This gallery contains 30 photos.
Er is veel te zeggen over het jaar 2012. Het was voor mij een bijzonder jaar met heel veel downs en heel veel ups. Om nu eens niet mijn jaar te bloggen heb ik besloten mijn jaar in foto’s van … Continue reading
This gallery contains 4 photos.
Soms kom ik heel vaak bij mijn moeder en soms kom ik er wat minder vaak. Alle smoezen zijn bekend, druk, geen tijd, veel te doen of niet in de buurt. Allemaal redenen maar geen excuus. Ik voel me dan … Continue reading
Vanmorgen moest er gewerkt worden in huis en dus mocht ik de kuierlatten kiezen. En wat doe je op een Zaterdag morgen buiten.. Ik besloot lekker naar mijn moeder te gaan. Ben er vaak in de middag en soms in de avond maar zelden in de ochtend. Aangekomen in het verpleeghuis loop ik de huiskamer binnen maar zie haar nog niet. De zaterdag dienst verteld met dat ze net uit bed gehaald wordt en dat ze er zo is. Ze heeft al wat gegeten en voor het eerst sinds tijden besluit ik weer eens met haar naar beneden te gaan. “Vroeger” zaten we daar bijna dagelijks. Samen koffie drinken en af en toe een beetje ouwehoeren over niets. Doordat ze niet meer loopt en eigenlijk ook niet zo makkelijk meer drinkt gebeurt het eigenlijk niet meer.
Ik verblijf vaak in de huiskamer en luister mee met het relaas van de medebewoners. Dit levert soms hilarische taferelen op die ik dan zo af en toe met veel liefde openbaar maak in mijn blog. Vandaag was niet die dag, samen gingen we naar beneden, op weg naar een lekkere bak koffie.
Beneden aangekomen bleek er kerkdienst te zijn in het restaurant waardoor wij daar eigenlijk niet konden zijn. Gelukkig is er bij de hoofdingang en receptie ook een aantal tafeltjes waar je even kan zitten. Ik “parkeer” haar naast het ronde bankje om de imitatie sinaasappel boom en ga naast haar zitten. Samen kijken we een beetje om ons heen.
Op de achtergrond horen we de kerk zijn beloop nemen. De dominee preekt zijn preek en verteld over wat de goed gelovige mens allemaal zou moeten zijn en doen. Het orgel zwengelt aan en ondanks dat de tonen soms ietwat en een beetje naast de originele toon ligt haken de meeste bewoners in en zingen mee met de godsdienstige liederen.
De receptie is links van ons en ziet er ongeveer uit als een “eiland”. Afgesloten aan 3 kanten en goed open aan de voorkant als een gemiddelde frietkot, maar dan mooi! Je kunt er helemaal omheen lopen via de gang aan de achterkant en loopt dan weer langs het “pleintje” waar de stoelen staan waar ik met mijn moeder zit. In de verte horen we een geluid.. het klinkt een beetje als een diesel motor maar dan anders. Het geluid komt heel langzaam dichterbij en hoe dichterbij het komt des te meer het te onderscheiden is. Het is iemand die heel vaak “jajajajajajajajajajajajajaja” achter elkaar zegt. Na een minuut of 5 waarbij het geluid immer harder werd en de spanning steeg, kwam de oorzaak van het geluid langzaam de hoek om. Het is een oudere man die in zijn rolstoel zich voortbeweegt met zijn rechterarm. Hij pakt steeds iets vast en trekt zich dan langzaam vooruit terwijl hij een continue geluid van “jajajajajajajajaja” maakt.
De domine doet zijn laatste ding en voor de laatste maal vullen de meestal zuivere tonen van het orgel de ruimte.
In de receptie zitten 2 medewerkers, ze praten samen en de een laat vol trots foto’s zien aan de ander. Ik moet me wel heel sterk vergissen als de foto’s niet gaan over een kleinkind of iets ander schattigs want ze genieten samen al swipende over het scherm.
De kerk verlaat het restaurant en de plek van God wordt langzaam weer de plek van de mensen die door ziekte niet altijd meer weten wat ze doen, zeggen of voelen. Mijn moeder geniet wel van de “drukte” om haar heen en kijkt links en rechts. Het geluid van de menselijke motor verstomt weer in de gang en samen besluiten we gekke bekken te trekken voor de camera. Ziek of niet, Alzheimer of niet mijn moeder is nog immer de baas als het gaat om gekke bekken trekken. Glorieus verslaat ze me met de wedstrijd. Dat ze geen gebit meer heeft geeft haar natuurlijk wel een oneerlijke voorsprong maar dat neem ik maar voor lief.
