Gisteren schreef ik een blog over het vallen van mijn moeder en de eventuele onzichtbare schade die daar bij kon ontstaan. Vanmorgen kreeg ik gelukkig witte rook vanmorgen. Mijn moeder had de nacht goed doorstaan en was om de 2 uur wakker gemaakt. Haar oog was inmiddels nog een keer zo dik en blauw. Het verband zat er gelukkig nog op en de verpleging mocht aan het oog komen wat aangeeft dat het hoogstwaarschijnlijk niet heeeeel erg veel pijn doet.

Hopelijk komt ze de dag ook goed door en is ze niet te verward…

Het was al weer even geleden dat de telefoon ging in huize Baklap. De laatste keer was er iets met haar hand en mochten we voor een röntgen foto naar het ziekenhuis. Begin van de avond kwam er weer een telefoontje. “Je moeder is gevallen en heeft zich aan haar hoofd pijn gedaan” was de boodschap, haar wenkbrauw was gescheurd en een kras op haar arm. Ze vertelde me dat de dienstdoende arts onderweg was en dat hechten waarschijnlijk nodig was.

Toen ik even later aankwam in het verzorgingstehuis waren ze nog met haar bezig op haar kamer. Ik heb dat even afgewacht omdat ik haar niet nog mee wilde verwarren. “Ze is heel erg in de war” vertelde de huiskamer medewerkster tegen me en mijn plotselinge aanwezigheid zou dat niet oplossen.

Na een klein kwartier kwam de dienstdoende arts naar mij toe en vertelde dat ze 2 hechtingen gezet hadden boven haar ook. Ze hadden geen verdoving en derhalve was meer niet haalbaar en eigenlijk ook niet menselijk. Ze waarschuwde me dat ze er slecht uitzag en dat ik niet moest schrikken als ik binnen kwam.

Eenmaal binnen in haar kamer zag ik haar liggen op bed in foetus houding met haar rug naar me toe. Pas toen ik voorbij het bed liep zag ik wat er was gebeurt. Haar linker oog was helemaal blauw en de restanten bloed zaten nog op haar wang. Boven haar oog een drukverband waaronder (neem ik aan) de hechtingen zaten. “Ze heeft het kranig doorstaan je moeder, ze heeft een hoge pijngrens” waren de woorden die ik nog mee kreeg.

Toen ze me zag herkende ze me niet maar instinctief voelde ze de aandacht die ze kreeg en ze begon hard te snikken. Het snikken ging over in een huilen dat ik het meest kan vergelijken met het huilen van een wolf. Het klonk vreselijk naar…

Ik ben naast haar gaan zitten en heb gewoon tegen haar gepraat en met haar gezongen. Oude liedjes die ik kon verzinnen… Heel erg in de war en heel emotioneel bleef ze de hele tijd tot dat ze mijn hand vast pakte. Ze nam mijn hand en legde deze onder haar gezicht als ware het een knuffel. Het deed haar goed en ze kwam tot rust… Ik heb daar even zo gezeten tot dat ze bijna sliep, een deken over haar gelegd en na een dikke knuffel rustig weggegaan.

De hele avond zal ze om het uur wakker gemaakt worden om te kijken of er geen zwelling in haar hoofd ontstaat of andere narigheden die we niet kunnen zien. Vannacht om de 2 uur maken ze haar wakker…

Ik hoop maar dat ze de nacht een beetje doorkomt…

Gisterenavond kreeg ik weer telefoon van het verpleeghuis. Het was een van de beste verzorgers die mijn moeder heeft. Een type dat niet alleen doet overkomen dat zo veel mogelijk gedaan wordt aan een goed verblijf maar dat ook laat zien met daden. Iemand die met de vaak beperkte middelen toch het beste uit een dag en de mensen weet te halen. Kortom iemand met hart voor haar werk.

Mijn moeder was de laatste weken onhandelbaar. Elke dag huilen, emotioneel, onrustig en steeds slechter eten. Dat was voor haar reden genoeg eens verder te kijken dan haar neus lang was. Ze heeft mijn moeder laten onderzoeken op een van de meest voorkomende kwalen bij ouderen en dan met name vrouwen.lee Haar intuïtie was juist.. ze had blaasontsteking!

Mijn moeder spreekt nauwelijks nog en is het grootste gedeelte van haar tijd in een wereld waar wij niet meer volgen kunnen. Het aangeven dat je wat hebt dan is schier onmogelijk. Pijn in een been of arm kun je nog wel ontdekken door gedrag en gebruik van die ledematen maar innerlijke pijn niet.

Ik herinner me mijn oma die na een hele dosis hersenbloedingen niet meer in staat was te praten of te communiceren anders dan brabbelen. Ze “klaagde” de laatste periode van haar leven over pijn alleen kon niet precies duiden waar. Ze wees vaak op haar buik en probeerde dan aan te geven dat ze pijn had. Er is behalve dan door mijn moeder toen niet heel veel aandacht aan geschonken… uiteindelijk stierf ze aan kanker en bleek een fors gezwel te hebben in die buurt… De pijn moet vreselijk geweest zijn.

