicht van andere te onttrekken.

Niet ver daar vandaan is een opvang huis voor de medemens die het minder heeft getroffen of zich heeft laten meeslepen in verval en verslavingen. Ook ooit veel weerstand tegen geweest omdat al die verslaafden zo maar rondliepen in het wild. We weten dat ze er zijn en we vinden het heel naar en willen allemaal dat wij als sociaal land een plekje hebben waar deze onderkant van de samenleving kan verblijven.. maar niet in onze achtertuin want.. huizenprijs enzo.

Als ik de hoek omloop hoor ik hard geschreeuw. Ik zie een persoon in een blauwe jas met paarse trainingsbroek paniekerig rondlopen en om zich heen kijken. Schreeuwend om iemand die ze zoekt. Iedereen kijkt en iedereen gaat verder met zijn of haar beslommeringen of inkoop acties. Als ik die kant op loop staat ze, inmiddels zie ik dat het om een “ze” gaat stil op straat. Volledige paniek ik haar ogen en de tranen rollen over haar wangen. Wat ze zegt kan ik niet horen, althans wel horen maar niet verstaan. Ze praat met een soort van dubbele tong zonder dat ze dronken klinkt.

Ik steek de weg over en in enkele seconden vraag ik me af wat ik nu moet doen. Ga ik er gewoon langslopen als de rest en ga ik er van uit dat er vast wel iemand is die stopt? Of ga ik vragen wat er aan de hand is? MAar ja als ik dat vraag.. wie weet is het wel 1 of andere ontsnapte psychopaat die bij het horen van mijn stem door het lint gaat en me achterlaat met een mooi stuk ijzer op een plek waarvan de wetenschap heeft vastgesteld dat leven met ijzer in je lijf op een dergelijke plek geen goede garantie is voor een lang leven. Ik twijfel als ik dichterbij kom…

Ik ben op haar hoogte en besluit mijn angsten aan de kant te schuiven en alsnog te vragen wat er is. Zichtbaar verrast kijkt ze me aan met half dichtgeknepen betraande ogen. Haar gezicht spreekt boekdelen, ik heb te maken met iemand die uit het opvanghuis in de buurt komt. Aan haar zijde een tas van de Gal en Gal waarin een fles zit. Ik kan niet zien wat er in zit maar mijn bevooroordeelde gedachten gaan uit naar sterkte drank. “BEn je iemand kwijt?” Vraag ik haar.

“Ja ik ben mijn vriend kwijt” snottert ze
“Waar is hij heen dan?” Probeer ik te vragen
“Ik moest plassen buiten en toen ik dat gedaan had was hij in ene weg, we zijn al anderhalf jaar samen en nu laat hij me zo maar in de steek!!!” Snikt ze met luide stem

HEt is mijn omgeving niet ontgaan dat ik sta te praten en ik durf te zweren dat er mensen voorbij lopen die mij aankijken en verwachten dat ik bij haar hoor, het kan me geen reet schelen..

“Heb je al door de straat gelopen?” Vraag ik haar in een poging iets terug te krijgen waar ik wat mee kan.
“Ja ik ben al hier langs door en over gelopen” is het ietwat lastige antwoord
“Hoe ziet hij er uit dan?”
“Nou hij is ongeveer zo groot en een lichtgetint uiterlijk, zeg maar Marrokaans en hij is met een jongen die een stuk kleiner is… en ze hebben me gewoon in de steek gelaten!!!”
“Zijn ze niet terug naar het opvang huis?” Probeer ik met de gedachte dat dat de beste plek is waar ze kan zijn nu..
“Nee dat kan niet.. echt niet” snauwt ze me toe.

Ik weet even niet wat te doen en biedt haar aan mee te lopen tot de Appie wat halverwege de winkelstraat is. “Kunnen we kijken of we ze zien lopen ok?” Zeg ik tegen haar. Ze stemt in en maakt aanstalte om te lopen.

