Alles heeft een grens, landen, mogelijkheden, uitspraken en de mens. Als kind leer je grenzen te zoeken en als je ouder(s) hun werk verstaan leggen ze die grenzen ook op.
Als kind extreem irritant want “hij/zij mag dat wel” is een uitspraak en situatie die we denk ik collectief wel delen.
Het stellen van grenzen helpt om onderscheid te kunnen maken in lastige zaken die gedurende je leven voorbij komen. Wat voelt goed en wat niet. Ken je de grenzen van je eigen persoon dan weet je vanzelf wat wel en niet acceptabel is.
De enige manier om je grenzen te vinden is door ze op te zoeken. Stukje bij beetje kruip je naar je grens toe in de hoop dat iets of iemand je kan wijzen op het feit dat je met je voetje over de grens stapt. Wederom dat gebeurt al vanaf heel klein. Slopen is niet netjes of niet met volle mond spreken. Pesten is niet ok en oneerlijk zijn ook niet. “Hoe vind je het als iemand jou pest?” zal een vraag zijn die we onze dierbaren wel eens gesteld hebben.
Ik zelf heb een hekel aan liegen, het is een basale reactie op onrecht en oneerlijkheid.. kan er slecht tegen. Niet zozeer omdat liegen zelf per saldo verkeerd is immers hoe lang houden we onze kinderen niet voor dat er eens per jaar een man met een baard “zo maar” cadeautjes komt brengen als je lief bent. Een leuke leugen maar zonder twijfel een leugen. Het zijn de leugens die gedaan worden omdat, men die de leugens vertellen, weten dat ze een grens over zijn gestapt die ze niet hadden moeten overstappen. Het zoeken naar je grenzen is een iets dat je hele leven zal blijven gebeuren. Ben er ook van overtuigd dat je eigen grenzen verschuiven gedurende je leven.. maar welke kant op? De eerste leugen is lastig, de tweede al minder en de derde begint bijna op je zelf verzonnen waarheid te lijken.
Ik probeer mijn kinderen op te voeden met het idee dat alles bespreekbaar is. Ze weten inmiddels donders goed dat als ze liegen de “straf” voor het gedane velen malen groter zal zijn dan als ze de waarheid spreken. Voor wat ze hebben uitgehaald zullen ze een een passende straf mogen verwachten maar als ze er om liegen en de waarheid komt uit (zoals die eigenlijk altijd wel doet) dan zal de straf en met name teleurstelling groter zijn. Ik ben ook zo opgevoed, ik kon voor alles terecht bij mijn moeder. Ze was altijd bereid om me aan te horen en haar zicht op de zaken te doen. Ik durf ook heel stellig te zeggen dat zij de enige is in mijn leven die de meest intieme details van mijn leven kende. Zaken die je niet bespreekt met zo maar iemand omdat ze zo diep in je systeem wortelen en stilletjes de loop van je leven bepaalde. Zaken die je de rest van je leven achtervolgen en waar je niets meer aan kunt doen. Ze reageerde altijd met tact en begrip. De straffen waren er trouwens niet veel minder om 😉 dat dan weer wel .. maar altijd met tact. Werd niet direct vreselijk boos maar nam even afstand om vervolgens een advies te geven of stappen te ondernemen tegen hen die onrecht deden. Wat dat betreft een waar voorbeeld en de manier zoals ik mijn eigen leven wil leven.
Onwaarheden, een vaag begrip.. Vertel je iets niet omdat je bang bent dat iemand daar iets van vind of omdat het eigenlijk niet had mogen gebeuren.. of laat je het op zijn beloop en zie je wel wat er gebeurt. Dat laatste is gebruikelijker dan de eerste. En ook een wijsheid die mijn ouders er goed ingepropt hebben is “Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel” en dat klopt. Het kan lang duren maar uiteindelijk komt het uit. Dan wel omdat je een “fout” maakt dan wel omdat je niet zo goed meer kunt slapen. Reden van niet vertellen is dat je bang bent.. bang om aangesproken te worden op wat je hebt gedaan, bang om te verliezen wat je hebt .. maar het is juist wat gebeurt. De deceptie is vele malen groter als zaken later uitkomen. En daarmee bereik je precies het tegenovergestelde.. in plaats van je demonen in het gezicht te staren draai je je om en probeer je door te gaan. Uiteindelijk haalt het je in. Kijk maar naar Joran van der Sloot 😉
Hoop dat ik mijn kinderen het zelfde besef mee kan geven en ze eerlijkheid en oprechtheid kan schenken. Ze leren waar de grenzen liggen in het leven en ze leren dat ze die af en toe moeten opzoeken. Vooral om te weten dat je grens er nog steeds is en dat het klote voelt als je daar overheen gaat. En ja dan mag je best af en toe eens een leugentje voor bestwil vertellen.. je weet zelf vaak wel of je daar goed of slecht mee doet. Alleen weet goed tegen wie je dat doet en weet heel goed waarom je dat doet! Uiteindelijk bereik je ook de grens van hen om je heen en kan je laatste halve waarheid wel eens veel meer kapot maken dan je uiteindelijk waard was.
Poeeee dat was weer een ernstig filosofisch blog .. kan er nog wel een paar bladzijden over vol kletsen maar dat moesten we maar niet doen 🙂 Stiekem wel benieuwd waar jullie grenzen liggen of dat ik (zoals wel vaker) weer poep aan het praten ben!