De dominee is inmiddels omgepakt van gewaad naar pak, stropdas, grijze jas en handschoenen en loopt de kerk annex restaurant uit. Pakt zijn laatste spullen en wacht voor de deur.
De deur, moet je weten, gaat niet vanzelf open. Het is een gesloten huis en dat betekend dat als je de code niet weet je overgeleverd bent aan de aanwezigheid van de receptie om je naar buiten te laten.
De dames achter de receptie swipen vrolijke verder en genieten samen van het moois dat zich laat zien op de telefoon.
Het geluid van de menselijke diesel wordt weer langzaam harder en ik verwacht elk moment weer een glimp van de rolstoel op te vangen die een nieuwe ronde tijd heeft neergezet.
De dominee staat voor de deur en kijkt vol verwachting naar de deur. Wellicht hoopt hij op Goddelijke interventie die de deur doet splijten als de rode zee en hem doorlaat. Actie om achter zich te kijken en wellicht te vragen of de deur open mag is schijnbaar geen optie.
“Jajajajajajajajajajajajajajajaja” schuifelt armpje voor armpje langs de voorkant van de receptie, 10 centimeter in een minuut geef of neem een centimeter.
De dames zijn inmiddels van swipen naar pinchen te gaan en hebben zich ietwat afgedraait van de deur.
De dominee, zichtbaar geïrriteerd, besluit zich om te draaien en kijkt dwingend naar de deur. De afstand van de deur naar de receptie is maximaal 4 meter dus het is geen mega afstand.
“Jajajajajajajajajajajajaja” botst tegen de vrijwilliger die het orgel uit de voormalige kerk weg wil rijden naar de gang voor toekomstig gebruik en verontschuldigd zich.
Mijn moeder probeert een denkbeeldige hoeveelheid iets van haar broek af te vegen en kijkt links, rechts en steekt haar tong uit naar me.
De dominee is er klaar mee en roept “Hallo!!!” met harde stem, logisch want als predikant moet je natuurlijk wel stemgeluid hebben om je “volgers” te bereiken.
De recpetie swiped, pinched, zoomed, scrolt en praat door, zich niet bewust van het kleine drama dat zich afspeelt bij de deur.
“Jajajajajajajajajajajaja” zet een nieuwe ronde tijd neer en neemt de kar met kaarten gedeeltelijk mee op zijn tocht rond de receptie.
“Hallo, mag de deur open?” roept de dominee..
“jajajajajajajajaja” hoor ik rechts
“Hahahahahahaha” hoor ik rechts achter
“Ik wil er uit!!!!” schreeuwt de dominee inmiddels zwaar geïrriteerd
“jajajajajajajajajajajajajajajajajajaja” wordt gemengd met “hallao, hallo, hallo, is kapot, is kapot” van een andere deelnemer aan de scene die zich voor mijn ogen afspeelt.
De man van God is het zat en waagt een laatste poging tot aandacht. Zijn stem is dermate hard dat mijn moeder haar ogen sluit van schrik, ‘Jajajajajajajaja” stopt met “Jajajajajaja” en ziet zijn nieuwe rondetijd oplopen en “Hallo, Hallo, is kapot is kapot” maakt zich uit de voeten.
De dames merken dat er iemand voor de deur staat die er uit wilde en een tikkeltje beschaamd doen ze de deur open en wensen de Dominee een goed weekend. Een geagiteerde blik en een “grmbl” is wat ze terugkrijgen van de man van God. Blijkbaar is het uitdragen van het woord makkelijker dan het daadwerkelijk uitvoeren en leven van het woord voor deze dominee.
Ik heb genoeg gezien en neem mijn moeder mee naar boven, drinken samen een bak koffie op de huiskamer samen en ik “spreek” nog wat met de bewoners. Het geluk is aan mijn kant, er is een nieuwe bewonder en ik probeer kennis te maken met hem. Ik krijg geen response en naarmate ik wat langer blijf zitten begrijp ik waarom. Het is een notoire ouwe brompot.. die heb je soms.. 🙂
Ik kus mijn moeder gedag en groet de bewoners en net voordat ik de huiskamer uitloop vraagt een bewoonster die ik al lang ken (iets met een tuin, water enzo) en vraagt me op de valreep
“mijnheer, zitten we in de Kerk?”