Het lopen is meer een vorm van krampachtig voortbewegen, haar lichaam helt helemaal naar voren over en elke stap die ze neerzet gaat met idioot veel kracht gebaard. Als ze die kracht om zou zetten in lopen zou het voor haar allemaal een stuk makkelijker gaan bedenk ik me tijdens het lopen.. Tijdens het lopen blijft ze jammeren over der vriend en dat ze al anderhalf samen zijn en dat hij haar in de steek heeft gelaten. Ik loop op snowboots en dat loopt niet echt heel comfortabel. Tijdens het lopen zakken mijn sokken zover af dat mijn hiel bloot komt te liggen en de opsgestroopte sok op het laatste stukje van mijn voet zit. Ik stop om mijn sokken op te halen althans ik doe daar een zeer debiele poging toe en sta te haspelen op de straat. Als ik op kijk is de vrouw al en kleine 100 meter verder en praat tegen een onzichtbare ik.

Ik vervolg mijn weg en bij de Appie staat ze stil en ziet me aankomen. Als ik er ben verteld ze me dat ze haar vriend nog niet heeft gevonden. Ik zeg haar dat het beste wat ze kan doen is terug gaan naar de opvang, het is te koud om buiten te blijven en ik heb nou niet het idee dat ze een eengezinswoning heeft om de hoek of uberhaupt een dak boven haar hoofd.

“Dat kan niet meer” verteld ze waarop ik vraag of ze er niet meer mag komen of iets dergelijks.. “nee natuurlijk niet” zegt ze enigszins geergerd “het is al 1 uur geweest en dan mag je niet meer naar binnen..”
Ik weet het ook niet meer en stel voor dat ze de andere kant van de straat nog terug loopt en kijkt waar ze zijn.
“Ze zijn vast aan het gebruiken” deelt ze nog met me en ik vraag haar of ze aan de drugs zijn. Zonder woorden weet ik eigenlijk het antwoord al. “Misschien zitten ze bij de kerk” probeer ik nog en ze knikt instemmend.
“Anders ga ik hier wel jatten” zegt ze terwijl ze bij de Appie naar binnen kijkt.

Ze loopt bij me weg zonder woord en verdwijnt de straat in. Toch wel een beetje verrast door de actie ga ik de appie maar binnen en haal wat ik halen moet. Op de terugweg zie ik een aantal mensen dezelfde kant opkijken en daar loopt ze weer. Op weg naar de kerk in complete staat van paniek, angst en woede. Ouders met kinderen steken uit voorzorg de weg over en ontlopen haar net als ieder ander.
Voor dat ik bij haar ben slaat ze een steegje in naast de kerk, een befaamd plekje waar regelmatig gebruikt wordt en ze verdwijnt wederom uit het zicht.

Opweg naar huis en eenmaal thuis laast ze me toch niet los. Waarom is iemand zoals ze is. Wat is er missgegaan met het leven van zo’n vrouw dat ze met min 10 buiten moet zwerven op zoek naar haar vriend of dealer. Compleet platzak en dakloos leven. Waarom.. Geloof me dat mijn leven ook niet over rozen gaat en dat ik meerdere malen niet geweten heb (of weet) hoe ik het einde van de  maand weer moet halen maar nimmer de hoop opgegeven en nimmer gestopt met proberen het op te lossen.

Ik ben bang dat ik er nooit achter zal komen waarom iemand zo is en kan alleen maar hopen dat ook zei vannacht de nacht goed doorkomt.. en morgen…

Sneeuw, vanmorgen was er sneeuw.. “echt” hoor ik je denken? JA echt er was sneeuw. WItte poeder daalde neer op ons nederige land en volk. Kinderen werden wakker in een witte wereld en keken uit naar een dag vol slee en sneeuwballen plezier. Ouders werden wakker in een witte hel. Op weg naar je werk als het sneeuwt is in Nederland namelijk echt geen pretje. De geluksvogels die met de fiets of lopend naar het werk kunnen hoor je niet, de mama’s en papa’s met mama of papa dag hoor je ook niet.. nee maar iedereen die gedoemd was de snelweg te moeten nemen.. die hoorde je wel!