Gelukkig heeft mijn moeder dat niet nu en is het een relatief onschuldige blaasontsteking. Maar de onmogelijkheid te duiden wat er met je aan de hand is lijkt me verschrikkelijk. Gelukkig zijn er dus verpleeghuis medewerkers die goed kijken. Die weten wat de routines zijn van een mens en dat als deze aanzienlijk veranderen ze aan de bel trekken. Inmiddels is mijn moeder een paar dagen aan de antibiotica en kan de ontsteking bestreden worden. het was de 2e in korte tijd (3 maanden) dus ze gaan kijken of ze preventieve medicatie kunnen geven aan haar.

Maar fijn om te zien dat het ook wel goed kan! Mijn dank is groot aan hen die werken in de zorg die hun vak niet alleen verstaan maar ook uitvoeren als mens en niet als machine met enorme oogkleppen voor wat er daadwerkelijk om hen heen gebeurt!

“Goedemiddag mijnheer Drenth, u spreekt met het verpleeghuis van uw moeder” informeerde de stem aan de andere kant mij. Tegenwoordig als ze bellen midden op de dag schrik ik toch altijd een beetje. Aan de ene kant hoop je op het verlossende telefoontje en aan de andere kant vrees je dat zelfde telefoontje. Het was een gesprek dat heel ergens over ging… gelukkig maar eigenlijk.

“Ik wilde nog wat vragen over uw moeder”  ging ze verder “ze is begin vorig jaar gekomen en er zijn nog een aantal losse eindjes die moeten worden afgerond” weet ze me te vertellen. Nieuwsgierig als ik ben (en niet voor jan met de korte achternaam de telefoon opneem) vraag ik of ze me wil uitleggen waar ze het over wil hebben.

“Nou” met overtuiging in haar stem “het gaat om de extra voorzieningen die uw moeder krijgt” en direct valt het kwartje.. oh god ze willen NOG meer geld. Weet dat mijn moeder voor ze in het verpleeghuis kwam beschikte over een AOW en een klein pensioen. Daar kon ze op zich prima van rondkomen zeker in haar eentje. Eenmaal in het verpleeghuis nam het CAK de AOW volledig weg plus nog een beetje. Dat zijn kosten die gemaakt moeten worden voor permanent verblijf in een verpleeghuis. En natuurlijk, ondanks dat ook zij haar hele leven betaald heeft voor verzorging door middel van belasting en premie begrijp ik ook wel dat een dergelijke opvang geld kost maar aan het einde van je leven nog zo genomen worden is redelijk confronterend. Zou bijna zeggen dat ik blij ben dat ze Alzheimer heeft en het allemaal niet meer mee krijgt. Maar goed extra voorzieningen dus…

“Het gaat om wassen”  vervolgt ze haar verhaal “activiteiten en persoonlijke verzorging en daar zijn geen afspraken over gemaakt” Ik heb haar vriendelijk verteld dat dit zeker wel is gebeurt en dat de hoeveelheid papierwerk die ik heb moeten invullen begin vorig jaar dermate veel was dat het inleveren van al dat papier bij een papierhandel zeker voldoende op kan leveren haar een jaar gratis kost en inwoning te geven! Maar helaas, de dame weet van niets en heeft op haar bureau geen bewijzen daarvan.

“Was, 80 euro per maand” verteld ze me en ze gaat verder met een lijst van kosten die gemaakt zouden worden aldaar. Verzekering (?) , persoonlijke verzorging zoals tandpasta (weet dat mijn moeder geen tand of kies meer heeft!), activiteiten zoals bloemschikken, muziek etc etc… waarvan ik geen idee heb of ze daar aan mee doet en wil doen of kan doen… Hoe dan ook de lijst was redelijk en de bijkomende extra kosten ook.

Ik krijg een lijst heeft ze me toegezegd met daarop de zaken die extra geld gaan kosten. Ik heb al even snel gekeken maar ik vermoed een extra 150,- tot 200,- euro per maand aan extra kosten. Dat laat mijn moeder achter met nagenoeg niets.

Maar goed, we zijn dan wel weer in staat de talloze instanties te betalen die allemaal een prettig pand bezetten op een uiteraard mooie locatie. Een damwand kantoor in Diemen zuid is natuurlijk niet representatief voor een uitvoeringsinstantie. Maar goed jullie begrijpen mijn frustratie in deze inmiddels wel. Je kunt net zo goed niets betalen of regelen nu want hoe je het ook doet uiteindelijk nemen ze toch naar gelang. En stiekem weet ik ook wel dat zorg duur is maar dat het inkomende geld zo beroerd beheerd is (aan de buitenkant) maakt het extra zuur.