This gallery contains 13 photos.
Vanmiddag bij mijn moeder, ze was weer afgevallen en weegt inmiddels nog maar 46 kilo. Ooit was dat iets meer dan 100.. Afwezig als altijd maar heel af en toe een “grap” Ik maakte foto’s van haar toen ze ineens … Continue reading
Ik ben niet zo van de en plain public bedanken maar is sommige gevallen maak ik een uitzondering. Afgelopen Vrijdag was ik ‘s avonds bij mijn moeder. In de eerste plaats omdat ik gewoon bij haar wilde zijn. In de avond is het sereen in het huis. De televisie staat aan en veel van de bewoners slapen al of zijn op pad door het huis. Dat geeft een bepaalde rust die je niet zo vaak tegenkomt. Het geeft de kans om weer eens met je moeder te communiceren op een andere manier. Geen prikkels van buiten af die op de dag soms fel maar vooral talrijk zijn, nee gewoon zij en ik.
Ze zat lekker bij de televisie en keek om haar heen, niet heel anders dan normaal alleen dan toch rustiger. In de huiskamer waren alleen de verzorgers (M/V) die een kopje koffie dronken en de afdeling klaarmaakte voor de nacht. Naast haar kon ik tegen haar praten en hoewel ze eigenlijk zelden reageert merk je toch dat het anders is. Soms kijkt ze je recht aan en soms is het onmogelijk haar aandacht te pakken. Aan de andere kant naast haar zat D (zeg bewust D omdat ik geen namen wil noemen zonder dat de persoon in kwestie dat zelf heeft goedgekeurd). D was sinds anderhalf jaar onderdeel van het verzorgende personeel op de afdeling van mijn moeder. In opleiding voor verpleegkundige in een dergelijk huis. D is altijd heel lief geweest voor alle bewoners en mijn moeder en ook vanavond is er aan aandacht niet te klagen.
Mijn moeder vind haar ook aardig dat kun je zien aan hoe ze reageert. Hoe ver ze ook is een aantal aspecten van wat ze was blijven bij haar. Ze had altijd feilloos door wie ze wel en niet mocht. Ze had er een soort 6e zintuig voor, ik hou mijzelf voor dat ik dat zintuig heb meegekregen van haar, en nog steeds merk je aan haar wanneer ze iemand wel of niet mag. D mag ze graag, ze luistert altijd goed naar haar wanneer ze iets vraagt. Of dat komt door de rustige toon en hoeveelheid aandacht weet ik niet maar ze doet het.
Ik was er Vrijdag ook omdat D wegging, na anderhalf jaar op deze plek schreef de opleiding voor dat ze ook anderhalf jaar in een ander huis moest werken, uiteraard voor de ervaring een goede zaak. Omdat ik al lang en met zoveel mogelijk regelmaat als ik kan kom bij mijn moeder en eigenlijk alleen maar boven in de huiskamer blijf ben ik veel meer mensen die daar werken gaan kennen. Voordat mijn moeder niet echt meer kon lopen ging ik altijd naar beneden en zag ik verder niet zoveel van de mensen. Ik ben de mensen die daar werken ernstig gaan waarderen. Met veel geduld en liefde doen ze hun werk en scheppen ze een plek die veilig is voor al die mensen die niet meer voor zich zelf kunnen denken en handelen. Extra aandacht waar nodig en een beetje liefde doet zo veel goed. Uiteraard is niet iedere persoon hetzelfde en heeft de een er meer tijd voor over dan de ander maar de afdeling waar mijn moedertje zit heeft het goed.
Bij deze nogmaals en en plain public wil ik jou, D, heel erg bedanken voor al de tijd en moeite die je in de verzorging van mijn moeder hebt gestoken. Jij en je collega’s zijn toppers en ik ben blij dat mijn moeder bij jullie zit. Jullie hebben geen idee hoe fijn het is te weten dat iemand waar je van houd en zelf niet meer in staat is om te zeggen of het goed gaat of niet goed zit.
Over anderhalf jaar kom je misschien terug maar ik twijfel of ik er dan nog kom… maar wie weet.. mijn moeder heeft al vaker vriend en vijand verrast met haar streken 🙂
Succes in het andere huis en het zijn geluksvogels dat jij ze komt versterken!