Maar goed terug naar het onderwerp.. het “weeralarm” ja u kent het wel dat alarm dat ooit bedacht is door.. ja door wie eigenlijk? Een weeralarm hoe verzin je zoiets. Je zou kunnen bedenken dat het handig is dat je van te voren kunt laten weten dat het weer je lastig gaat vallen de volgende ochtend, middag en of avond. Dan kun je rekenign houden met het verkeer en eventueel afspraken verzetten… toch? Klinkt allemaal heel logisch en begrijpelijk en dat moet diegene die het ooit bedacht heeft ook gedacht hebben.. maar nu de praktijk.

Het nadeel van alarmen is dat het alleen werkt als er daadwerkelijk iets gebeurt. Als je thuis een rookmelder hebt die elke dag afgaat dan flikker je of het kreng weg of je luistert er niet meer naar. Gaat dan een keer je strijkijzer (een WAT?) in vlammen op en de rookmelder doet eindelijk wat hij moet doen dan luister je ook niet meer. Resultaat? warmte voor een kortstondige tijd en daarna heel veel as.
Het weeralarm is niet anders, hoe vaak hebben we al niet code geel oranje, blauw en purper gehad alleen om de volgende ochtend compleet bepakt en bezakt met rugzak, sneeuwschoenen, extra proviant, dekens en kruiken er achter te komen dat het “plots opgekomen hogedruk gebied” spontaan zorgde voor 21 graden in December. Sta je dan met je zweterige sufhoofd voor de deur of erger nog je bent 7,5 uur eerder van huis gegaan om op tijd op je werk te zijn en zit je om 4:15  in de ochtend op je werk lekker alleen te zitten…

Sneeuw dus vanmorgen en wat denk je? GEEN weeralarm, nee niemand waarschuwde ons voor de horrorwinter van 2013 en ze lieten ons gewoon BASTEN! Waarom niet eigenlijk? Ze hadden niet verwacht dat het “zo lang zou sneeuwen” begreep ik uit de diverse media. Sowieso mooi om te zien dat de hele wereld de tering kan krijgen als wij in onze blikkies in de zonder weeralarm en goedkeuring van de heer Wilders zitten aan te sluiten op de “A vul een nummer in” elkaar een beetje gek te maken zitten en druk te maken. De wereld houd op te bestaan als er sneeuw valt in Nederland althans in “de media” ik geloof zelfs dat “Boelevart” schande sprak over het feit dat Badje en Estellie OOK last hadden van de sneeuw. Nederland in de ban van de sneeuw en het sneeuw alarm.

Kunnen we niet gewoon stoppen met dat alarm? Pelleboer vertelde je gewoon de avond van te voren dat het misschien ging sneeuwen en dat je op moest passen op de weg. Stonden we ook in de file maar van Pelleboer kon je het hebben. Beetje lachen en genieten van de sneeuw.. fun weet je.. We namen zelf de verantwoordelijkheid als we in de file gingen staan…  je bent toch niet blind .. als je wakker wordt en er ligt een laag van die gladde witte drab dan moet je rekning houden met vertraging of gewoon lekker onder de wol kruipen naast je blondje/brunette/redhead of kale en genieten.

Een klein beetje zelf weer nadenken kan heel geen kwaad en klaar met dat alarm gedoe. Geen makke schapen die volgzaam wachten op instructies vanuit god weet waar om ons te vertellen wat we zelf ook wel weten. Ten overvloede leg ik het nog 1 keer uit:

Uit de deur natte poten? – Regen wordt je nat van
Uit de deur striemende takken in je muil? – Storm blaas je van weg
Uit de deur witte verblindende zooi? – Sneeuw thuisblijven
Uit de deur vieze lucht? – buurman heeft wind gelaten wegwezen!

Volgens mij geeft dit voldoende houvast aan een ieder en kunnen we zelf weer Pelleboer (dat is de ouderwetse Erwin Krol voor die 100 miljoen lezers onder de opa leeftijd van 40) en als jullie twijfelen? Hoppa terug bed in en slapen, de tyfes voor de rest 😉

Succes, jullie kunnen het TJAKKA!!

Eigenlijk is het een gek ding. 1 keer per jaar gaan we met zijn allen op zitten wachten tot 12 uur en dan springen we op, kussen (afhankelijk van het gezelschap) we elkaar en wensen we elkaar een “gelukkig Nieuwjaar”. De dagen daarna zijn gevuld met de “beste wensen” en de onvermijdelijke kus oorlogen op de werkplek.

Het zou ook best wel gek zijn als we na de wisseling en de dagen er na elkaar een kut jaar zouden wensen toch? De beste wensen klinkt dan een stuk vriendelijker. Gekke is dat we dat elkaar eigenlijk elke dag wel gunnen dus ook op 7 Mei bijvoorbeeld.. of 17 September maar nee dat doen we alleen op de wisseling van het jaar. In onze onschuld gaan we ons dan ook dingen “voornemen” zoals.. “minder vreten” terwijl de tafel bezaait is met oliebollen, appelflappen, hapjes, toastjes en de onvermijdelijke sterke dranken in heel veel soorten, kleuren en maten.

Of dat we stoppen met roken.. maar dan wel met 2 pakken peuken het vuurwerk staan aan te steken.. ook weer na middernacht? Of dat we het dit jaar anders gaan doen dan vorig jaar want vorig jaar “was wel een kutjaar zeg”… De meeste voornemens stranden dan ook al rond 12:01 op 1 Januari 20-welk jaar dan ook. Waar komen die “voornemens” eigenlijk vandaan? Weet iemand dat? Ik kan me zo voorstellen dat dit ergens een keer bedacht moet zijn. Stel er was ooit wel een god .. dan kan ik me voorstellen dat die zo aan het einde van het jaar dacht.. “hmm dat heb ik niet zo handig gedaan.. dat ga ik eens helemaal anders doen het komende jaar” immers hij heeft “the power” maar al die gewone stervelingen zo als wij? Ik zie mijzelf niet 1,2,3 de problemen in Syrië oplossen of, dichter bij huis, het water hoge water in de rivieren te splijten en zo een ramp voorkomen..

Waar komt dat vandaan die voornemens. En waarom zijn ze er als niemand zich er aan houdt?

Nee dan het onvermijdelijke moment waarop je weer aan het werk gaat. Ik ben al jaren zelfstandig en daardoor een soort van zwerver. Ik blijf nooit al te lang (waar is hier de nooduitgang) dus ik heb dat probleem niet echt maar de collega’s waar ik dan naar kijk en van hoor… Zeker als vrouw ben je het lul de komende dagen. Elke mannelijke collega kijkt het hele jaar uit naar de eerste werkdag in het nieuwe jaar want dan.. ja dan… jummie jummie.. Vers geschoren, tandjes gepoetst en een lekker luchtje op naar het werk en wachten tot dat lekkere ding binnen komt.. en dan VOL OP DE BEK!! HOPPAAAAA *lebberrrrrrr* en dan heb je nog mazzel!!!!! Want de andere collega komt nog vol met alle hapjes van de oudjaarsavond, later gegeten als kliekjes, tussen de tanden meurend naar een foute combi van knoflook, zweet en sterke drank op je af vliegen!!!

Ik ben echt heel blij dat ik geen vrouw ben en zeker geen lekker ding 😀 ik benijd ze niet. Als jullie (lees mijn collega’s van dit moment) het goed vinden beperk ik me tot het wensen van de beste wensen (want “krijg de klere dit jaar” zeg je nou eenmaal niet) en een ferme handdruk en oogcontact.. dat lijkt me een uitstekend voornemen waar niet alleen ik blij van ga worden!

Dus bij deze:

Beste wensen

– ferme handdruk en oogcontact

Op naar een mooi jaar!